Susanna M Lingua Gunstelinge 4. Susanna M Lingua
Die man is lugtig vir my, dink Rina geamuseer. Hy verwelkom my glad nie by sy quinta nie. Dink natuurlik dat ek hom en sy familie in die verleentheid sal bring met my . . . e . . . ongehoorde gedrag. In elk geval, hy kan gaan doppies blaas as hy my nie daar wil hê nie. Maar hardop vra sy: “Wanneer vind die olyffees plaas, señora marquesa?”
“Die Woensdag voor Paasnaweek.”
“Ek sal dan nie meer hier in Lissabon wees nie,” stel Rina die ou dame vriendelik in kennis. “Ek verwag dat my motor oor twee weke per boot sal aankom, daarna gaan ek ’n paar dae na Sintra en Estoril. Ek sal stellig van Estoril af sommer met die kuspad langs na Oporto reis.”
Die kelner bring vir Rina ’n glas water, waarmee sy die twee pille sluk. Na ’n rukkie vra Marco haar om te dans. Hulle gesels opgewek terwyl hulle dans.
Onderwyl Rina en Marco dans, kyk die marquesa haar seun met ’n sagte blik aan en verklaar met ’n glimlaggie: “Jy was baie haastig om die liewe Rina af te raai om ons olyffees by te woon, Conzalo. Ek dink sy het geraai dat jy glad nie gretig is om haar op jou quinta te ontvang nie.”
“Ek weet sy het,” antwoord die marquês ernstig. “Sy het vanoggend geen planne gehad om ’n paar dae in Sintra en Estoril te verwyl nie. Maar ek is bly dat sy ’n goeie begryper is. Ek gaan baie beslis nie toelaat dat die Suid-Afrikanertjie ons almal in die verleentheid bring met haar ongehoorde kleredrag en grappa-drinkery nie.”
Die marquesa begin hartlik lag. “Conzalo,” sê sy, “daardie dametjie het jou baie netjies om die bos gelei, my seun. Sy het haar mes terdeë vir jou in omdat jy haar van die staanspoor af so verkeerd beoordeel het. Terwyl jy haar aandsakkie gaan haal het, het sy ons vertroulik vertel dat sy nooit sterk drank gebruik nie, nie eens tafelwyn nie.”
Conzalo kan haar net ongelowig aanstaar.
“Sy het ook gesê sy dink jy slaan morsdood neer as jy moet weet in hoe ’n ordentlike huis sy opgevoed is,” las tia Ada met ’n glimlag by. “Nou moet sy glo daardie reputasie in jou teenwoordigheid handhaaf, anders gaan sy die een wees wat die nederlaag ly, en dít weier sy beslis.”
Voordat Conzalo iets hierop kan sê, keer Rina en Marco na die tafel terug. Daar is ’n onpeilbare lig in die jong marquês se swart oë. “Sal jy nog ’n glasie grappa drink, señorita?”
“Ek . . . e . . . glo nie dit sal raadsaam wees om nou sterk drank te drink na die twee hoofpynpille wat ek pas geneem het nie, señor,” antwoord Rina bedaard.
“Maar jy het nog net een drankie geniet, señorita,” hou die ellendige man knaend vol. “Ons gaan nou almal ’n drankie geniet en ’n glasie heerlike soet marsala sal jou beslis nie kwaad doen nie.”
“Nee, liewer nie ’n alkoholiese drankie nie, dankie, señor. Ter wille van die pille sal ek dan maar liewer ’n vrugtedrankie geniet.”
“ ’n Glasie marsala sal die pille juis aanhelp om hul werk te doen,” hou die marquês vol asof hy alles van hierdie dinge af weet. Rina wil hom net vertel dat sy haarself en haar eie gestel beter ken as wat hy haar ken, maar die edelman is reeds besig om vir hulle elk ’n glasie marsala by die kelner te bestel.
Daar is ’n sweem van ’n glimlaggie om haar sagte mond toe haar blik dié van die marquesa vang. Haar blik skuif stadig na die bak rose wat nog steeds hier naby haar staan. Sy voel byna jammer vir die pragtige knoppe wat vanaand so met drank gedokter moet word; eers grappa, en nou sal dit marsala wees.
Maar Rina merk nie op dat Conzalo haar ongemerk dophou nie, selfs sien hoe ingedagte sy die bak rose bekyk. “Is die rose in Suid-Afrika net so mooi soos hier in Lissabon, señorita?” vra die marquês met vreemde belangstelling en trek die bak blomme ongeërg tot byna reg voor hom.
O, duiwels en dinge, knoop Rina in haar enigheid. Nou moet die ellendige man nog die bak rose ook voor my staan en verwyder. Hoe op aarde gaan ek nou van die marsala ontslae raak?
