Ena Murray Keur 3. Ena Murray
“Ek verstaan.” Kaptein Pierre is duidelik gespanne. Waarop stuur hierdie man af? Wat bedoel hy met sy laaste opmerking? Toe hy die Seekat gesien het, het hy onmiddellik van koers verander en direk op hom afgestuur, met die uitsluitlike doel om ’n geveg af te dwing. Is daardie iemand na wie Hercule Cordier soek, miskien hy … of Zonika? En waarom soek hy na hulle?
Ook Zonika staar hom fronsend aan asof sy iets nie kan begryp nie. Sy draai sonder ’n woord om en stap uit om haar te gaan verklee. Daar is nog iets wat haar hinder. Hoekom het sy hierdie man se lewe gered toe Haan hom wou doodmaak? Dit was heeltemal onwillekeurig dat sy hom net betyds weggestamp het. Waarom sou sy so iets gedoen het?
2
Kaptein Pierre vind gou uit dat Hercule Cordier nie ’n leuen vertel het nie. Daar is geen buit op die Hercule nie. Dit laat sy kommer styg. Dit wil lyk asof hierdie groot skip met sy opgeleide soldate sommer doelloos op die oseane rondgevaar het. Dit vervoer geen vrag of passasiers nie.
Volgens sy kaptein was dit na geen besliste bestemming op pad nie. Maar dit was op soek na iets – of iemand. Kaptein Pierre is seker dié iemand is gevind. Hy is oortuig daarvan dat kaptein Cordier na hom en die Seekat op soek was. Maar daar is nog iets waarna hy verwys het. Iets wat hy in sý besit het. Maar watter een van die baie besittings wat ’n seerowerkaptein deur die jare buit, kan dit wees? En hoe sou Hercule Cordier van plan wees om dit in die hande te kry?
Onderwyl kaptein Pierre op die Hercule inspeksie doen, loop Hercule Cordier weer die “kind” op die dek van die Seekat raak. Hierdie keer is die gesiggie egter skoon en die skraal gestaltetjie geklee in ’n stywe swart langbroek en ’n wye pofmoubloes. Die lang hare is netjies gekam en lê in sagte, vleiende golwe oor haar skouers. Die eerste keer vandat hulle mekaar op so ’n dramatiese wyse ontmoet het, het hulle tyd om mekaar goed te beskou.
Kaptein Pierre het toestemming gegee dat Hercule Cordier sy klere van sy gebuite vaartuig mag laat oordra. Hy is nou weer netjies geklee, soos dit die kaptein van ’n skip betaam. Tot Zonika se ergernis merk sy op dat hy geensins lyk soos ’n man wat oorwonne is en in die hande van gevreesde seerowers geval het nie. Waar hy voor haar staan met sy vierkantige skouers, kop hoog en oë koel en uitdagend, lyk dit eerder asof sy die gevangene is. Sy swart hare is netjies agter sy kop met ’n strikkie saamgevat en die hande wat liggies op die reling rus, lyk soos dié van ’n adellike. Hulle behoort beslis nie aan ’n man wat harde handearbeid verrig nie.
Hercule Cordier beskou weer met aandag die meisie wat nog met dieselfde parmantige houdinkie van netnou voor hom staan. Hy moet toegee dat die meisie wat hy as ’n blote kind aangesien het, geensins so jonk is as wat dit aanvanklik vir hom voorgekom het nie. Hy merk onwillekeurig die rondings van haar borsies en trek sy asem stadig in.
’n Effense glimlag speel om sy lippe. Geen wonder sy wou sy kop afbyt toe hy haar gestuur het om met haar poppe te gaan speel nie! Hy kan die versoeking nie weerstaan om haar te terg nie. Hy moet daardie donker oë weer sien flits van woede.
Hy buig nou galant en sê met ’n onskuldige stem: “Verskoon my, mam’selle. Ons het nog nie ontmoet nie. Ek is kaptein Hercule Cordier van die Hercule.”
Zonika se oë blits – soos hy verwag het.
“U bedoel seker u wás kaptein van die Hercule.”
“O, nee, ek is, mam’selle. Ek is. Daar is maar net ’n tydelike onderbreking solank kaptein Pierre my op sy skip onthaal.”
“O, werklik? Ek moet sê, dis die eerste keer in my lewe dat ek hoor dat ’n gevangene eintlik ’n geëerde gas is. My vader …”
’n Kreun van sy kant af laat haar swyg en verbaas vra sy: “Wat skort nou?”
“Ek is jammer, mam’selle. Dis net die skok …” Hy glimlag verskonend.
“Skok? Watter skok?”
