Ena Murray Keur 10. Ena Murray
Rukkie later maak hy hom los uit haar arms en staan vinnig op, sy stem onvas, die emosies wat in hom ontketen is duidelik in sy oë weerspieël.
“Ek gaan vir Saartjie roep.” Hy stap dadelik uit en sy kyk hom met ’n sagte glimlag agterna, bewus daarvan dat sy iets in hom wakker geroep het, dieselfde iets wat hy in haar laat ontwaak het.
Terwyl sy wag dat Saartjie haar opwagting maak, lê en kyk sy droomverlore hoe die dag al helderder deur haar kamervenster word.
Sy wil nooit weer weggaan van hierdie suidpunt nie. Dis vir haar pragtig hier, veral nou … René … Sy gaan saam met hom hier bly. Hier sal hulle saam die paradys ontdek.
Net vlugtig versomber haar gesig. Wat sou van Louis geword het? Maar dan skuif sy hom uit haar gedagtes weg. Sy sal nie eens weer aan hom dink nie. Sy weet dis ’n koeël uit sy pistool wat haar getref het, maar onwetend het hy haar die grootste guns bewys. Sy sal totaal van hom vergeet. Nie hy óf die erfenis is meer van belang nie. Daardie Philippe Bidault kan dit maar alles kry. Sy is klaar die rykste meisie in die wêreld. Die liefde van René de Louvois het dit van haar gemaak.
’n Effense fronsie verskyn tussen haar wenkbroue. Die ekstase in haar het weer stadigaan begin plek maak vir gesonde verstand. Maar wie is hy – hierdie man wat so onverwags haar hele hart geneem het? Wie is René de Louvois werklik? ’n Edelman van Frankryk wat sy tyd verwyl met grootwildjag? Is dit werklik al wat daar oor hom vertel kan word? Dan smoor sy haar gedagtes dood. Sy gee nie om nie, solank hy haar net liefhet, solank sy net vir altyd by hom kan bly.
Daardie middag, toe die geneesheer besig is om Lille se wond weer te ontsmet en te verbind, verskyn Léon skielik voor die heer van die huis en sy gesigsuitdrukking vertel dat hy groot nuus het.
“Wel, Léon? Het ons vriend toe opgedaag?”
“Ja, m’sieur. Nes u verwag het. Hy het twee dae lank van die toneel af verdwyn, maar teruggekeer om te hoor wat die gevolge van sy daad is. Ek het hom in ou Willemberg se kantien raakgeloop. Glo my, dit was swaar om my onskuldig voor te doen en die vuilgoed nie sommer daar en dan aan sy strot te gryp nie.”
René knik, vol begrip vir die ander se ongeduld. “Ja, maar om hom sommer hier aan die Kaap vas te trap, sal net probleme skep. Ons geagte goewerneur is baie gesteld daarop dat alles hier volgens wet en orde moet verloop. En onthou, ons het geen bewyse of getuies dat dit wel hy was wat daardie skoot afgevuur het nie.”
“Wie anders kon dit wees?” laat Léon driftig hoor.
“Ek weet, maar die Raad van Justisie sal ons woord nie so onvoorwaardelik aanvaar nie. Jy vergeet, Léon, ons leef kastig in ’n beskaafde tyd. Goed, gaan voort.”
“Gelukkig was ek seker van die eerstes met wie hy gepraat het ná sy verdwyning, en ek vra hom toe ewe onskuldig of hy gehoor het van die affêre wat in die Kaap plaasgevind het. Ek vertel hom toe dat Lille Jacquard, ’n meisie wat hier aan die Kasteel kuier, mos deur ’n sluipskutter doodgeskiet is. Hy het hom boeglam geskrik toe hy hoor sy is dood. Ons het skaars nog ’n paar woorde gewissel, toe hy my vra waar hy ’n vars perd te huur of te koop sal kan kry. Hy weet toe te vertel hy wil ’n bietjie die omgewing hier in die Kaap rond gaan verken. Dis natuurlik louter onsin. Hy is op vlug.”
“Ja, die binneland in. En miskien nie net op vlug nie. Miskien hoop hy dat hy Philippe Bidault in sy swerftog sal raakloop.”
“Ja, dit kan wees.”
“Wel, ek hoop hy loop Philippe Bidault wel raak. Kry ons goedjies solank bymekaar. Ons vertrek môreaand vroeg.”
“Waarheen?”
Hy glimlag fyn. “Waarheen anders as die binneland in? Op die gewone jagtog, soos altyd.”
Die geneesheer glimlag toe René ’n minuut later die siekekamer binnestap. “Ek weet nie watter wondermiddel u in hierdie huis aanhou nie, graaf René, maar my pasiënt vorder met rasse skrede. Soos sy daar sit, sal ’n mens kwalik sê sy is ’n siek mens!”
Lille glimlag blosend, haar oë soos sterre en selfs die ouer man kan nie anders as om op te merk hoe pragtig sy lyk nie. René glimlag fyn.
“Dan is sy buite gevaar? Vorder die wond mooi?”
“Heeltemal buite gevaar en die wond lyk pragtig. Nog so ’n week in die bed en dan kan sy maar opstaan.”
Daardie aand wag Lille gretig op sy verskyning en sy is vol onverbloemde vreugde toe hy haar in sy arms neem. Maar skielik lig hy sy mond op, kyk stip in haar oë af.
“Weet jy wie het jou geskiet?” kom die vraag onverwags.
Sy frons verward, dan word haar oë waaksaam. Eers wil sy hom van Louis vertel, maar afgesien daarvan dat sy nie eens lus voel om aan daardie naam te dink nie, wil sy hom ook nie van haar vorige kêrel vertel nie.
Hy staan op, tree terug, en sy voel en sien hoe hy in homself terugtrek.
“Ek gaan môre op ’n jagtog. As ek terugkom, kan ons verder praat. Goeienag, mam’selle.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.