My redder, my beminde. Malene Breytenbach
haar hand. “Welcome, Miss Morgan, I’m Cindy Smith, manager of Reception. Ek hoop jy sal jou verblyf by ons vrugbaar en aangenaam vind.”
Adela herken die mooi gesig van die pamflet wat sy gesien het. Dié vrou versorg haarself beslis. Koppe sal draai wanneer sy in die straat af stap. Haar verwelkoming is saaklik vriendelik, soos by ’n hotel. Die blou oë lyk vreemd waaksaam.
Adela glimlag op na haar. “Ek voel werklik bevoorreg om hierheen te kan kom.”
“Heelwat bekende mense kom hierheen, en daarom waarborg ons diskresie en privaatheid,” sê Cindy Smith.
“Dankie, dokter Beresford het gesê julle doen dit. Ek wil asseblief voorlopig geen besoekers, afgesien van my agent, sien nie.”
“Sodra jy gereed is om besoekers te ontvang, kan jy ons net in kennis stel. Voorlopig is jy heeltemal privaat en anoniem.”
“Dankie, dis goed so.” Sy is steeds wrewelig oor Gary Manning se roekeloosheid en die gevolge daarvan. Vir hom wil sy allermins sien. Mits hy dit ooit sou oorweeg om te kom kuier . . .
Nadat al die administrasie afgehandel is, stoot ’n jong man in ’n blou uniform Adela se rolstoel deur die enorme portaal, terwyl Milly saamtrippel. Cindy Smith loop vooruit. Adela kyk na haar geronde heupe en goed gevormde kuite bokant plat wit skoene. Al die personeellede dra blykbaar wit, buiten die wagte en ordonnanse. Dit skep ’n skoon en professionele indruk.
Elke keer wanneer iemand by hulle verbykom, groet die persoon met ’n knik en skaars talmende blik.
Hulle is werklik diskreet hier by Rigby.
Daar is natuurlik ’n moderne hyser. Cindy Smith druk die knoppie. “Jy is op die tweede verdieping van die linkervleuel, juffrou Morgan,” sê sy. “Daar is vyf suites op jou verdieping. Gelukkig kon ons een vir jou beskikbaar stel. Ons is besig en bykans honderd persent beset. Ons maak jou eers gemaklik in jou suite voordat dokter Beresford jou spreek.”
In die hyser kyk sy met ’n glimlag na Milly wat haar eie handsak en Adela s’n dra. “Sodra jy tevrede is dat alles vir juffrou Morgan reg is, kan jy weer gaan, juffrou Stewart. Oor ’n uur sal ’n verpleegster haar na dokter Beresford toe neem.”
“Reg so,” sê Milly. “Ek kan seker enige tyd kom kuier? Ek moet juffrou Morgan se sake reël. Die lewe gaan aan, al bevind sy haar hier.”
“Nee, jy kan net sekere ure kom,” sê Cindy Smith beslis. “Stel by ontvangs vas presies wanneer. Ek is seker dit sal genoeg wees om al die nodige sake met juffrou Morgan te reël. Ons laat nie strome besoekers toe nie. Ons probeer ’n rustige atmosfeer hier skep.”
Adela en Milly wissel ’n blik.
Die hyser kom met ’n suiggeluid tot stilstand en hulle gaan uit in ’n lang gang. Adela is bewus van ’n rooi tapyt, skilderye aan die mure en van die stilte. Niemand anders beweeg in die gang nie. Die ordonnans stoot die rolstoel tot by die deur naaste aan die hyser. Cindy Smith maak dit oop. Adela is verheug oor die luukse van die suite in wit en ligblou. Daar is ’n hospitaalbed, stoele en tafels, kaste en selfs ’n veelkleurige bos blomme op ’n koffietafel. Nog ’n deur lei waarskynlik na die badkamer.
Pragtig is die plek wel, maar dit is steeds onmiskenbaar hospitaalakkommodasie.
“Jy sal sien dit is rolstoelvriendelik en oral is relings waaraan jy kan vashou, veral in die badkamer,” sê Cindy Smith. “Hier is ook verskeie knoppies wat jy net kan druk om ’n verpleegster te ontbied. Dis nie nodig dat jy enigiets sonder hulp doen nie.”
Sy wys vir Adela waar die knoppies en relings binne en buite die spierwit badkamer is. Selfs die handdoeke is wit. Daar is ’n stort groot genoeg vir vier mense.
“Gosh, this is fantastic,” sê Milly. “Hulle het aan alles gedink. Dis onmoontlik om nié hier gemaklik te wees nie.”
