Sag fluister my hart. Schalkie van Wyk
dreigend: “Ek weet meneer Everard Blanchet is ’n man in sy sewentigs en ek wil hom nie ontstel deur hom te betrek nie. Maar ek sal, doktor Blanchet, as jy nie nou dadelik vir Jean-Pierre bel en hom vra om Christiane hierheen te bring nie.”
Sandri kyk hom afkeurend aan en haal haar slimfoon uit haar boonste lessenaarlaai. “Afperser!” sê sy verpletterend en skakel Jean-Pierre se selnommer.
“Ek sit in die personeelkamer en kou koeksistertjies dat die stroop spat, ousus. Wat soek jy?”
“Christiane Friskin se voog is in my kantoor,” verduidelik Sandri en tik die luidsprekerteken op haar slimfoon.
Jean-Pierre se reaksie is duidelik hoorbaar vir haar en Marko: “Wat het jy gerook, Sandri? Christiane het ’n voog, maar hy is tans vir sake in New York. Is jy seker die man in jou kantoor is werklik Christiane se voog? Is sy naam Markus … e … nee, Marko Waalstra? Dis haar oom. Hy’s ouerig, seker diep in sy dertigs, maar ek het hom nog nooit ontmoet nie. Christiane sê hy kan knorrig wees … Wie is die man daar by jou?”
“Die man hier in my kantoor sê hy is Marko Waalstra en hy is ongetwyfeld knorrig, want hy glo ons het Christiane so saam-saam êrens versteek. Ek pleit onskuldig, maar jy weet jy kan my met jou grootste sondes vertrou, my kleinboet. Het jy Christiane ontvoer of kuier sy net by jou in jou woonstel?” vra Sandri taktvol, en glimlag liefies vir Marko wat haar aangluur.
“Is jy laf, Sandri?” vra Jean-Pierre duidelik seergemaak oor die luidspreker van Sandri se selfoon. Sandri kyk vies na Marko en antwoord misnoeg: “Hoe laf dit ook al mag klink, Marko Waalstra sit in my kantoor en eis dat ek Christiane binne ’n uur aan hom uitlewer, anders bel hy sy bende rampokkers om die waarheid uit my te wurg … of so iets.”
“Maak jy ’n grap?” vra Jean-Pierre verbaas. “Nee, jy klink te vies om te lieg …” vervolg hy toegewend. “As die man by jou werklik Christiane se voog is, vertel hom sy en haar woonstelmaats, Leresa en Elani, is reeds gistermiddag weg saam met Leresa se ouers na hul wildplaas, net anderkant Rustenburg. Die oom en tannie het my saamgenooi, maar ek het verduidelik van tant Simone. Ek wil graag die naweek saam met haar kuier en haar Sondagaand lughawe toe neem. Hoekom bel daai oom Marko nie vir Christiane nie? As die man nie haar selfoonnommer het nie, is hy definitief ’n gangster wat hoop om Christiane te ontvoer. Vra hom vir sy identiteitskaart, Sandri. Dink jy hy’s gewapen? Moet ek liewer die sekuriteitswagte vra om jou te kom help?”
Sandri kyk vraend na Marko wat haar met uitdrukkinglose oë aanstaar en sy kop ontkennend skud. “Nee wat, dankie, ek het nie hulp nodig nie, Jean-Pierre. Hou ’n oomblik aan terwyl ek met my besoeker praat,” versoek sy en vra koud aan Marko: “Hoekom bel u nie u voogdogter nie, meneer Waalstra?”
“Ek het probeer, maar ek kom nie deur nie,” antwoord hy en lyk werklik bekommerd en desperaat. Sy kry hom so ampertjies jammer …
“Meneer Waalstra sê hy kom nie deur op Christiane se foon nie, Jean-Pierre.”
“Hm,” antwoord hy kouend in haar oor. “Ja, sy het gesê die sein gaan swak wees op die plaas. Ek het ’n landlynnommer, maar ek sal dit nie sonder haar uitdruklike toestemming aan haar oom Marko gee nie. Ek sal haar eers self moet bel en vra. En nou gaan ek en tant Simone verder saam kuier. Cheers vir eers!” groet Jean-Pierre lighartig en skakel sy selfoon af.
Marko ontspan merkbaar, sy grys oë nou meer blou as silwer. Sy groot mond, met ’n dun bolip en ’n voller onderlip, verraai sy sterk wilskrag, maar ontspanne soos nou, suggereer dit ’n subtiele sin vir humor. “Ek is opreg jammer, doktor Blanchet. Ek is geen rampokker of hoof van ’n kriminele sindikaat nie, maar as die situasie dit vereis, kan ek die rol van ’n bullebak speel.”
“Die spontane bekentenis van ’n eerlike bullebak? Hoe verrassend,” merk sy ironies op. Hm, ten minste kan die man om verskoning vra, dink sy heimlik.
“Jy moet verstaan, ek het my gisteraand asvaal geskrik toe ek by Christiane se woonstel opdaag en nie een van die bure my kon sê wat van haar geword het nie.”
