Die engel rook skelm. Kristel Loots
omdat haar dogter weer probeer en misluk het.
So bring ek toe in my laaste jaar op varsity weer eens skande oor my gesin. Ek skop op! Sommerso! Wie doen so iets? Nie ’n kind van Gertruida Jakoba Diedericks nie …
Nice move, Dezi the Desperate! Nice frieken move.
2
In die dae en die weke … ag jimmeltjie tog, in die drie maande daarna leer ek, Dezi Diedericks die Domme, nog iets wat nie ingesluit is in die leerplan vir BA Mansoek Onvoltooid nie: Daar is sekere dinge wat vergewe kan word en dan is daar die ander. As ’n mens net voor die eindstreep jou studie opskop, kyk mense jou vreemd aan. Veral as jy werk soek.
Waddehel is fout met jou? vra daardie gesigte. Hoeveel van jou varkies is nog op hok? En veral: Waddedinges laat jou dink ons sal iemand soos jy aanstel om amok te kom maak in ons firma? Dis moeilik genoeg om met geestesgesonde mense te werk en dié wat iets so simpel aanvang, kan nie lekker in die kop wees nie. Sluk sekerlik Prozac asof dit Smarties is. Hou verby.
So hier en daar kry ek ’n tydelike werkie. Ek staan in een van my besonderse gewade gewapen met ’n bottel parfuum in ’n shopping centre se gang en wag, gereed vir die aanval. As ek gelukkig is, bespuit ek niksvermoedende mense wat verbyloop voordat hulle kan keer. Dan vra ek vriendelik dog dringend of hulle nie asseblief ’n plaas se prys vir die parfuum wil betaal sodat hulle vir die res van hul lewens na … wel, sleg kan ruik nie.
“Die goed ruik na hondedinges,” verseker ’n voortvarende vrou my. Ek verskil van haar, dis eerder kattedinges. Maar ek bly stil, want ek is ’n promotor, nie ’n reukontleder nie.
Niemand bedank my vir die gratis skeut reukwater nie, gluur my eerder aan. Ek hoor vloekwoorde wat ek nie geweet het in enige taal bestaan nie en ’n ou tannie wat blykbaar aan hooikoors én ’n slegte humeur ly, kom my met haar handsak by. Maar ek – en my outfits – oorleef darem.
Vir ’n hele twee weke, totdat ek ook nie meer die reuk kan verdra nie en die aftog blaas. Ek loop ’n kursus in wynproe en een in grimering. Ek leer hoe om mond-tot-mond te doen as dit nou die dag regtig nodig is en hoe om ’n wond te verbind sodat die bloeier dit maak totdat ’n professionele persoon opdaag. Maar as dit regtig sou gebeur, sou die professionele persoon eers aan my aandag moes gee daar waar ek in ’n floute op die vloer lê.
Maar whatever – ek is nog nie paraat of geskik vir die arbeidsmark nie. Niemand, maar niemand stel blykbaar belang in wat ek het om te bied nie.
“Dis omdat jy jou tyd mors met Mickey Mouse-kursussies,” kritiseer my ma. Sy is natuurlik reg. Ek kon gedink het die regte manier om lip liner en eye shadow aan te wend, sal haar net so min beïndruk as my kennis van noodhulp. Ek is self nie besonder beïndruk daarmee nie.
“Dis omdat jy so ’n extreme bottle blonde is dat jy nie werk kry nie,” is Jane se nie-so-oorwoë mening.
“Ekskuus my! Ek is nie ’n bottle blonde nie, Jane. Net gedeeltelik. Die ekstra kleur wat bygekom het, is net om my blondheid te enhance. Dis hoe Wynne dit stel,” keer ek.
“Dis nou seker jou hairdresser wat so met jou mooi koppie smokkel.”
“Een van die beste en die duurste wat daar is. Selfs my ma laat hom toe om sy hande in haar hare te steek elke keer wat sy in die limelight is. As daar nou iemand is wat weet wat hy doen, is dit Wynne.”
“It all depends. As jy ’n lady of the night wil wees, dan is jy op die regte pad. Maar nie as jy jou geld met jou klere aan wil verdien nie. Dan moet daar niks op jou kop of aan jou ge-enhance word nie. Veral nie jou hare nie. Blondes are so passé.”
Ek sluk ’n slag. “Hoe sal jy nou weet wat passé is en wat nie?”
“Ek weet meer as wat jy sou raai, madam. Ek is miskien oud, maar ek is nog lank nie dood nie.”
“Hoe oud ís jy, Jane?”
Dis nie die eerste keer dat ek vra nie en ek weet goed wat die antwoord gaan wees.
“None of your beeswax.”
Partykeer dink ek Jane se gesig is ouer as haar lyf. Daar is ’n hele leeftyd se stories in daardie plooie geskryf. Maar dis seker ook none of my beeswax.
