Susanna M Lingua Gunstelinge 4. Susanna M Lingua
haar na die dansbaan te lei, onbewus van die talle oë wat haar van alkante met bewondering beskou.
Dis ’n stadige wals wat die orkes speel. In ’n ommesientjie wemel die baan van dansers. Ook Carla en Marco is tussen die dansende pare.
Die jong marquês dans egter nie. Maar daar waar hy by sy ma en tante sit, ’n indrukwekkende figuur in sy foutlose aandpak, volg sy donker, deurdringende blik elke grasieuse beweging van Rina. Vanaand lyk sy vir hom net soos ’n glinsterende ster in daardie swart aandrok wat vol liggies skyn te wees. Hy merk die hoë hakke van haar netjiese skoene en dan is dit meteens asof die harde lyne om sy mond ietwat versag. Ja, dit lyk byna soos ’n glimlaggie wat aan die hoeke van sy mooi, karaktervolle mond raak. Sy blik dwaal na haar glansende hare, na die stylvolle kapsel. Dis vir hom duidelik dat sy een van die mees modieuse vroue in die saal is. ’n Mens sal nooit sê dis dieselfde klein rabbedoe wat hy vanoggend uit die rivier gehelp het nie. So op die oog af lyk sy die verfyndheid self.
Die musiek loop meteens ten einde. Op dieselfde oomblik kom Conzalo orent en loop Rina en Basil halfpad na hul tafel tegemoet.
Hy groet hulle bedaard, draai na Rina en sê met ’n onpersoonlike stem: “Veroorloof my om jou aan my ma en my tante voor te stel, señorita.”
Rina kyk die man met ’n onpeilbare blik aan. Die volgende oomblik dans haar oë weer van loutere ondeundheid. “Met plesier, señor marquês,” antwoord sy beleef.
Hy neem haar arm en lei haar versigtig na sy tafel.
“Is Carla en Marco ook hier?” vra Rina belangstellend. “Hulle is albei hier, señorita, en sal stellig baie bly wees om jou weer te sien. Carla het my ma en my tante van ons onverwagte kennismaking met jou vertel, gevolglik is die twee baie gretig om ook met jou kennis te maak.”
Hier waar Rina en Conzalo oor die breedte van die saal beweeg, besef hulle nie eens hoe ’n seldsaam aantreklike paartjie hulle uitmaak nie. Hulle merk nie die talle blikke op wat hulle met openlike goedkeuring volg nie.
Ook in die ou marquesa se donker oë is daar nou ’n nuwe lig, ’n vreemd geheimsinnige lig, terwyl haar blik op Rina en haar lieflingseun rus. Daar is drome in haar oë, silwer drome oor haar seun se toekoms, drome waarvan slegs sy weet.
Eers toe Rina en Conzalo hul tafel bereik, merk die ou marquesa hoe pragtig Rina se oë werklik is. Maar dan onderbreek Conzalo se stem haar gedagtes.
“Laat my toe om die jong señorita Rina Verhoef aan julle voor te stel . . . My ma, die marquesa De Valcada, en my tante, señora De Mora.”
Rina groet Carla en Marco wat nou ook van die dansbaan af teruggekeer het.
“Doen ons asseblief die eer aan en sit ’n rukkie hier by ons, señorita . . . of sal ek jou ook maar ‘Rina’ noem, soos Carla en Marco?” versoek die ou marquesa met ’n vriendelike stem.
“U kan dit met plesier doen, señora marquesa,” antwoord Rina met ’n vriendelike glimlaggie.
“Señorita, veroorloof my om hierdie dans met jou te dans,” val die jong marquês weg voordat sy verder kan praat.
Rina kom grasieus orent en kyk die jong man met openlike spot aan. “O, ek verstaan nou mooi,” sê sy, “noudat ek ’n rok aanhet, gee jy nie om om saam met my gesien te word nie, señor. Maar ek sal hierdie dans met jou dans. Dis dalk net mooi die laaste keer dat jy my in ’n rok sal sien.” Die vier om die tafel begin hartlik lag, maar die trotse marquês vind geen humor in die situasie nie. Hy weet dat sy hom nou doelbewus uittart oor vanoggend se dinge. Hy neem daar en dan ’n besluit om haar nog mak te maak.
Conzalo kan homself glad nie verstaan nie. Rina is die soort meisie na wie hy nie twee keer sou gekyk het nie. Haar uitgesprokenheid, eiesinnigheid en uittarting, tesame met haar gewaagde kleredrag, is alles dinge wat hom dwars in die krop steek. Tog kan hy sy oë nie van haar afhou nie, nie eens wanneer sy in ’n kortbroek of ’n bikini geklee is nie. Dis kompleet asof sy ’n towerspel op hom geplaas het.