Sandri voel ’n tikkie simpatie vir die man … maar hy was darem baie ongeskik. Sy sit haar slimfoon tydsaam terug in haar lessenaarlaai, leun ontspanne terug op haar stoel en skuif haar swartraambril op voor haar oë. Sy strengel haar vingers lossies saam op die lessenaarblad en kyk weer direk na Marko.
“Was daar enigiets anders, meneer Waalstra?” vra sy met ’n gemoedelikheid wat nie haar sarkasme kan bedek nie.
“Ek bewonder jou in jou suksesvolle rol as Alexandrie die Vierde, doktor Blanchet, maar ek stel meer in Jean-Pierre se ouer suster, Sandri, belang.”
Sandri trek haar asem in. Hoe het die man haar so gou opgesom? Hy sien deur haar rol as hooghartige prinsipale.
“Ek sal jou graag wil uitneem vir ete in ’n restaurant van jou keuse, om darem te probeer vergoed vir my ongemanierde optrede en al my onnodige dreigemente. Sien jy kans om my te vergewe en toe te laat om jou uit te neem?” versoek Marko, ’n flikkering van ’n glimlag verskuil in die glimmende grys van sy oë.
O so, die man kan nogal sjarmant wees as hy wil. Maar so maklik vergeet sy nie sy ongemanierde optrede van vroeër nie. En sy kan beswaarlik ’n man vertrou wat die sjarmekrane so maklik kan oop- en toedraai. “Ek reël nie my sosiale lewe uit my kantoor nie, meneer Waalstra. En ek het nou werk om te doen. Maar voordat u gaan: Ek ken u nie en ek het Christiane nog nooit ontmoet nie. Om watter rede het u my en Jean-Pierre van ontvoering verdink?”
Marko pers sy lippe hard saam en antwoord onwillig: “Sal dit belaglik klink as ek sê ek was nie myself nie ná ’n slapelose nag van kommer oor Christiane? Sy is my susterskind en ek beskou my rol as haar voog in ’n ernstige lig.”
Sy knik. Sy kommer oor sy voogdogter tel darem in sy guns. Sandri sal self enigiets vir Jean-Pierre, tant Simone en ja, selfs oupa Everard doen. Hulle is grootgemaak om familie hoog op die prys te stel.
“Jean-Pierre sê hy het jou nog nooit ontmoet nie. Hoe kom jy toe by die Hoër Meisieskool Blanchet uit?” vra sy nietemin streng. Hul skool is ’n spoginstelling en sy moet sy uitbarsting hier in ’n ernstige lig beskou.
“Nee, ons het nog nie ontmoet nie, maar ek weet van Jean-Pierre. Ek is ’n besige man en ek weet Christiane verkies haar eie vriendinne en vriende se geselskap, daarom nooi ek haar nie dikwels uit om tyd saam met my deur te bring nie. Maar ek en Christiane stuur gereeld e-posse aan mekaar of skype mekaar wanneer ek oorsee is. Sy skryf in elke e-pos oor hom en oorlaai dit met foto’s van hom of hulle twee saam. Christiane het met groot trots oor jou en jou oupa Everard in haar e-posse geskryf, daarom het ek geweet waar om na ’n antwoord op haar verdwyning te soek.” Hy frons en swyg.
“A,” kom dit van Sandri.
Dan blits sy oë en verander hy weer in die dominerende man van vroeër. “Genugtig, doktor Blanchet, dis nie nodig om soos ’n alwetende ma te klink nie! Ek het vanselfsprekend aanvaar Jean-Pierre het iets met Christiane se verdwyning te doen.”
“Ek begryp, meneer Waalstra. Wat ek nie begryp nie, is waarom u mý met die polisie, u rampokkerbende en ’n lang en pynlike marteling gedreig het?” vra Sandri belangstellend. Sy besef dat sy oordryf, maar geniet Marko se opsigtelike ongemak.
“Die vroumens in die kantoor – die lange met die rooi hare en groot oë – het my tot raserny gedryf toe ek gebel het.” Hy kug skuldig agter sy hand.
’n Glimlag glip byna oor Sandri se lippe. Dis waar dat Poppie selfs Job se geduld kan beproef.
“Ek moes êrens stoom afblaas of ek sou ’n aartjie gebars het. Ongelukkig was jy die naaste slagoffer, doktor Blanchet. Ek verseker jou ek is nie altyd so onaangenaam en dominerend teenoor mense nie. Dit het in geen stadium gelyk asof jy enigsins bang was vir my nie, maar as ek jou –”
Sy lig haar hand op. “Mans maak my nie bang nie, meneer Waalstra. Ek is my lewe lank gewoond aan die teenwoordigheid van ’n dominerende man – my eie oupa, Everard Blanchet.” Sy kyk hom streng aan. “U vyf minute is lankal verstreke en u probleem is nou opgelos. Tot siens, meneer Waalstra.” Sy staan op, maar wend geen poging