Ena Murray Keur 11. Ena Murray
maar haar verbeelding is.
Sy sien gelukkig min van Carroll, en daarvoor is sy diep dankbaar. Haar vriendskap met Malcolm verdiep, en waar sy wag dat Julius haar moet saamnooi wanneer hy op inspeksie uitgaan, hardloop sy vrymoedig na die jeep wanneer Malcolm agter die stuur is. Hy ontvang haar altyd met ’n vrolike glimlag. Hulle het groot vriende geword en Malcolm se lag klink dikwels op. Julius merk dit op. Dat daar ’n baie spontaner verhouding tussen Malcolm en Karlien is as tussen haar en hom, is duidelik. Maar as iemand dit raaksien, word daar geen aanmerking oor gemaak nie.
As Malcolm hom soms vraend aankyk, maak Julius asof hy dit nie raaksien nie. En as daar soms iets in Julius se oë is wat vantevore ontbreek het, ’n weemoed amper, gee Malcolm weer voor dat hy niks opgemerk het nie.
Karlien se dagdrag bly maar T-hemde, kortbroeke en haar los vlegsel. Mettertyd neem haar vel ’n brons kleur aan, en tot haar ontsteltenis wys Malcolm op ’n dag ’n paar sproete op haar neus uit. Sy vryf heftig met haar voorvinger daaroor.
“Laat staan maar, kleintjie. Jy dink tog nie dat jy hulle afgevryf sal kry nie!”
“Maar dis lelik!”
“Nie as hulle op so ’n neusie sit nie. Nie waar nie, Julius?”
Die twee mans het ná die gloeiende hitte koue bier op die stoep kom drink. Julius kyk haar stip van bo tot onder deur totdat sy lus het om vir hom te sê: die sproete sit op my neus, nie op die res van my nie!
Toe hy antwoord, praat hy nie van sproete nie. “Die wet van die natuur sê dat ’n vrou gouer in die trope ryp en oud word. Maar jy … Ek is seker jy is besig om nog jonger te raak.” Sy blik is spottend. “Miskien het dit tyd geword om jou van die verbode vrug te gee. Op die een of ander wyse sal ek die groei in die verkeerde rigting moet keer, of hoe, Malcolm?”
Karlien se bruin oë flits vererg van die een na die ander.
Malcolm skud sy kop. “Jy kan hom nie kwalik neem nie, kleintjie. Jy lyk, met daardie klere en die vlegsel, sproete op die koop toe, net mooi tien jaar jonger as die dag toe julle hier aangekom het. En toe het ons almal gedink Julius het êrens ’n verlore dogter ontdek.”
Karlien doen haar bes om haar waardigheid te behou. “Ek dink glad nie julle is snaaks nie. Soos julle te kere gaan, veral Julius, sal ek een van die dae Essie se doeke moet begin dra.”
Malcolm se hartlike lag klink op en Julius grinnik ook.
“Sal John Roderick nie ingenome wees nie!”
Karlien kyk hom verbaas aan. “Wat het John Roderick met die saak te doen?”
“Hy …” Malcolm se mond gaan dadelik toe die oomblik dat hy die skielike frons op sy vriend se gesig sien. “Nee … ek meen maar … jy sal al wat man is op die Seychelle op loop hê.”
Karlien klik haar tong vererg en spring op. “Julle praat twak. Verskoon my, asseblief, ek gaan stort.”
Toe Karlien weer uitkom, is Malcolm weg en sy vra teleurgesteld: “Is Malcolm dan al weg? Hoekom so vroeg? Hy bly mos gewoonlik ’n rukkie langer.”
Julius se wenkbroue plooi weer saam en sy stem klink gevaarlik droog. “Malcolm het, as jy sal onthou, ook ’n vrou aan wie hy soms aandag moet gee.”
Sy kyk hom skerp aan en sê dan ongeërg: “O! Ja, natuurlik!”
Sy wil sommer weer binnegaan, maar hy roep haar terug.
“Karlien …”
“Ja?”
Sy staan voor hom, haar kop skaars tot by sy skouer, die hande agter die rug, die bruin oë vraend. Sy lippe pers ’n oomblik saam.
“James Roderick gee môreaand ’n ete in Victoria vir sy bestuurders en hul vroue. Ons sal daar oornag; ons plekke is reeds bespreek in die Pirates’ Arms. ’n Dubbelkamer, natuurlik.” Sy mond trek op ’n grimmige glimlag. “Kyk of jy weer so netjies daaruit kan kom soos die vorige keer.”
