Ettie Bierman Keur 11. Ettie Bierman
eerste keer die ghriesstreep oor haar wang en die moeë lyne om die gevoelige mond raakgesien en die grimmige gesig het ’n oomblik lank versag. Die toeriste in die reservaat is ’n noodsaaklike euwel wat maar verdra moet word en hierdie mooi donkerkop-meisietjie is seker nie méér onnosel as daardie aggressiewe Amerikaner wat verlede week ook uit sy motor geklim het en nader aan die olifant gestap het om ’n beter foto te kan neem nie. Hierdie enetjie is nog baie jonk en sy het gedink ’n pap band is genoegsame rede om die motor te verlaat en hulp te gaan soek.
“Toe maar, ek gaan jou nie agter tralies sit nie, juffroutjie,” het hy effens geglimlag en die deur vir haar oopgemaak. “Ek sal daardie band gou gaan omruil. Maar jy het ’n dom ding aangevang. Net anderkant daardie koppie het ek ’n leeuwyfie gesien. Ek sê nie sy was in hierdie rigting op pad nie, maar kan jy my blameer dat ek omgekrap was om net om die volgende draai ’n toeris te voet langs die pad te kry? En dít nogal ’n jong meisie?”
“Ek kan verstaan dat u kwaad was,” het Janie in ’n klein stemmetjie geantwoord en toe effens uitdagend bygevoeg: “Maar net hier anderkant die rivier wei ’n trop rooibokke ewe rustig en dit het my gerus gestel dat hier nie leeus naby is nie.”
“Die leeus is windaf; die bokke kan hulle nog nie ruik nie. En leeus is ook nie die enigste gevaar in die veld nie. Is dit jou motor, daardie rooietjie?”
“My vriendin s’n.”
Dit het Theo Vermaak presies vyf minute geneem om die wiel om te ruil en met Riana te raas omdat die loopvlak van haar motor se bande so weggeslyt is.
Riana het haar skouers opgehaal.
“Dis hoe die motor aan my verkoop is. Voetstoots. Is dit nog omtrent vyf-en-twintig kilometer tot by die kamp en is daar berge yskoue koeldranke by die restourant, meneer Vermaak?”
“Drie-en-twintig, en daar is geen restourant op Njelele nie.”
Riana se gesig was ’n studie van skok en ongeloof.
“Maar iemand het dan vir my gesê in elke kamp is daar ’n moderne restourant en ’n supermark en ’n swembad en … en alles.”
“In die Kruger-wildtuin, ja, hoewel dit slegs Pretoriuskop is wat ’n swembad het. Ek is bevrees Pafuri is nog nie gevestig genoeg om dieselfde geriewe aan toeriste te bied nie. Dis meer die avontuurlustige toeriste of diegene wat die natuur in ’n ongerepte toestand verkies, wat Pafuri toe kom in plaas van om na die Kruger-wildtuin toe te gaan.”
“M-maar waar gaan ons eet?” het Janie verslae gevra. “En wát gaan ons eet en drink?”
“Het julle nie gasstofies en julle eie voorrade saamgebring nie?”
“Nee. Niemand het gesê ons moet nie. Is daar géén winkels in die kampe nie?”
“Daar is net twee kampe en albei het die minimum geriewe.”
“En hoe ver is die naaste dorp?” Janie het baie bekommerd begin raak.
“Messina is vier-en-vyftig kilometer van die ingangshek af.”
“Maar … maar dit sal ure vat om nou eers terug te draai en Messina toe te gaan, en dan het ons geen tyd vir die wildtuin oor nie.”
Janie het so ontsteld gelyk dat Theo gelag het.
“Ek sal kyk of ons ’n plan kan maak. Ek het ’n klompie voorrade en ’n stofie en ’n pot of ’n pan wat ek vir julle kan leen.”
“En koue koeldrank?” het Riana hoopvol gevra.
Theo het vir hulle koeldrank op die toegegaasde stoep van sy rondawel gegee en toe hy sien hoe onhandig die twee stadsjapies met die geleende gasstofie sukkel, hulle genooi om by hom te eet. Niks spesiaals nie, sommer net braaivleis en as die twee asters so voel, kon hulle slaai en ’n paar toebroodjies maak.
“En agterna sal ons opwas ook,” het Janie met blink oë belowe. “Dis die minste wat ons kan doen na al jou moeite.”
