Die Suidwestertjie. Sarah du Pisanie
nie, maar as Blommetjie nou terugkom, ontgeld ons dit weer.”
“Nou ja, as ek nie eens hier welkom is nie …” Hy is die ene gemaakte veronregting, maar niemand steur hulle verder aan hom nie.
“Nee, jy is nie.” Alet staan op en druk hom sonder ontsag deur se kant toe.
Hy rem terug en wuif eers vir die ander ’n soentjie voordat Alet hom laggend by die deur uitstoot.
Die gekletter van die tikmasjiene oorheers alle ander geluide in die tiksterkantoor en het ’n vreemd rustige uitwerking op Sarie se onstuimige gemoed.
“Ek wens dit is al teetyd.” Sarie rek haar onvroulik uit en gaap van lekkerkry.
“Dit is amper halfelf.” Alet kyk bekommerd na die ander. “Is Blommetjie nie dalk siek nie? Sy was nog nooit so lank by ’n vergadering nie.”
“Nee, daar hang haar jas.” Ilze beduie na die oudmodiese bruin jas aan die kapstok.
“Wel, dit is darem heerlik ontspanne sonder haar.” Magda loer vinnig in haar handspieëltjie om te sien of haar kapsel nog netjies lyk. Vinnig vee sy oor haar lippe met die lipstiffie. ’n Mens weet nooit wanneer hier dalk weer onverwags ’n man kan inkom nie.
Sankie kom vinnig by die deur in met ’n mandjie vol tikwerk wat sy in die rekenmeester se kantoor gaan haal het.
“Julle sal nooit raai wie vereer vanoggend die firma met ’n besoek nie.”
“Die pous,” raai Ilze ongeërg. Sy is ’n kort, donker meisietjie met ’n groot, blink diamant aan haar linkerhand en stel weinig belang in vreemde besoekers.
“Haar Hoogheid mejuffrou Alice Sullivan.”
Sarie leun ver agteroor op haar stoel en sê gemaak ernstig: “Die blonde meisie in die gondel.”
“Sarie! Sarie! Waar kom jy aan alles? Daardie hooghartige dame se hare is dan so swart soos die nag.” Alet kraai van plesier en die ander lag vrolik saam. Alice Sullivan is ’n hoogmoedige mens wat nie een van hulle nog ooit raakgesien het nie.
“Juis! Daardie swart, Aletjie, kom alles uit ’n botteltjie. Daarvoor sal ek my voortande verwed.”
“Ek verstaan dat sy en die baas binnekort verloof gaan raak.”
Sankie bly staan sodat sy belangrik kan lyk wanneer sy die stukkie gewigtige nuus vertel.
Magda vyl haar naels energiek en loer bot na Sankie, die vriendelikheid van netnou nou nêrens op die ronde gesiggie te bespeur nie.
“Ag, ek glo dit nie. Almal skinder sommer net van Hugo Kritzinger en soek heeldag vir hom vrou net omdat hy so ’n aantreklike man is.”
“Ag, Magda, vir jou is al wat man is aantreklik,” brom Ilze van agter haar tikmasjien sonder om op te kyk.
“Wel, Alice Sullivan ís ’n baie aantreklike meisie en sy is skatryk,” ondersteun Sankie onverwags vir Magda. Sy gaan darem nie toelaat dat hulle haar nuus as minderwaardig beskou nie.
“Nee, ons stry nie, Sankie. Haar pa is ryk en haar hare is swart …”
Sankie lag en stap kopskuddend na haar lessenaar. Niemand kan tog vir Sarie kwaad word nie. Sy is ’n oop, sprankelende mens wat met die kostelikste sêgoed vorendag kan kom.
Die gerinkel van teekoppies in die gang werk soos ’n towerspreuk en almal stoot hul tikmasjiene terug en hou die deur afwagtend dop.
Sarie gaan staan voor die venster met die koppie lou tee in haar hande. Sy tuur ver oor die nat strate en die hoë geboue wat haar nors en koud aanstaar. Die reëndruppels pak saam aan die buitekant van die venster en loop in vinnige stroompies teen die ruit af.
Met moeite onderdruk sy die begeerte om haar reënjas aan te trek en net te gaan stap, ver te stap, tot daar waar sy die geboue en teerstrate kan agterlaat en weer die reën en die nat grond kan ruik. Sy wil die sagte blaartjies van die bome onder haar vingerpunte voel en dit liggies kneus sodat sy die vars geur kan inasem.
