Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux
Wat bedoel jy?”
“So gedurig aanmekaar met iemand van die teenoorgestelde geslag.”
“Ek is nie gedurig aanmekaar met . . .” stik hy. “Waar kom jy aan so ’n uitdrukking?”
“Jy weet wat ek bedoel,” sê sy nugter. “En dis baie swaar vir ’n woonstelmaat. Toe jy en sy nog uitgegaan het, moes ek een nag in die biblioteek gaan slaap.” Sy speel afgetrokke met haar kraag. “Dit was teen die einde van julle . . . julle verhouding. Ek het eers teen die einde saam met haar ingetrek.”
Hy voel sy bene gee mee en sak lam in een van die leunstoele neer. “Hoekom het jy in die biblioteek gaan slaap?” vra hy verslae.
“Omdat sy gesê het ek moet my uit die voete maak, sy bring iemand huis toe.” Sy vou haar dun, wit hande op haar skoot. “Ek het gelukkig die sleutels by my gehad.”
“Ek is seker,” beaam hy. “Jy is paraat as dit by sleutels kom.”
“Net sowel, anders sou ek seker in die park op ’n bank moes gaan slaap.”
“Maar,” sê hy, teen sy beterwete skuldig, “julle kan mos nie . . . ek bedoel, Sandra kan mos nie net verwag jy moet slaapplek vir die nag kry elke keer dat sy . . .”
“Ek weet,” stem sy saam. “Ons het nou ’n werkende beleid vasgestel. Sy moet my betyds waarsku en ek onderneem om nie uit my kamer te kom nie. Dis ook maar moeilik, want soms voel mens lus vir tee of so iets.”
“Ja,” sê hy verstom.
“Riaan gee nie om nie,” gaan sy voort. “Ek en hy is goeie vriende. Jy het nie dalk gesien of sy saam met hom huis toe is nie?”
“Nee.”
“Nee,” beaam sy. “Jy was besig met Jenny.”
Hy hou met albei hande aan sy humeur vas. “Mens kan darem seker aanvaar dit was Riaan, dink jy nie so nie? Hulle is per slot van rekening verloof.”
Sy rol haar oë, vir die eerste keer klink sy ergerlik. “Ek sê dan sy is soos jy.”
Hy druk albei handpalms teen sy kloppende voorkop. “As jy dit wéér sê . . .”
Sy kry hom blykbaar jammer, want toe sy weer praat, is haar stem simpatiek. “Jy sien, sy weet Riaan is die een met wie sy gaan trou, maar intussen voel sy sy moet haar laaste maande van vryheid gebruik. Vir oulaas met mans uitgaan en so. Vir iemand soos ek is dit onbegryplik, maar iemand soos jy behoort te . . .”
“Iemand soos ek behoort te gaan slaap,” sê hy en spring op. “Doen my ’n guns, sit die sleutel terug in die tarentaal as jy uit is, sal jy?” Hy klim die trappe na die boonste verdieping en klap sy kamerdeur so hard dat ’n skildery langs die deur afval, maar gelukkig nie breek op die sagte mat nie.
Hy borsel sy tande verwoed, was sy gesig, stroop sy klere af en val op sy bed neer.
Toe hy die volgende oggend wakker word, is hy in die eerste plek bewus van sy droë mond en ’n vreeslike dors. Ná hy twee glase water gedrink het, sy gesig gewas en geskeer het, voel hy weer mens en kruip ’n vreemde skuldgevoel deur die verskansing van sy bewussyn. Hy was . . . hy soek na die regte woord. Ongeskik? Brutaal? In elk geval te ru met daardie vreemde meisie gisternag. Sy het geen reg om sommer in sy woonstel te kom lê nie, maar aan die ander kant het sy op die minste ’n ongemaklike lewe as Sandra se woonstelmaat. Hy kon aangebied het om haar huis toe te neem.
Hy trek sy broek, hemp en sokkies aan en probeer onthou wat hy van Sandra se woonstelmaat geweet het. Hét hy van haar geweet? Nee, moet hy erken. Hy was nie bewus van haar teenwoordigheid nie, maar dit kan wees omdat daar nooit iemand in die plek was behalwe Sandra nie. Daarby was hulle verhouding reeds aan die uitrafel en het bestaan uit hewige rusies in openbare plekke. Hy onthou nog die aand toe sy ’n glas wyn oor sy hemp uitgeskiet het en hoe geskok die kelner en ander eters was. En die keer toe sy . . .