“Die skok toe dit tot my deurdring dat u en daardie … e … barbaar susters moet wees. Ag, dis vreeslik om net daaraan te dink dat u onder so ’n las gebuk moet gaan.”
Zonika se gesig is ’n prentjie van verwarring.
“Van watter barbaar praat u, monsieur?” vra sy op haar kilste.
“Ek praat van u sussie, daardie kind … u weet. Hoe sal ’n mens haar nou noem? Sy is seker nie heeltemal normaal nie. Ag, maar u moet u nie te veel ontstel daaroor nie. Sulke dinge gebeur selfs in die beste Franse gesinne ook,” probeer hy ernstig troos toe sy hom ontsteld aankyk.
Dan sluit haar ferm lippies nog fermer saam en sy laat nie op haar wag nie.
“Ek weet, monsieur.” Haar blik dwaal kil oor hom. “Ek stem met jou saam. Sulke dinge gebeur in die beste Franse gesinne.”
“Ek is bly dat u u so berus in u lot,” glimlag hy simpatiek. Dan kyk hy vlugtig oor sy skouer. “Maar waar is sy nou? Julle hou haar seker meestal agter slot en grendel, dan nie?”
“En waarom sal ons dit doen?”
“O, maar sy is ’n gevaar, ’n absolute gevaar. Afgesien daarvan dat sy onverantwoordelik is met wapens, kan ’n mens allerhande … e … kieme kry. Sy was so ontsettend … vuil … toe ek haar gesien het.”
Zonika is sprakeloos. Gelukkig maak kaptein Pierre op daardie oomblik sy verskyning, anders sou sy haar miskien wel soos ’n “barbaar” gedra het. “Ek is werklik jammer dat ek geen buit vir u het nie, mon capitaine. Dit is mos al waarin seerowers belangstel, of hoe?” Hercule lag sag en tartend en sy stem klink innig spyt.
Kaptein Pierre is nie so ’n verharde seerower dat hy die stekie glad nie voel nie. Hy frons en sê dan: “Sal ons na my kajuit gaan? Daar is ’n sakie wat ek met u wil bespreek.”
Die twee mans is blykbaar onbewus van Zonika toe hulle wegstap. Albei se gesigte is stroef en hulle kyk mekaar vas aan toe hulle teenoor mekaar in die kajuit te staan kom. “Goed, Cordier. Gooi jou kaarte oop. Wat wil jy van my hê?” Kaptein Pierre se stem klink bars, amper uitdagend. Die beleefde u-aanspreekvorm laat vaar hy nou ook heeltemal.
“Het ek gesê ek wil iets van jou hê?” Ook Hercule het besluit genoeg is genoeg. Die tyd vir beleef wees, is verby.
“Ek is nie onnosel nie, Cordier. Jy was op soek na my, nie waar nie? Anders sou jy nie so blatant op my afgepyl het nie. Waarna soek jy?” Die seerowerkaptein klink openlik ongeduldig.
“Dis ’n moeilike vraag om te beantwoord. Ek is jou gevangene. As ons op gelyke voet kan verkeer, sal ek jou miskien kan sê. Is dit die rede waarom jy my nog nie doodgemaak het nie?”
“Sou jy mý doodgemaak het as jý die oorwinning behaal het?”
“Nee. Ek sou nie. Altans, nie dadelik nie.”
“Nie voordat jy geweet het wat jy wou weet nie, of gekry het wat jy wou hê nie, nè?”
“Ja.”
Kaptein Pierre kyk hom fronsend aan. “Ek kan nie dink waaragter jy is nie.” Dan verskerp sy blik. “Is dit miskien … Zonika?” Hercule Cordier gooi sy kop agteroor en lag hartlik.
“Werklik, kaptein, ek glo dat u seker graag van haar ontslae sal wil raak, maar ek stel regtig nie belang nie. Nee, dis nie dit nie.”
Waar Zonika net buite die deur staan en skaamteloos die gesprek afluister, kners sy op haar tande. So ’n verwaande bees!
“In daardie geval moet jy agter die een of ander van my skatte wees. In watter stuk buit van my stel jy so belang?” hoor sy haar vader vra.
“Ek het reeds gesê dat dit vir my onmoontlik is om u vrae te beantwoord, kaptein. Eendag, wanneer ons mekaar weer ontmoet, sal u dit wel te wete kom.”
“En wat laat jou dink daar sal ’n eendag wees? Ek kon jou al aan die einde van hierdie geveg laat sterf het. Wat laat jou dink jy sal hierdie skip lewend verlaat?” Kaptein Pierre se oë vernou.
“Jy sal my nie doodmaak nie,