In stilte lei hy haar na die dansbaan. Die orkes speel ’n dromerige tango toe hy haar in sy arms neem. Grasieus beweeg hulle oor die baan op die meesleurende maat van die musiek. Die sagte aroma van haar hare styg behaaglik in sy neus op. Onbewus daarvan, hou hy haar effens stywer teen hom vas. Sy voel lieflik en sag in sy arms en op hierdie oomblik onweerstaanbaar begeerlik.
“Mag ek die volgende twee danse ook bespreek, señorita?” hoor Rina hom vra toe die dans haas ten einde loop.
Sy lig haar gesig op en kyk met tergende ondeundheid in sy streng, onpeilbare swart oë. Dis waar, die man is gevaarlik aantreklik met daardie effens hoë voorkop, ietwat skraal gesig, hoë wangbene, aristokratiese neus, karaktervolle mond en effens vierkantige ken, dink sy. Maar sy sê net hardop: “As dit nie vir jou te vernederend is om met my op die dansbaan gesien te word nie, mag jy, señor marquês. Terloops, jy dans baie goed. Ek hou daarvan om met mans te dans wat geskool is in die kuns.”
“Dankie,” sê hy onderwyl sy blik hare gevange hou. “Wanneer jy respektabel geklee is soos vanaand, is dit vir my ’n eer en ’n plesier om saam met jou gesien te word, señorita.Veroorloof my om te sê dat jy vanaand besonder aanvallig lyk.”
“Indien jy dit as ’n kompliment bedoel, señor,” verklaar sy met merkbare pret in haar stem, “sê ek dankie. Maar ek herhaal: mense sien my nie dikwels in ’n rok nie,” jok sy sonder om te blik of te bloos.“En soos ek reeds gesê het, as mense my nie wil sien soos ek is nie, staan dit hulle heeltemal vry om my te ignoreer. Ek hou ook nie daarvan dat mense vir my preek nie.”
“In daardie geval sal ek beslis nog baie vir jou preek,” kom dit onverwags van die marquês.
“O, maar ek is heeltemal opgewasse teen jou preke, señor, al hou ek nie van ’n prekery nie,” glimlag sy.“Moet my net nie êrens insmokkel en my probeer versteek nie . . .”
Die dans loop ten einde voordat Rina haar sin heeltemal kan voltooi. Maar die marquês is geensins van plan om dit daar te laat nie.
“Solank jy behoorlik geklee is, sal ek jou nooit vir ander se oë probeer wegsteek nie, señorita,” sê hy onderwyl hulle in die rigting van sy tafel beweeg.
“O, Herman, dis nou die professor, gee glad nie om dat ek in ’n einaklein bikini swem nie,” glimlag sy meewarig, maar haar oë is vol tergduiweltjies. “Hy is so ’n ou droë stoppel, weet jy, dat hy dit nie eens sal agterkom nie, al swem ek ook kaal voor hom.”
“Is jy verloof aan die droë . . . e . . . professor?” Amper verspreek die marquês hom.
Rina kan sweer hy bloos effens. Sy bedwing haar lag, maar haar oë lag hom openlik uit. “Nee, ons is nog nie verloof nie, señor,” antwoord sy en vervolg ondeund: “Hy verveel my nog te dikwels.Verbeel jou, in plaas van om my te vertel hoe lief hy my het, vertel hy my van die droë onderwerpe wat hy bedags met sy studente bespreek.”
“En jy hou nie daarvan nie; jy wil hoor hoe lief hy jou het?” As Rina haar nie vergis nie, is daar sowaar ’n glimlaggie om die man se altyd streng mond. Nou ja, dit was in elk geval haar bedoeling om te sien of hy darem kan glimlag.
“Maar is dit nie wat elke meisie van die man wil hoor wat sy as lewensmaat oorweeg nie?”
“Dan is jy regtig van plan om met die professor in die huwelik te tree, señorita?” vra die edelman, nou weer met ’n onpersoonlike stem.
Rina trek haar skouers liggies op en maak asof sy nie eens bewus is van sy onpersoonlike houding nie.“O, ek sal stellig met hom trou, die dag wanneer hy my nie meer verveel nie, señor,” sê sy sedig. “Herman kan nogal baie gaaf wees wanneer hy nie die dag se vervelige lesings bespreek nie. Maar ek sal hom nog daardie slegte gewoonte afleer. Ek was nog altyd te besig met my studie om hom werklik reg te pluk.”
Sy kyk hom aan en haar oë sê duidelik: Nou toe, wat het jy nou weer daarop te sê? Maar die marquês sê niks nie en weldra sluit hulle hulle weer by sy familie aan.
“Rina,” roep Carla opgewonde uit, nadat eersgenoemde en Conzalo plaasgeneem