Annelize Morgan Omnibus 7. Annelize Morgan
haar hoop gee. Sy is beloof aan Etienne le Riche. Sy is ’n dame van Franse afkoms en hierdie land is vir haar vreemd.
Hul aandete is kebabs met rys. Na ete word hulle weer ’n bietjie verfris met kam en parfuum. In die aangrensende vertrek kan hulle stemme hoor. Daar is ook musiek, maar geen vrouestem bereik hul ore nie.
Die deur word oopgemaak en een vir een word hulle na binne gelei. Net Isabelle en Jeanne bly agter. Hulle kan hoor hoe die Arabiere op die ander vier meisies bie. Netnou sal hulle twee ook daar moet ingaan en wie weet watter lot hulle daarna te beurt sal val?
Plotseling gaan die deur weer oop en Isabelle en Jeanne moet ingaan. Isabelle se hande is natgesweet van spanning. Teen hierdie tyd het die gevoel dat dit net ’n nagmerrie is waaruit sy sal wakker skrik, finaal verdwyn. Dis die werklikheid dié. Jemen is die Verbode Land. Infidels word doodgemaak, en sy is een. Sy sal nooit na die sonnige Kaap de Goede Hoop kan gaan nie. Sy sal Etienne le Riche nooit weer sien nie.
Hulle word na die middel van ’n ruim vertrek gelei. ’n Swaar wierookreuk hang in die lug. Om hulle sit en lê verskeie goedgeklede Arabiere op kussings. Hulle gesels onder mekaar en lag vrolik oor mekaar se grappies.
Elke meisie word deur ’n wag binnegelei. Isabelle voel die koel vloer onder haar kaal voete, ruik die skerp sweetreuk van die wag langs haar. Sy kan sy asemhaling hoor en die reuk van brandende swael laat kriewel haar neus. Jeanne loop voor haar; haar skouers is blink van die olie waarmee hulle ingesmeer is. Een keer kyk sy om na Isabelle en die angs lê vlak in haar oë. Dan word sy vorentoe gestoot en moet sy voor haar kyk.
Jeanne word eerste opgeveil. Daar is lewendige belangstelling in die donkerkopmeisie met die groen oë en bleek gelaat. Die sjeiks verskeur haar met hul oë, verslind elke ronding asof hulle weet dat hulle hierdie meisie dalk nie weer sal sien nie.
Die prys word opgejaag en een na die ander blaas die minder gegoede sjeiks die aftog. Daar bly net ’n ouerige een oor en ’n vet, olierige sjeik wat raserig aan neute sit en smul.
Isabelle voel siek. Die ou man maak die hoogste bod en hy lag van oor tot oor. Sy donker blik flits vermakerig na die jonger man wat sy prooi voor hom probeer wegraap het.
Jeanne staan ’n oomblik lank roerloos van skok. Dan kyk sy verwilderd om haar rond asof sy na ’n uitkoms soek wat nie daar is nie. Voordat sy haar kan regruk, word sy weggeneem en net voordat sy deur die oop deur verdwyn, ontmoet haar en Isabelle se oë.
Daar is angs in Jeanne se blik wat Isabelle nie verwag het nie. Haar selfversekerdheid het verdwyn. Sy steek haar hand uit en roep magteloos: “Isabelle!”
Trane blink in Isabelle se oë. “Adieu, m’ami!” roep sy en sluk hard. “Mag God jou behoed …” Dan word sy hardhandig teruggepluk na die plek waar sy gestaan het.
“Sy hoort in ’n harem, Suleiman!” roep een van die sjeiks. “Dié een sal nie as slavin deug nie.”
Suleiman kom staan by Isabelle en wys na haar welgevormde bene, wat deur die materiaal sigbaar is.
“Sy het sterk bene, Salah Abed. Sy is nog jonk en ná ’n ruk sal sy ’n goeie slavin wees.”
Daar is ’n beroering onder die mans toe die deur oopgaan en iemand ingestap kom. Isabelle se hart ruk in haar keel toe sy sjeik Xavier Jarad herken. Hy bly ’n oomblik staan en sy blik gly oor haar.
Sy deins effens terug. Sy wil nie hier voor hierdie mans verneder word nie. Die fyn glimlag om sy lippe bring trane van woede na haar oë.
“Wat is die bod, Suleiman?” vra hy.
“Ons het nog nie begin nie.”
“Dan maak ek ’n bod van eenhonderd rijal.” Die ander kyk vinnig na mekaar en die ou sjeik trek sy oë op skrefies.
“Het jy mal geword? Sy is net ’n slavin!”
Xavier Jarad lag, maar sy oë bly koud toe hy na die ou man kyk. “Jy is ’n geslepe duiwel, Salem Khidr. Jy het sewentien vroue en nie een is so mooi soos hierdie een nie. Jy koop haar as slavin en trou dan met haar, of hoe?”