Sy kyk op en probeer die grys hemel sien, maar die groot geboue aan alkante versper haar uitsig. Sy wens sy kan weer die donderwolke wit op die horison sien saampak en dreigend nader kom, die helderblou van die hemel wanneer dit klaar gereën het. Sy wil die vet, rooi Afrikaners sien huis toe kom, herkouend en tevrede. Kalftyd wil sy die wit brahmaantjies met hul hangoortjies styf teen haar vasdruk en hul soet reuk in haar neusgate voel kriewel …
Vaagweg hoor sy die telefoon lui en dan Alet se stem: “Ja, seker, ek sal net gou hoor … Sarie!”
’n Nat voëltjie op die vensterbank hou Sarie se aandag gevange en sy draai nie dadelik om nie.
“Sarie!” Alet se dringende stem dring stadig tot haar deur. “Meneer Kritzinger wil jou in sy kantoor spreek.”
“Ou Blouwildebees? Wat wil hý met my maak?”
Sarie draai vinnig om om Alet se geskokte gesig oor die wit gehoorbuis na haar te sien staar. Die meisie beduie wild na die telefoon voordat sy so bedaard moontlik antwoord: “Ja, meneer, sy kom dadelik.”
Alet sit die telefoon neer en kom vinnig om die lessenaar gestap. “Sarie, hoe kon jy? Meneer Kritzinger het jou natuurlik gehoor – hy kon nie anders nie.”
Sarie staar verskrik na Alet se ontstelde gesig. Haar vingers met die ligroos naels is verslae oor haar mond gedruk. Sy kou ongemaklik aan haar lip sodat die kuiltjie in haar wang wegkruipertjie speel, maar dan verdwyn die skrik stadig uit haar oë en begin hulle ondeund vonkel.
“Ag, miskien weet hy nie hoe lyk ’n blouwildebees nie.” “Maar hoekom noem jy hom so, Sarie?” Die ander drie kom drom nuuskierig om hulle saam.
“ ’n Blouwildebees, ou Sankie, is ’n nors, lelike ding. Dit lyk altyd asof hy kwaad is: krom horings … kop onderstebo … hy staan altyd met sy kop tussen sy knieë wanneer hy ’n mens sien.”
Sarie beduie met haar skraal hande wat sy soos twee horings bokant haar kop hou en storm skielik op Sankie af wat skaterend padgee.
“Ai, Sarie, jy gaan nog in vreeslike moeilikheid beland. Almal sien nie altyd die komiese in die situasie raak nie. Die baas mag nou wel nors en onvriendelik wees, maar wie sê dat hy nie dalk baie probleme het nie?”
“Jy is ’n liewe mens, Alet, altyd so ernstig en bekommerd.” Sarie vee liggies met haar hand teen Alet se wang. “Hou maar vir my duim vas dat ek nie sonder werk by die baas se kantoor uitkom nie.”
Vinnig soek sy na ’n notaboekie en ’n potlood – net vir morele ondersteuning. Magda druk ’n paar los haartjies vinnig terug in Sarie se bollatjie, terwyl Sankie die kreukels agter uit haar romp stryk. Alet trek bekommerd ’n rafeltjie van haar truitjie af en stof dan liefderik die los haartjies van haar skouers af.
“Lyk ek mooi genoeg?” Sarie glimlag breed.
“Toe, loop nou, voordat die baas jou nek omdraai.” Alet stoot haar vinnig deur toe.
Sarie draf deur toe, net om weer bekommerd om te draai. “Ouens! Hy … hy het dan nog nooit een van ons laat roep nie … Hy sê sommer altyd sy sê vir Blommetjie.”
“Wel … ek kan aan niks dink wat jy verkeerd gedoen het nie … en … en ou Blommetjie is nogal lief vir jou; sy sou nie nuus aangedra het nie. Sy het dit nog nooit gedoen nie.” Alet staar ongelukkig in die helderblou oë en byt senuweeagtig aan haar lip.
Gelate haal Sarie haar skouers op en stap met ’n regop rug deur toe. “Wel!” Sy wuif met haar hand na die vier bekommerde gesigte. “Hou duim vas!”
Juffrou Van der Walt staan met ’n lywige lêer in haar hande in meneer Kritzinger se ontvangskantoor. Haar blik gaan soekend deur die vertrek en dan stap sy beslis na ’n staalkabinet.
“Juffrou …” Sarie se stemmetjie is dun van angstigheid.
“O, hier is jy, Sarie. Jy kan maar ingaan. Meneer Kritzinger wil jou spreek.”
“Juffrou