Ek voel soos ’n parapleeg, dink Adela wrang. Sy kan nie wag om weer te loop en haar linkerhand te kan gebruik nie. Die hulpeloosheid en afhanklikheid van ander maak haar gek.
Cindy Smith druk die rooi knoppie langs die bed.
Byna onmiddellik kom ’n fris, jong verpleegster met ’n vriendelike gesig, bruin hare wat styf agtertoe gekam is en ’n kraakvars uniform by die deur in.
“This is Nurse Jackie Donaldson who will take care of you, Miss Morgan,” sê Cindy Smith. “Sy sal jou tuismaak en jou na dokter Beresford neem. Sy is nog nuut hier, maar ons weet sy is baie bekwaam.”
“Pleased to meet you, Miss Morgan,” sê die verpleegster met ’n breë glimlag wat skewe voortande wys. “Ek is ’n bewonderaar en sal mooi na jou kyk.”
Cindy Smith kug en frons. Die verpleegster lyk onmiddellik verbouereerd.
Milly staan met een hand op ’n heup na hulle en kyk. Krities. “Nou ja, ek kan nie anders as om tevrede te wees met alles nie. Dit lyk darem asof juffrou Morgan in goeie hande gaan wees, maar ek hou in elk geval ’n oog oor haar.” Sy buk en soen Adela se wang.
Adela druk haar hand. “Dankie, ek sien jou gou weer.”
4
Adela is stokstyf van spanning toe verpleegster Jackie haar kom haal om haar af te neem na die grondverdieping waar dokter Beresford se spreekkamer is.
“Kan jy my sê watter soort man die dokter is?” vra sy.
“O, hy is wonderlik, maar foeitog, hy het ook ’n tragedie in Suid-Afrika oorgekom. Hy en sy vrou het gaan seil en in ’n storm beland. Hul boot het gesink. Sy het verdrink. Hy het haar glo probeer red, maar tevergeefs. Toe kom hy Engeland toe.”
Deernis teenoor James Beresford wel in Adela op.
In die hyser sê Jackie: “Dokter Beresford is regtig bekwaam en een van die aantreklikste mans wat ek nog ontmoet het. Maar met sy voete plat op die aarde. Geen fieterjasies . . .”
Die hyser se deur gaan oop en sy sluk haar woorde in. Sy stoot Adela tot by ’n gang met ’n blink teëlvloer. Daar is ’n sagte gezoem van stemme. Adela se hart klop in haar keel. Waarom voel sy nou meteens so gespanne? Sy kan immers voor groot gehore optree en is gewoond aan skares.
’n Bronsplaat met Dr James Beresford, Director toon aan waar sy spreekkamer is. ’n Ontvangsdame sit agter ’n toonbank in ’n klein lokaal met net twee stoele vir pasiënte. Niemand anders wag hier nie.
“Ek bring juffrou Morgan na dokter Beresford,” sê verpleegster Jackie.
“Dokter verwag julle.”
Adela sluk senuagtig toe sy klop en ’n stem van binne af gehoor word. Die verpleegster stoot haar in.
Hy wag vir hulle agter ’n lessenaar, met sy donker kop gebuk oor iets op sy tafel. Hy kyk op. “A, goeiedag, juffrou Morgan. Hoe gaan dit nou?”
“So-so, dankie.” Soos voorheen, slaan hy haar asem weg.
Hy kyk na die verpleegster wat hom aanstaar. “Stoot juffrou Morgan tot hier voor die groot spieël, dankie. Ek wil haar net eers van naderby bekyk. Jy kan solank in die wagkamer wag, asseblief. My eerste ondersoek sal nie lank duur nie. Ek sal jou roep wanneer ek klaar is.”
Hy kom agter die lessenaar uit en trek ’n stoel nader. Adela sit stokstyf soos ’n meerkat op sy agterpote. Wag dat hy die wonddekking op haar wang afhaal. Hy werk sagkens. Toe dit af is, kyk hy na die letsel. “Mmm.”
Dink hy dit is erger as wat hy verwag het? Sy kyk na hom en probeer haar vrees wegsteek.
Die groot man sit oorkant haar en kyk stip na haar. Hul knieë raak amper. Sy ruik naskeermiddel en merk die sterk, skoongeskeerde kaak en bolip, met die skadu van swart baard op. Sy vel is glad en gesond, en hy is besonder bruin gebrand in vergelyking met die plaaslike mans. Langs die blink donker oë is lagplooitjies. Tussen die pikswart, redelik swaar wenkbroue keep ’n frons. Dit voel asof hy dwarsdeur haar kan sien. Asof hy kan sien hoe sy innerlik wroeg.
Sy laat