Sy kyk hom verslae agterna toe hy kortom draai en wegstap. Dan pers haar lippe ook saam. Ek sal jou wys, Julius Schreider. Ek sál ’n plan maak.
Toe hulle die volgende dag saam met die Days op Mahé aankom, wag Daphne en John hulle op die kaai in. Daphne stel Karlien dadelik gerus.
“Julle kom na ons toe. Ek het klaar gereël. Dis te sleg vir jou met die kleintjie in die hotel. Ek het ook iemand gekry om vanaand ’n ogie oor haar te hou.”
“Dankie, Daphne. Dis gaaf van jou,” sê Karlien dankbaar. “Sy is reeds ’n bietjie lastig die afgelope paar dae. Ek dink dis tandjies wat wil deurkom.”
Malcolm en Carroll word by die hotel afgelaai waar die ander bestuurders en onderbestuurders van die maatskappy en hul vroue tuisgaan. Dan ry John ’n bietjie deur Victoria sodat Karlien eers iets van die hoofstad kan sien.
Karlien kyk belangstellend rond. Die meeste winkels is in die hoofstraat geleë en behoort hoofsaaklik aan Indiërs, word sy ingelig. Dan draai hulle af en ry met ’n kronkelende pad die berg uit en eerlank bereik hulle die woning van die Rodericks.
Daardie middag het James Roderick as direkteur en Julius as uitvoerende hoofbestuurder ’n vergadering met hul bestuurders. Terwyl hul vroue die geleentheid benut om die winkels te besoek, word Daphne, Karlien en John aan hulself oorgelaat. Toe John voorstel dat hulle gaan tennis speel, bedank Daphne dadelik.
“Nee, John. Ek sien net nie kans in hierdie hitte nie. Ek sal na Essie kyk, dan gaan jy en Karlien. Julle twee het blykbaar ewe veel energie.”
John kyk vraend na Karlien en sy knik.
“Goed. Ek sal dit nogal geniet. Ek het onthou om klere saam te bring, want jy het mos die vorige keer in daardie rigting geskimp.”
Daphne kyk haar glimlaggend aan. “Jy verbaas my elke dag meer en meer, Karlien. Jy het jou darem maklik by die tropiese klimaat aangepas. Gewoonlik is die tropiese hitte ’n moordenaar – veral aan die begin.”
Karlien verskyn ’n rukkie later, weer in haar “eilanddrag” – T-hemp, kortbroek en seilskoene. John trek Karlien tergend aan die vlegsel motor toe. Soos twee stout kinders lyk hulle, en Daphne staar die motor lank agterna.
Toe James Roderick en Julius laat die agtermiddag terugkeer van die konferensie, is John en Karlien nog nie terug nie.
Julius lyk dadelik ontevrede en wil net omdraai om hulle te gaan soek, toe John se motor voor die huis stilhou. ’n Bloedrooi verbrande Karlien en ’n effens skuldige John verskyn voor hulle waar hulle op die stoep sit en bier drink.
“Goeie genugtig, Karlien, jy is mos darem nie só ’n kind nie! Kyk hoe lyk jy!” Julius probeer nie eens om sy woede te beteuel nie. Sy oë flits ook kil na John, direkteur se seun ofte nie. “En jy behoort van beter te geweet het, John. Geen mens by sy volle verstand gaan in die trope op die helder middag tennis speel nie. Laat dit net weer gebeur …”
Karlien voel so verneder dat sy byna hardop bid dat die grond haar moet insluk. Sy is eintlik skaamkwaad. Sy weet sy moes van beter geweet het, maar dis nie vir Julius nodig om haar voor James Roderick en Daphne uit te trap asof sy ’n stout kind van twaalf is nie. Liewe aarde, sy is darem sy vrou!
John probeer wal gooi.
“Ek is jammer, Julius. Ons het nie die hele tyd gespeel nie. Ons het met rukke in die koelte gesit en rus. Ek het ook nie gedink die son sou haar so vang nie. Sy is dan al so bruin.”
“Dis die probleem met die jeug. Julle dink nie,” is die ysige antwoord wat hy kry. James Roderick en Daphne kyk vinnig na mekaar, duidelik geamuseer. Julius se bevel kom kortaf: “Gaan dadelik kamer toe, Karlien. Ek sal nou salf kom aansmeer …”
Maar die bruin oë blits nou ook. “Daphne sal my kom help, dankie. Jy raak nie aan my nie.” Sy storm deur toe en daar draai sy om en háár stemmetjie klink nou ysig. “En die moeilikheid met vandag se óú mense is dat hulle vergeet het hulle was ook eenmaal jonk!”
Daphne kan haar lag