Annelize Morgan Omnibus 7. Annelize Morgan
hierdie die hel?” wil Jeanne weet.
“Dit wil so lyk.” Isabelle sluk swaar aan die angs wat haar keel wil toedruk.
Maar dis nie hulle bestemming nie. Onder begeleiding van die wagte verlaat hulle die skip om aan wal te gaan. Daar word nie tyd gemors nie en hulle word reguit na ’n bouvallige huis geneem waar hulle kos en slaapplek gegee word. Hulle kan nie eens alleen verklee nie, omdat die wagte hulle nie vertrou nie en glo dat hulle met die eerste die beste geleentheid sal probeer ontsnap.
Toe hulle oor die grens na Qa’taba in Jemen gaan, verdwyn Isabelle se laaste hoop. Sedert hulle die seerowerskip verlaat het, het hulle stukkie vir stukkie die kultuur en gewoontes van die nomades moes aanleer. Hier is nie die gerief waaraan sy gewoond was in Frankryk nie. Hulle word gedwing om sluiers te dra wat alles behalwe hulle oë bedek en die klere is lang, los rokke van katoen. Op die oog af is daar geen verskil tussen hulle en die Arabiese vroue nie.
“Jemen is die Verbode Land,” sê Jeanne een aand toe hulle om ’n grasmat in die middel van hul tent vergader vir aandete. “Dit was nog altyd so. Nie een van ons sal ooit toegelaat word om die land te verlaat nie.” Sy skraap ’n bietjie rys op die grasmat bymekaar, druk dit in ’n balletjie soos die Bedoeïene doen en doop dit in die vleissous voordat sy dit in haar mond steek.
Die ander volg haar voorbeeld. Sedert hulle in Egipte aangekom het, eet hulle op dié manier. Geen messe, vurke, lepels of borde word gebruik nie. Rys word op die grasmat omgekeer en ’n bak gestoofde skaapvleis word langsaan neergesit, met gestoofde eiervrug, tamaties en uie as bykos.
“Ons moet hier wegkom,” sê Nanette, een van die Franse meisies wat saam met Isabelle op die Santa Maria was. Haar stem verraai die angs in haar gemoed. “My ouers wag op my in die Kaap de Goede Hoop.”
“En hoe dink jy gaan ons ontvlug?” wil Jeanne weet. “Al sou jy hier wegkom, sal jy nie toegelaat word om die land te verlaat nie. Geen Bedoeïen sal jou help nie, maar hulle sal jou sonder gewetenswroeging doodmaak. Hulle beskou dit as hul plig omdat jy nie ’n Moslem is nie.”
Isabelle kyk nuuskierig na Jeanne. “Waar kom jy aan dié inligting?”
Daar is ’n kort stilte en dan sê Jeanne: “Ek is in Egipte gebore. My vader was ’n Fransman en my moeder ’n Egiptiese danseres. Toe ek twaalf was, is my ma oorlede. My pa het my na Frankryk geneem en in ’n weeshuis gesit. Ek haat hom.”
’n Ongemaklike stilte sak toe oor die groepie. “Ek is jammer,” sê Isabelle.
“Hoekom moet jy wees?” Jeanne neem nog ’n stukkie skaapvleis. “My ma het my van Jemen vertel. Haar suster is in ’n harem hier en my ma is nooit toegelaat om haar te besoek nie. In al die jare wat ek by my ma gebly het, het my pa ons ook nooit besoek nie. Toe het hy gehoor dat my ma dood is en hy het my kom haal. Hy het nooit ’n snars vir my omgegee nie.”
“Ek wil nie in Jemen bly nie,” sê Nanette benoud. “Daar móét ’n manier wees om te ontsnap.”
“Jy sal die lewe vir jou heelwat makliker maak deur jou lot te aanvaar,” sê Jeanne saggies. “Leer hul taal so vinnig as wat jy kan en sorg dat jy hul gebruike ken en respekteer. Dan sal jy ’n maklike lewe in Jemen hê.”
Isabelle sluk swaar. “Ek sal nog Arabies kan leer, maar hulle is Moslems, Jeanne. Hulle is nie van ons geloof nie. Ek kan hulle lewenswyse nie myne maak nie.”
“Dan gaan jy baie ongelukkig wees hier. Ek weet ek kan maklik praat omdat ek in die woestyn grootgeword het, maar onthou, dis vir my ook gevangenskap en vaarwel aan my vryheid.” Sy dink ’n oomblik na en sê dan: “In Frankryk het ’n vrou baie regte. Hier het sy niks. Sy doen die harde werk en sy is bloot ’n gebruiksartikel. Geringe oortredings is met die dood strafbaar – moet dit nooit, ooit vergeet nie.”