“Wat ek met my slavinne maak, is my saak!” brul die ou man.
Xavier gaan eenkant op ’n kussing sit sonder om hom verder aan Salem Khidr te steur. Sy blik bly vasgenael op Isabelle, wat haar angs tevergeefs probeer wegsteek. Sy voel ongemaklik onder sy intense blik.
Net een ander sjeik is bereid om in te val by die hoë bod. Gou word die prys verdubbel. Xavier Jarad verroer nie ’n ooglid nie. Elke keer stoot hy die prys nog hoër op met ’n kalm, traak-my-nie-agtige stem. Suleiman vee die sweet van sy voorkop af en gaan voort.
Net Salem Khidr en Xavier Jarad bly oor. Meedoënloos jaag hulle mekaar op tot die reuse bedrag van vierduisend rijal, en die spanning hang swaar in die vertrek. Jy kan ’n speld hoor val. Dit was Jarad wat die bod gemaak het en almal se oë is nou op Khidr gerig.
Hy kners op sy tande en sy gesig kry ’n pers kleur. “Vierduisend en vyftig,” sê hy na ’n lang stilte.
Xavier Jarad lag sag. “Jy het verloor, Khidr,” sê hy plesierig. “Ek wou haar nie koop nie. Ek wou hê jy moet hierdie keer duur betaal vir die volgende vrou in jou harem.”
Hy staan op en stap sonder meer uit.
’n Babelse lawaai bars los toe Isabelle uitgeneem word. Khidr raas en skel dat jy hom wie weet waar kan hoor.
“Ek sal jou verbrysel, Jarad! Ek sal jou kop vir die aasvoëls voer! Ek sal jou hart uitslag en dit vir my hond gee om te vreet! Mag jy in die verderf krepeer tot in die ewigheid!” Hy ruk sy hooftooisel af en gooi dit met geweld op die vloer neer. “Jou kind van ’n woestynduiwel!”
Die omstanders lag agter hul hande, want om dit openlik te doen, is om jou dood te soek, veral as Khidr in so ’n vreeslike bui is. Hulle swyg egter soos die graf totdat hy eindelik gekalmeer het en sy beker wyn optel.
Die enigste ligpunt vir Isabelle is dat sy en Jeanne nou weer saam is. Hulle omhels mekaar en die bietjie blydskap is soos balsem op hul verskeurde gemoedere.
“Saam het ons ’n kans,” sê Jeanne sag. “Ons is nie meer heeltemal alleen nie.”
Isabelle antwoord nie. Sy onthou toe Jeanne hulle gewaarsku het dat hulle geen kans het om lewend uit Jemen te kom nie. Daar is byna geen hoop dat sy uiteindelik met Etienne le Riche verenig sal word nie.
Twee dae later verlaat hulle Qa’taba. Isabelle en Jeanne reis op kamele deur rasjids omring. Hulle is swaar gesluier, hul abayas om hul koppe en half oor hul gesigte gedraai. Net hul oë is sigbaar deur ’n spleet.
Hulle trek berge se kant toe. Langs die pad doen hulle by twee birkas aan. Anders as by ’n oase is hier geen bome nie, net die waterputte. Die trôe waarin die kamele water gegee word, word uit die put volgemaak met behulp van watersakke wat uit die dieptes opgehys word.
Die twee meisies kry sjeik Salem Khidr min te sien. Dis amper asof hy van hulle vergeet het. Hy reis in ’n takhtrawan omdat hy al te oud is om die hele ent pad op die rug van ’n kameel te ry, en Isabelle beny hom die gerief van die drastoel. Twee kamele dra dit tussen hulle en hoewel dit bra ongemaklik moet wees, is dit klaarblyklik veel beter as om in die bloedige son op die rug van ’n kameel te sit.
Omdat sy en Jeanne nie met mekaar kan praat nie vanweë die bedekkings oor hul gesigte en die afstand tussen die kamele, het Isabelle oorgenoeg tyd om oor haar benarde situasie na te dink.
Gedurende die afgelope paar weke het sy ’n bietjie Arabies geleer, maar nie genoeg om ’n gesprek volledig te volg of aan een deel te neem nie. Volgens wat sy kon aflei, het sjeik Salem Khidr en sjeik Xavier Jarad ’n vete oor grondgebied. Die gierige Khidr gebruik slinkse metodes om Jarad se grondgebied in te palm en dit lyk asof die twee op ’n bloedige konfrontasie afstuur.
Aan die voet van die berge word die kamele vir perde verruil. Dan begin hulle die gevaarlike tog na die ander kant. Hul eindbestemming is Rada. Daarvandaan is dit ’n hanetreetjie in woestynterme na die wadi Yekka en Salem Khidr se huis.
Isabelle