Die engel rook skelm. Kristel Loots
as die boring blondine wat lyk soos miljoene ander met mooi lywe en rooi lippies en fladderende ooglede oor slaappopmooie albasterblou ogies.
“Ons móét ophou rook!” besluit ek met nuwe ywer.
“Ja. Maar net nie vandag nie.”
Dis nie die eerste keer dat ons hieroor praat nie. Ek kan maar net sug, die stryd verlore voordat dit begin is.
“Wat nou weer, girl? Wat het jou nou weer in so ’n flat spin dat jy selfs wil ophou rook?”
“Alles aan my ruik na frieken rook, selfs my hare.” Ek onthou skielik waarom ek eintlik hier is. Ek kry Wynne aan die hand beet, trek hom van die melkkrat af op. “Kom. Jy moet my hare sny. Vandag nog. Nou.”
“Jammer, sweetie-pie, ek is volgeboek tot môre toe.”
“Ek gee nie ’n hel om nie. Ek is jou buddy én een van jou regulars, jy kan ’n uitsondering vir my maak. Dit kan nie wag nie. As ek daaroor gaan dink, gaan ek van plan verander en ek wil nie.”
“What gives? Is dit ’n special occasion? ’n Date? Is daar ’n man in jou lewe?”
Wynne kyk na my asof dit die agtste wonder van die wêreld sal wees as so iets kon gebeur.
“Nie ’n date nie, nie ’n flippen man nie, ’n nuwe lewe.”
“Today is the first day of the rest of my life en al daai jazz?”
“So iets, ja.”
“Wel, lovey, the rest of your life sal maar net moet wag tot môre.”
“Nee. Jy sny my hare of ek sit my ma op jou.”
Vir my ma is Wynne so bang soos die duiwel vir ’n reënbui.
“Bite your tongue, Dezi. Ek soek nie die dragon lady naby my nie.”
“Dis ’n onding hierdie dat ek en my ma dieselfde haarkapper het.”
“Nog van die dae toe die salon aan Susan behoort het. Toe het jou ma jou al saamgesleep om jou kuif te sny.”
“’n Mens sou verwag sy sou die hasepad kies toe jy oorvat. My ma dink jy is ’n vreemde vent met vreemde gewoontes wat sy nog nie in haar baie boeke teëgekom het nie.”
“Maybe so, maar sy ken talent as sy dit sien.”
Teen dié tyd stoot ek Wynne voor my uit. Ek moenie toelaat dat hy my ontspoor nie. Die oomblik toe ons by die salon se agterdeur in is, sak ek neer in die eerste die beste oop stoel voor die spieël.
“Sny, Wynne, sny. Stomp af.”
Wynne word sienderoë bleek. “Wat bedoel jy met ‘stomp af’?”
“Soos in stomp, teen my kopvel.”
“Is jy mal, girl?”
“Nee, net desperaat.”
Wynne laat sak sy kop oor myne. “Het jy luise?” vra hy gedemp. “Not to worry, daar is goed wat mens kan gebruik. Ek sal jou help daarmee, net nie hier in die salon nie. My ander clients sal my sue.”
Ek kyk op, sien in die spieël hoe Wynne se clients links en regs van my na my kyk – óf hulle het gehoor wat hy sê óf hulle maak hul eie afleidings.
“Ek het laas op skool kopluise gehad, Wynne,” verseker ek hom, hard genoeg vir die res van die salon om te hoor.
“Shut up!” fluister-skree hy tussen sy tande deur, baie bang ek maak ’n scene. “Wil jy hê die clients moet uitfreak en in die straat af hardloop voordat hul highlights gevat het?”
Ek tel die skêr op wat langs my lê om te wys die gesprekkie oor kopluise is afgehandel. “Sny, Wynne, of ek doen dit self. Rof en onbeskof. Dit moet lyk asof my hare met ’n snoeiskêr bygekom is. Deur ’n ou wat nie al sy faculties intak het nie.”
“Dis nie ek daai nie, girl. Ek het nog die meeste van my faculties. Jou ma sleep my hof toe as ek dit sou doen.”
“Jy verstaan nie, Wynne. Ek wil my lewe verander en om my lewe te verander, moet ek ontslae raak van my Barbie-voorkoms.”