In die volgende paar dae ondergaan die elf vroue ’n gedaanteverwisseling. Ses van hulle, onder meer Isabelle en Jeanne, word van die res afgesonder. Isabelle hoor nie weer van die ander nie en sy wonder wat van die verskrikte en beangste Nanette gaan word.
Die ses meisies word in geparfumeerde water gebad. Hul hare word gewas en dan word hulle geklee in kledingstukke wat Isabelle laat bloos. Sy voel kaal in die byna deursigtige materiaal wat wasig om haar hang. Daaronder dra sy ’n klein, geborduurde broekie en bostuk.
Consuela is die hele tyd in en uit by die vertrek, maar sy praat byna geen woord met hulle nie. Vir haar, besef Isabelle, gaan dit nou oor koopware wat opgevryf en uitgestal moet word om die beste te vertoon. Die vrou kyk na hulle asof hulle werklik net voorwerpe is.
Hulle word onder streng bewaking na ’n ander vertrek geneem. Daar moet hulle op kussings gaan sit en wag. Agter ’n toe deur is manstemme hoorbaar en Isabelle se maag trek op ’n knop. Dan het die oomblik nou uiteindelik aangebreek.
Toe die deur oopgemaak word, moet sy hard op haar tande byt om nie ’n geluid te maak nie. Haar hart klop in haar keel. Ná vanaand sal haar lewe vir altyd verander. Vir ’n oomblik dink sy aan die pragtige groen velde en die blou berge van Frankryk, verlang sy terug na die vryheid, die koelte van bome in die son en die gesellige samesyn met haar goeie vriende en familie.
Consuela kom voor haar staan.
“Julle kan vanaand ’n goeie prys behaal en as ’n man baie vir sy ware betaal, pas hy dit goed op. Onthou dit!” Dan swaai sy op haar hakke om en verlaat die vertrek.
“Sjeik Salem Khidr soek net die beste,” hoor Isabelle ’n man sê en sy waag dit om op te kyk.
Daar is twee mans in die aangrensende vertrek. Die een is ’n vet, ronde mannetjie met ’n donker gelaat. Hy vryf sy hande voortdurend asof hy senuweeagtig is oor iets. Die ander is lank en lig van gelaat. Onder sy keffiyeh is sy oë donker en geheimsinnig soos die Arabiese nagte. Sy gelaatstrekke is sterk, sy mond ’n streng, reguit lyn.
Isabelle voel ’n fladdering in haar hart. Wie van hulle gaan haar en die ander meisies koop? En gaan hulle slawe wees?
Hulle word die vertrek ingeneem waar die mans is en die ses van hulle gaan staan in ’n ry soos vase op ’n winkelrak.
“Salem Khidr is ’n man sonder gewete, Suleiman,” sê die lang man.
Suleiman maak ’n verskrikte buiging. “Mag Allah my tong laat opdroog as ek kwaad van u of die sjeik praat.”
Die ander man lag en sy tande skitter wit teen sy sonbruin gelaat. “Ek hoor wat jy in die mark praat. Jy sê dat sjeik Xavier Jarad en sjeik Salem Khidr mekaar soos twee leeus sal verskeur.”
“Sjeik Xavier Jarad, ek is u dienskneg,” prewel die vet slaweverkoper.
“Jy lieg dit, Suleiman.” Die sjeik draai terug na die deur. “Ek sal vanaand by die veiling wees.” Hy beduie na Isabelle en sy krimp verskrik ineen. “Ek het nie slawe nodig nie, maar ek sal op daardie een kom bie … net om Salem Khidr uit te tart.”
Suleiman volg hom handevrywend na die aangrensende vertrek. Dan raak dit skielik stil.
Isabelle kyk na Jeanne. “Wat gaan nou gebeur?” wil sy weet.
“Ek was nog nooit as slavin verkoop nie, my liewe Isabelle,” kom die antwoord. “Ons moet maar net wag en kyk. Moet hulle nie rede gee om oor jou te baklei nie. Die Arabiere is onvoorspelbare mense; jy kan hul motiewe nooit vertrou nie.”
“Wat bedoel jy?”
“Moet nooit jou gevoelens wys nie, want dan sal hulle weet wat jy dink en hoe jy voel. Laat hulle altyd in die duister – ook die vrou vir wie jy gaan werk.”
Isabelle voel baie onrustig. Sjeik Xavier Jarad herinner haar aan ’n arend wat sy prooi vanuit die hoogte dophou voordat hy tot die aanval oorgaan. Hy is aantreklik, en sy galabiyeh is van weelderige materiaal wat tot op sy enkels hang. Die borduursels van goud en pers en rooi wat sy galabiyeh versier, laat hom soos ’n prins lyk, en om sy keffiyeh pryk ’n dubbele agal van goud en swart wat die hooftooisel in posisie hou.
Sjeik Xavier Jarad is nie ’n gewone man nie,