Wat die hart begeer. Amelia Strydom
asof hy die award vir Vrotste Pa van die Jaar verdien. Nie omdat hy gewoonlik laat is nie, eerder omdat hy Bruno Bleddie Duvenhage speel. The villain everyone loves to hate.
Hy trommel met sy vingers op die stuurwiel. Pleks hy nee gesê het vir vanoggend se radio-onderhoud, hy moes geweet het hy gaan vasbrand. Jozi se middageteverkeer is altyd nag, en daar was boonop ’n stukkende taxi op die N1.
Toe hy by nóg ’n rooi lig stilhou, kom ’n SMS deur. Sheralize. Ag, hel, wat nou weer?
Onmiddellik voel hy skuldig genoeg om sy kop teen die stuur te kap. Nice, Greeff. Waar’s die dae toe jou hart ’n slag gemis het wanneer jy haar naam sien? Hoekom nomineer jy jouself nie sommer vir Vrotste Man van die Jaar ook nie? Sure, julle lewe is ’n train smash, maar niemand kies om bipolar te wees nie.
Hy maak seker die lig is nog rooi, lees dan haar boodskap. Kom asb huis toe. Ek het jou nodig.
Nou? Verwag sy rêrig hy moet Audrey drop? Of het sy vergeet van die kleuterskoolding? Hy het haar vanoggend herinner, maar het sy regtig geluister so tussendeur haar geklets oor die nuwe eetplek in Melville waarheen sy en Zander vir brekfis sou gaan? Dis maar goed dat sy gevra het hy moet Audrey skool toe neem – sy is nie die verantwoordelikste bestuurder wanneer sy so hyper is nie. Het sy enigsins laas nag geslaap?
Op pad skool toe, SMS hy terug. Dit dringend?
Onmoontlik vinnig biep sy foon weer. Sou ek gevra het as dit nie was nie?
Hang af wat jou definisie van “dringend” is. Sherry het hom al om baie redes “nodig gehad” vandat die rollercoaster ride begin het. Spoedkaartjies, stampe aan haar Pajero, kredietkaart-noodgevalle. Verlede week moes sy “ASAP” syne leen, want sy het haar beursie verlê en Body Shop het ’n sale gehad. En dan was daar die quickies wat sy da-de-lik moes hê. Geduld was nog nooit haar sterk punt nie en soos sy sieker word, rafel dit al verder uit. Aan die begin was dit hot – hoe gelukkig kan ’n ou wees? – maar dit het al meer gereeld gebeur. Partykeer kon hy nie als los nie, nié as hy gewerk het nie. Haar reaksie? Spectacular vloermoere. Is sy nie meer vir hom mooi nie? Het hy ’n affair? Verstaan hy nie sy kón nie wag nie?
Hy drink diep uit sy waterbottel. Hoewel dit sy droë mond natmaak, spoel dit nie die bitterheid weg wat in sy keel opgestoot het nie.
’n Paar dae ná so ’n drama het sy hom huilerig huis toe ontbied om ’n ander rede. Om te bieg dat sy daardie keer nie gewag het nie – of minstens, nie vir hom nie: “Asseblief, Franco, vergewe my. Ek sal hulp kry, dit sal nooit weer gebeur nie.”
Famous last words. Al wat kopdokter is, het dieselfde rympie opgesê: “Moenie haar kwalik neem nie, moenie dit persoonlik opvat nie.” Maklik vir hulle om te praat. Hom te vertel dat “hiperseksualiteit” en “promiskuïteit” algemene simptome van manie is, wat hulle – whoop, whoop – suksesvol kan behandel. Pille vir rondneuk, wie sou dit kon raai?
Of dit werk, sal hy nie weet nie. Sheralize drink die pille nooit lank nie. Sê dit laat haar binnekant dood voel.
Hy het alles probeer: mooipraat, verwyte, dreigemente. Uit moedeloosheid selfs vir haar artikels gegee wat waarsku dat onbehandelde bipolar breinskade kan veroorsaak.
Is dit hoekom sy verder en verder buite beheer tol? Soos dit nou gaan, stres hy oor haar werk. Almal op stel vrek oor haar – sy is Stadsgeheime se helderste ster – maar hulle kan ook net so ver agteroor buig. Aan die einde van die dag moet hulle ’n sepie produseer. En as die pers moet uitvind wat werklik in haar lewe aangaan …
’n Hoofpyn span soos staalklampe om sy kop. Feit is, Sheralize is op die snelweg na selfvernietiging en sy het nie brieke nie. Nes sy ma. Die hele nagmerrie van voor af. Sy hande is afgekap: Daar is ’n moerse gat in sy vrou wat hy nie kan toestop nie, maak nie saak hoeveel liefde hy daar ingooi nie. Als wat mooi was, is besig om daarin te verdwyn.