“Julle is met vakansie; moenie té hard werk nie, astertjie.” Theo het haar tergend met die wysvinger op die neus getik en na buite gestap om te gaan kyk hoe die vuur vorder.
Janie het gewag totdat sy hom buite hoor werskaf voordat sy die mes neergesit het waarmee sy besig was om tamaties te sny, en na Riana gedraai.
“Is hy nie ’n fantastiese ou nie?”
“Hy is baie oulik,” het Riana droogweg geantwoord. “Maar ek glo nie dit sal help as ék my flikkers begin gooi nie.”
“Hoekom nie?” Dit was vir Janie baie belangrik om die antwoord te hoor.
“Omdat daardie man oë vir geen ander meisie as Janie Marais het nie.”
Skielik was Janie lus om te jubel en te sing en haar arms om Riana te gooi en buitetoe te hardloop en dieselfde met Theo Vermaak te doen. Meteens was die wêreld ’n wonderlike plek. Sy het ook gedink – gehoop – hy hou darem so ’n klein bietjie van haar, want sy hou báie van hom … miskien ’n bietjie te veel, want hy was ’n man wat sy maar ’n paar uur tevore ontmoet het.
“Dink jy so, Riana?”
“Ek dink beslis so. As ek die tekens reg lees, is daardie veldwagter ’n baie verliefde man.”
“En ék is ’n baie verliefde meisie,” het Janie blosend gelag. “’n Dolverliefde aster!”
Dit was die begin van ’n wonderlike en onvergeetlike naweek. Na ete het Theo hulle genooi om na die renosters te gaan kyk wat hulle ’n paar maande gelede van Hluhluwe aangekoop het, maar gewaarsku dat die pad daarheen baie sleg is. Die diere is nog nie vir die publiek te sien nie en plek-plek sal hulle sommer deur die veld moet ry.
“Is renosters nie gevaarlik nie?” het Riana gehuiwer.
“Die swart renoster wel. Dié is baie aggressief. Maar hierdie is agt wit renosters wat ek ’n jaar of langer in die kamp wil hou om aanpassing te vergemaklik en te sien of hulle hier sal aard. Wat sê jy, Janie? Is jy ook so ’n ou bangbroek soos jou vriendin, of wil jy gaan renosters kyk?”
Ek sal tot by die uiteindes van die aarde gaan en na énigiets – selfs na ’n stuk klip of ’n ou boomstomp – gaan kyk, solank jy net saamgaan! wou Janie uitroep, dog sy het stemmig gesê: “Dankie. Ek sal graag saamgaan. As dit nie moeite is nie?”
“Geen moeite nie. Ek was in elk geval van plan om vanmiddag ’n draai by die kamp te gaan maak en as julle saamkom, sal dit soveel aangenamer wees. Plig en plesier gemeng.”
Die renosters was indrukwekkend, en tien minute se ry van Njelele af het hulle ’n kameelperd gesien. Net om die volgende draai het hulle op ’n reuse-olifantbul afgekom wat besig was om ’n mopanieboom uit sy pad te stoot. ’n Snaakse soort voël met ’n lang geel snawel het bo vanuit ’n droë boom die onnodige kragvertoon sit en bekyk en het nie baie beïndruk gelyk nie.
“Dit lyk of hy teen sy neus af kyk,” het Janie gelag. “Watter soort voël is dit, Theo?”
“’n Neushoring. En kyk, daar ver sirkel ’n klomp aasvoëls. Die leeus het seker verlede nag daar gevang.”
Riana het na ’n rukkie se soek die swart stippels raakgesien, maar vir Janie het die lug ’n ononderbroke blou gebly.
“Dáár, blindemol …!” het Theo gelag en toe sy hulle nog steeds nie kon sien nie, sy arm om haar skouers geplaas en haar eers ’n ligte drukkie gegee voordat hy met sy wysvinger in die regte rigting gekorrel het.
“Hulle sê daar is twee soorte mense in die wildtuin.” Theo se stem was tergend. “Die soort wat sê: ‘Daar, daar!’ en die ander soort wat vra: ‘Waar, waar?’ Dit lyk my jy behoort aan die tweede groep. Kyk mooi … al met my vinger langs …”
Toe Janie die voëls uiteindelik raakgesien het, het Theo ’n soentjie as beloning op haar voorkop gedruk.
“Jy sal regkom, astertjie. Ek sal jou moet leer hoe om diere te soek – hoe om nie net te kýk nie,