“But why, sweetie, why?” kerm Wynne. “Elke girl op aarde wil ’n Barbie wees.”
Ek het nie die woorde om vir hom te verduidelik nie. “Sny, Wynne. Sny net die frieken goed af. As jy dit nie doen nie, doen ek dit self.”
“Nee! Jy doen dit nie aan my nie.”
Miskien moes ek. Sommer met Ma se kombuisskêr. Dalk het ek dan die gewenste resultate gekry.
Wynne lyk asof sy troetelkat onder ’n lorrie beland het en nie oorleef het nie. Maar ek sien tog hoe die kreatiewe sappe in hom begin vloei. “Maybe …just maybe … sal die look jou nogal pas,” mymer hy. “’n Deur-die-blare-style, jy weet?”
Ja, ek weet. Deur die blare. Die prototipe dom blonde. Dis ek daai.
“Funky,” prewel Wynne. Hy staan effens terug, begin op sy hakke wieg, sy hande in die sye. “Hang on, doll. Gee my kans dat ek my bearings kry. Ek gaan vir jou ’n hairstyle gee wat die yin en die yang van die lewe simboliseer.”
Hy kry sy instrumente en implemente bymekaar en roep sy assistent nader. “Jaybee, jy en die girls moet die ander customers handle. Ek wil nie gedisturb word nie. This is going to be a work of art.”
Wynne doen ’n paar strekoefeninge met sy hande. “Musiek, Jaybee!” roep hy oor sy skouer. “Die ‘Friska’-deel van die Hongaarse Rapsodie nommer twee van Liszt. I need a little madness for this.”
Hy wag totdat die ontstoke klaviernote oor die luidspreker gehoor kan word voordat hy begeesterd inspring en begin sny. Ek wil-wil ’n angsaanval kry, maar dis te laat daarvoor. Staan ek nou hier op, sal dit wees met ’n paar lelike happe in die hare. Dis ’n off-beat stuk musiek, dink ek, net so off-beat soos ek my hare wil hê. Die musiek huppel en Wynne huppel en die skêre en ander blink dinge in sy hande huppel en ek maak nie ’n geluid nie. Soos ’n lam ter slagting sit ek daar, oorgelewer aan ’n mallerige man met ’n skêr in die hand.
Kyk, ek het ’n sterk gestel, maar nie só ’n sterk gestel nie. Ek maak eerder my oë toe en gee my oor aan die musiek wat nou vir my klink soos ’n by wat nektar ingekry het wat gespike was. Daar is ’n buzz in my kop en my lyf voel ook nie te rustig nie. Wat makeer my? Wat vang ek aan? As ek nie ’n boring blonde is nie, wat ís ek dan?
Dis te laat vir omdraai.
Toe die musiek wegsterf, raak die geknip-knip bo my kop ook stil. Maar ek is te bang om my oë oop te maak. Dis doodstil in die haarsalon, dis asof selfs die haardroërs asem ophou oor die slagting wat hier plaasgevind het. Wynne vroetel met sy vingers deur my hare. My hare? Watter hare? Ek draai my kop, nog steeds met my oë toegeknyp. En skielik voel ek so lig soos ’n feetjie.
“Jy sal die een of ander tyd moet kyk, skat,” herinner Wynne my.
Toe maak ek maar my oë oop, eers stadig en toe wyd. Toe oopgesper. Toe skuif ek nader aan die spieël om seker te maak dat ek reg sien. Ek ken die vroumens voor my van geen kant af nie. Sy met haar hare soos die vere van ’n verkeerdeveerhoender in allerhande rigtings. Sy met haar flentertjies hare – diekant toe, daai kant toe – sy met haar pikante, parmantige haarstyl wat alle voorgeskrewe reëls oor vorm en fatsoen oortree.
Sy … hierdie girl hier voor my … is HOT!
“Wow, Wynne,” is al wat ek uitkry.
“Fabulous, nè?”
“Dis waarvoor ek gevra het en ook nie.”
“Dit is soveel beter.”
“Dit is … stunning, awesomerowend shockingly stunning!” Ek spring orent en slaan my arms om hom. “Wynne, jy is my hero. Ek trou sommer met jou!”
“Not to tap-dance on your parade, lovey – not gonna happen!”
Hy lag,