“Jy het nog nie my vraag beantwoord nie, señorita,” herinner die man haar met sy oë ernstig, deurdringend op haar gerig.
“Ek was nog besig om te besluit, señor,” antwoord sy met ’n suur glimlaggie. Die volgende oomblik trek sy die rose effens nader en beskou die roosknoppe met konsentrasie. Gemaak ongeërg trek sy die blomme nou tot reg voor haar. “Ek dink hulle is ewe mooi, señor,” antwoord sy, nou weer met ’n tergende lig in haar oë omdat sy hom so pragtig uitoorlê het.
Maar wat Rina nie weet nie, is dat die marquesa hom alles vertel het van haar doelbewuste uittarting en dat die man nou gewapen is teen haar taktiek.
“Ek hou besonder baie van die geur van rose,” kondig die marquês bedaard aan. Die volgende oomblik trek hy die bak weer nader en ruik behaaglik aan die roosknoppe. Hy kyk Rina stip aan. “ ’n Heerlike, sagte geur. Stem jy nie saam nie, señorita?”
Hy jok, die ellendige leuenaar, dink sy vies. Hy ruik die aaklige geur van grappa, glad nie die geur van rose nie. Maar hardop sê sy: “Jy het reg, señor. Rose het inderdaad ’n heerlike, sagte geur . . .”
Die kelner maak sy verskyning, maar Rina merk nie die geamuseerde vonkeling in die jong marquês se oë toe die kelner die glasie marsala ewe beleef voor haar plaas nie. Haar verstand werk nou in die hoogste versnelling. Sy sal óf hierdie glasie wyn moet drink en moontlik aangeklam raak en dalk nog ’n spektakel van haarself maak, óf sy sal ’n uitweg moet vind om ongesiens daarvan ontslae te raak.
Rina is ’n intelligente meisie. Sy laat haar nie so goedsmoeds deur ’n edelman droogsit nie. As hy dan nou skielik so behep is met die ellendige bak rose, laat hom dan wees.
Dit sal in elk geval nie die eerste keer in haar lewe wees dat sy ongesiens van ’n glasie drank ontslae raak nie. Sy het dit al dikwels gedoen, op partytjies waar mense aanstoot neem indien jy ’n drankie van die hand wys.
Sy wag ook net totdat die geselskap mooi op stryk is, toe stamp sy die glasie ongemerk met haar hand om, sodat die bruin vloeistof oor haar skoot stroom, haar duur rok ten spyt. Nou, weet sy, móét iemand haar na die hotel neem. Sy kyk die marquês met die onskuldige gesiggie van ’n engel aan, ofskoon haar oë hom stil uitlag.
“Ek is vreeslik jammer dat ek so ’n gemors hier op die tafel gemaak het, señor,” maak sy verskoning. “Maar gelukkig het die meeste van die drank op my skoot beland en nie op die tafeldoek nie.”
Rina en Conzalo kom byna gelyktydig orent. Rina knik ongemerk vir sy ma. Dié kan ’n glimlaggie nie bedwing toe sy die lagduiweltjies in Rina se oë gewaar nie. Sy, net soos die ander drie, weet dat Rina die glasie opsetlik omgestamp het. Sy is seker dat Conzalo dit ook weet, al lyk hy so koel en bedaard.
Met ’n kantsakdoekie probeer Rina die ergste drank van haar rok verwyder. Die volgende oomblik bied Conzalo haar sy haelwit sysakdoek aan.
“Jou rok is seker nou geruïneer,” meen die edelman.
“Nee, wat,” antwoord Rina ongeërg, “nadat die droogskoonmaker dit onder hande geneem het, sal daar nie ’n enkele merk aan wees nie. Maar ek vrees ek sal nou na die hotel moet teruggaan. Ek het heeltemal genoeg van nat klere gehad vir een dag. As dit nie te veel moeite is nie, sal ek bly wees as jy vir my ’n taxi kan ontbied.”
“Ek sal jou persoonlik tuis besorg, señorita.”
“Dit is regtig nie nodig om soveel moeite te doen nie,” antwoord sy dadelik. “’n Taxi kan my ewe goed tuis besorg; waarom jou pret bederf deur die geselligheid tydelik te verlaat? Ek is seker hier is baie vroue wat graag met jou sal wil dans.”
“Ek het gesê ek sal jou persoonlik tuis besorg, señorita,” herhaal die man met vreemde verdraagsaamheid onderwyl hy haar manteltjie oor haar skouers hang. “As jy gereed is, kan ons maar gaan.”
Hierop antwoord sy nie. Met haar gewone vriendelike, innemende glimlaggie, wens sy die agterblywendes ’n rustige nag toe. Daarna neem Conzalo haar arm en lei haar na waar sy lang swart motor voor die gebou in die straat staan. In die ligte van die straat merk Rina die wapens van die De Valcadas op die voorste deure