Hy skud sy kop, hang sy das om sy nek, sy baadjie oor een skouer en tel sy skoene op. Koffie is wat hy nou nodig het. Sterk koffie.
Hy stoot sy deur oop en stap uit op die galery wat afkyk op die woonkamer. Son stroom deur die groot venster en baai alles in ’n gerusstellende warm lig wat die binnenshuise plante groener laat lyk. Sy neusvleuels kriewel; hy ruik koffie en dis onverwags. Met ’n effense frons stap hy op sy sokkies met die trappe af.
Dit ís koffie, sien hy toe hy in die kombuisdeur gaan staan. Die meisie staan kaalvoet geleun teen die toonbank, haar rug na hom en haar oë op die venster wat uitkyk op nog geil plante, beskerm deur nog ’n goed geplaaste muur wat winterkoue en ryp afkeer. Sy neurie ’n opera-aria wat vaagweg bekend klink terwyl sy wag vir die koffie om deur sy filtreermasjien te drup. Langs die masjien staan twee spierwit koffiebekers, melk en die suikerpot.
Sy is onbewus van hom, haar oë is op twee voëltjies wat buite heen en weer wieg op die onseker blare van die semitropiese plant. Haar hare hang nie meer los nie, maar is in ’n dik vlegsel teen haar rug af gevleg.
“Môre,” sê hy en sy draai om.
Sy lyk nie verbaas, ongemaklik of verbouereerd nie. “Môre,” beantwoord sy sy groet en kyk na die koffiemasjien wat amper deurgeloop is. “Die koffie is feitlik reg.”
“Ek sien so,” sê hy beleef.
Sy lig die glasbeker en skink. “Melk en suiker?”
“Swart, dankie.”
Sy gooi vir haarself melk en suiker by, roer dit en lig die beker. “Mm,” sê sy afgetrokke. “Lekker. Sonder koffie kan ’n mens nie die dag aanpak nie.”
“Nee,” stem hy saam. “En mens laat jou ook nie afsit deur die feit dat dit iemand anders se kombuis is nie.”
“Nee wat. Alle kombuise het een kassie met bekers of koppies en ’n ander een met koffie en tee en suiker.”
“Is dit so?” Hy drink ’n paar slukke en moet saamstem dat dit die dag op sy voete kantel. Dan trek hy een van die kroegstoeltjies nader en gaan sit om sy skoene aan te trek. “Jy het nie sommer ook spek en eiers in die yskas en brood in die broodblik gekry nie?”
“Nee, ek het nou net wakker geword.”
“Dit verklaar die oorsig,” sê hy en bind sy veters vas. “Ek kan dus net aflei dat jy gisternag hier geslaap het. Op my bank.”
“Ja.” Sy glimlag vir hom. “’n Baie lekker bank, moet ek sê. Lank genoeg, wat ongewoon is. Gewoonlik moet ’n mens jou dubbel vou om in te pas.”
“Jy het natuurlik kennis van slaap op ongewone plekke,” stem hy saam. “Maar ek is bly jy keur my bank goed. Ek het dit spesiaal so laat maak juis vir daardie rede.”
Sy kyk hom op en af. “Jy is lank, ja.”
Hy drink nog ’n slukkie koffie en begin sy das knoop. “Was daar geen taxi’s nie?”
“Ek het eers vir Sandra gebel,” sê sy ernstig. “Om uit te vind wat die situasie daar is. Sy was kwaad, want sy het al geslaap.”
“Saam met wie?” kan hy nie help om te vra nie.
Sy gee hom die soort blik wat kleuterskoolonderwyseresse ’n kind gee wat nou net die pot blou verf op die vloer omgekeer het. “Ek vra nie uit nie.”
“Natuurlik,” sê hy. “Jy is nie die soort wat jou opdring aan ander mense nie.” Hy staan op. Maak die yskasdeur oop en kyk in. “Wil jy vir ons eiers bak?” vra hy. “Ek is nogal honger.”
“Nee, ek is nie jou huishoudster nie.” Haar stem is so vriendelik soos altyd.
“Natuurlik nie. Die feit dat jy so pas koffie gemaak het, beteken nie jy het my kombuis oorgeneem nie.”
“Presies.” Sy staan eenkant sodat hy die pan kan uithaal en by die stoof kan kom.
“Wil jy eiers hê?” vra hy.
“Nee dankie.”
“Iets