Hy frons vir sy platinum polshorlosie. Dêm ding trek sy armhare, maar Sherry het dit vir sy verjaardag gekoop. Minder as tien minute om by die skool te kom. Gaan hy nou huis toe, mis hy die hele daddy-and-daughter-ding. Maar sê nou dis dié keer rêrig ’n noodgeval? Laat hy liewer gou bel.
“The subscriber you have dialled …” Hy druk die foon dood en probeer weer. Selfde storie, duidelik het sy haar gat gewip. Nou wat nou?
When in doubt, phone the bestie. Sheralize vertel alles vir Zander. Hy sal weet wat fout is, of minstens wat om te doen. Pyn in die gat wat hy is, kan mens altyd op sy nommer druk in ’n krisis.
Zander antwoord op die tweede lui. “Fran, darling, hallo!”
Hy skets gou die situasie. “Dis belangrik vir Audrey,” sluit hy af, “anders het ek omgedraai.”
“Nee, gonnapiep, jy stel nie my peetkind so teleur nie. Sherry was fine toe ek daar weg is. Sy manipuleer, jy moet ophou enable.”
“Ek het nie nou tyd vir Dr Phil-praatjies nie, Zed.”
Diep sug. “Orraait, ek sal haar gaan babysit.”
“Ek skuld jou.”
“Big time, baby, big time.”
Phew, net sewe minute laat, dink Franco toe hy voor die kleuterskool stilhou. Hy is nie eens die agteros nie, voertuie stroom nog by die hek in. Terwyl die ander laatkommers parkeer, bel hy Sherry ’n laaste keer.
Weer die elektroniese stem. By skool, SMS hy. Ons kom ASAP huis toe. Z maak solank ’n draai. Sy vingers aarsel voor hy byvoeg: Lief vir jou.
Nie omdat dit vir hom punte gaan wen nie, omdat dit waar is. Sy bly sy high school sweetheart, sy vrou, sy kind se ma – al voel sy meer en meer soos ’n vreemdeling. Waar daar lewe is, is daar hoop, of hoe? Hulle verhouding het al soveel oorleef, miskien kom hulle hierdeur ook.
’n Uur later vee hy met ’n papierservet die ergste pienk versiersuiker van Audrey se gesig af. “Kom ons gaan groet jou juffrou.”
“Ek wil nog bly.”
“Mamma wag vir ons.” Ry hulle nou, loop hulle hopelik die laatmiddag se verkeer mis.
Hy sleep haar aan haar taai handjie buitetoe. Haar lang lip word ’n glimlag toe sy haar peetpa se pride and joy – ’n wynrooi Merc SL uit die sewentigerjare – onder ’n doringboom raaksien. “Daar’s Zander, Pappa!”
Die Merc se dak is afgeslaan en Carly Rae Jepsen verkondig kliphard hoe rêrig, rêrig, rêrig baie sy iemand like. Franco soek Sheralize se blonde kop in die passasiersitplek, maar Zander is alleen.
Sy maag trek op ’n knop. “Waar’s sy?”
“Hallo to you too, darling.” Zander stop ’n plastieksak in Audrey se hande met die uitklimslag. Hy draai na Franco. “Van daai paaseiers met die wit doppe. Ek het twee geëet sodat sy nie ’n sugar rush kry nie.” Hy vryf oor sy bors. “Fine, drie. Sooibrand is ’n bitch.”
“Fokus, Zed.”
“Haar sel is af. Ek was by julle huis, maar sy’t die interkom nie geantwoord nie.”
“Hoekom het jy nie –”
“Sy’t my remote, hare is al weer weg.”
As Audrey nie so naby was nie, het Franco nou ’n drieletterwoord gesê.
“Relax, Fran, sy’t dit al vantevore gedoen.”
Waar, maar hy het nog nooit so ’n SMS geïgnoreer nie. “Dankie anyway. Kom, Audrey.”
“O nee, sy gaan eers saam met Zander milkshake drink. Ek bring haar later terug.”
“Nie vandag nie.”
Audrey spring op en af op die Merc se leersitplek. “Ek het Zander verlang, Pappa.”
“Sien?” Zander stuur hom in die rigting van die G-wagon. “Mooi ry, keep me posted.”
Vyftien minute later draai Franco by hul boomryke cul-de-sac in. Hy onthou min van die rit, moes op autopilot huis toe bestuur het.
“Komaan,