“Jy wat jou dae in jou Stellenbosch-huis om sit en net elke af en toe by die hekke uit beweeg in daardie slap kar van jou? Wil jy vir my kom vertel wat is in en wat is uit? Jy is amper al ’n uitgestorwe spesie, jy en daardie swart motor met die stertvere.”
Ek is sommer vies, want daar is dinge in Jane se lewe waarvan ek niks weet nie en dit maak my mal van nuuskierigheid.
Dit lyk nie asof Jane haar vir my vererg nie. “Blondes are a dime a dozen,” verduidelik sy ewe geduldig. “So volop soos vlieë in die somer.”
Oukei, nou het ek alles gehoor – nou word ek al met ’n vlieg vergelyk. Wat probeer Jane doen? My met ’n skok aarde toe bring? Wel, sy slaag daarin. Ek voel omtrent soos een van daardie volop vlieë wat met ’n goeie skoot Doom bygekom is.
“Al wat ek nog het, is my blondheid, my boobs en my bene, demmit, Jane.”
Maar as ek simpatie wil hê, moet ek dit ’n ander dag kom soek.
“Julle daag almal op vir ’n interview, one the same as the other. Nice toots, nice boobs, stemmetjies soos Krismisklokkies. Irriterend. Die high profiles kyk na julle en hulle dink hulle sien double. A dime a dozen. Jy sal moet special wees as jy wil uitstaan, Dezibelle. Otherwise gaan niemand jou raaksien vir wie jy in werklikheid is nie.”
Dezibelle. Jane noem my net so wanneer sy my ’n lekseltjie heuning om die mond wil smeer. Want, so sê sy, ekke, dis nou Dezibelle Diedericks, behoort my lewe lank the belle of the ball te wees. Wys jou wat sy weet. Hier sê sy dit dan nou self – dat ek een van baie boring blondines in ’n bondel is.
Dis eintlik the story of my life, dat ek met my bene en my boobs en al so maklik onsigbaar kan raak. Dis ’n moerse probleem, want sowaar, veel langer kan ek nie in my pa en ma se oë kyk nie.
Ek weet dis ’n kenmerk van ons, die sogenaamde Y-generasie. Dis mos ons wat terug boemerang wanneer ons arme pa’s en ma’s gedink het hulle is at last van ons ontslae. Trek sak en pak weer by hulle in, stroop hul koskaste en neuk hul lewens van voor af op. Ek dink as my ma geweet het ek is op pad terug huis toe, het sy die welkom-matjie voor die deur betyds onderstebo gedraai.
Soms wonder ek hoe verduidelik Ma my teenwoordigheid aan haar slim kennisse wat van tyd tot tyd hier inval. Sou sy hulle vertel van Handsome Harold wat my ’n gat in my dom kop gepraat het?
Kan julle dit glo? Dat die kind so onnosel kon wees. Eers gee die Brit voor om vir haar om te gee en al wat die arme naïewe Dezi sien, is ewige liefde en trou. Vertel vir haar ’n storie oor hul toekoms saam, vertel van die besigheid wat hy wil begin. Gaan glo groot geld maak, die toekoms wink vir hulle tweetjies. Maar hy’t toe mos hierdie probleempie wat hom pootjie in sy plannetjies, julle weet? ’n Kontantvloei-probleem.
Maklik genoeg om op te los. Met die arme Dezi se spaargeldjies, natuurlik. Sy’t mos haar jis afgewerk daar in Londen, elke pennie wat sy oorgehad het in ’n neseiertjie weggesit, drome van haar eie gehad. Wou iets kon wys vir die jare wat sy in Engeland was. Elke keer wat haar kontrak verstryk, wou sy terugkom. Het gedink Mister High and Mighty Harold the Handsome sal agter haar aankom.
En elke keer hernu hy maar net weer haar werkspermit. Maklik vir hom, werk mos by die agentskap wat haar in die eerste plek Londen toe laat kom het. En sy is maar net te dankbaar. Dink dis omdat hy haar so graag daar wil hou. Omdat hy haar liefhet, sien. Ja, dis reg. Liefhet, nogal. Soos in ’n liefdesverhaal. Sy is gretig om hom te help met sy probleempie. Net ’n tydelike probleempie, verseker hy haar. Natuurlik, ja. Hy betaal haar binne die eerste paar maande terug. Sê hy. Met rente. ’n Vreeslike klomp rente. Sy sal vir haar meubels en gordyne kan koop net van die rente wat hy haar gaan betaal. Sê hy.
Vir hulle nuwe blyplekkie, jy weet. Ja, ja. Hulle sou glo saam intrek, die twee tortelduifies. Daar was selfs sprake van trou. Nou wel nie nou al nie, maar iewers