Ena Murray Keur 12. Ena Murray
as jy weet wat goed is vir jou.” Haar mond smaal. “Dit kan dalk gebeur dat jy saam met jou kinders op die wapad sit as my man met jou klaar is.”
Sy stap uit en dit word baie stil voor die kaggel.
“Bed toe, Poens. Ja, ék sê so. Kom.”
“Nag, oom,” sê Katryn toe dit lyk asof Poens wil teenstribbel.
“Katryntjie, wag eers. Poens, hardloop solank. Ek wil eers iets met Katryntjie bespreek.”
Sy druk Poens die gang in en kyk terug. “Daar is niks om te bespreek nie. Goeienag.”
Hy frons kwaai en gryp haar aan die arm. “Wat bedoel jy?”
Die blou oë flits na hom op. “Net wat ek sê.”
“Katryntjie, luister. Ek . . . e . . . jy begryp nie hierdie dinge nie . . . Dis moeilik om te verduidelik . . .”
Tot sy verbystering sien hy hoe háár mond nou smaal. Daar is veragting in haar oë. “Jy skuld my geen verduideliking nie. Maar jy begaan ’n fout as jy dink ek verstaan nie wat aangaan nie!”
“Wat bedoel jy?”
“Ek glo selfs Poens weet presies waaroor alles vanaand gegaan het. ’n Mens hoef nie juis ouer as tien te wees om . . . om . . . Los my!”
“Katryn!”
“Jy mors tyd . . . óóm Festus. Jou vriendin wag . . . onthou? En só ’n vrou laat ’n mens nie wag nie – nie as sy op ’n skinkbord vir jou sit en wag nie. Geniet die res van die nag!”
“Katryn!”
Maar sy is soos blits met die trap op en Festus staar haar verslae agterna. Dan laat hy sy kop sak. En sluit sy oë. Sy is reg. Katryntjie is reg. Hy verdien die veragting wat daar in haar oë en stem was.
Met een van Poens se bestes op sy lippe, begin hy sy baadjie aantrek. Dan stap hy met afgemete pas die huis uit en Katryn lig haar kop van die kussing af op toe sy die motor hoor wegtrek. Dan laat sy dit weer sak en hierdie keer probeer sy nie eens meer die snikke keer nie.
Waar is haar trots, haar selfrespek? Hoe kan sy verlief wees op ’n man wat wag tot ander mans uitstedig is om vir hul vrouens te gaan kuier? Hoe kan sy so ’n mens liefhê? Natuurlik kan sy nie, maar tog . . . hier binne bly dit seer . . . baie seer . . .
Shirley hoor die motor stilhou en sy gaan sit onder die lamp waar sy weet sy die beste vertoon. Sy glimlag. Festus is, behalwe ander dinge, ook ’n verstandige man!
7
Gedurende die volgende paar dae is daar spanning in Festus Dumas se huis.
Poens kan nie presies uitmaak wat aan die gang is nie, maar hy weet die gemors het begin met die besoek van daardie tannie met die min klere. Maar hoekom Katryn haar só daaraan steur, verstaan hy ook nie. Wat maak dit aan háár saak as die vroumens se lyf by haar klere uitpeul? Oom Festus het hom bitter min daaraan gesteur. Dit kon hy sien.
Eers probeer Festus om Katryn tot ander insigte te bring. Later begin hy hom vererg. Sy is per slot van rekening ’n blote kind. Wie is sy om hom te veroordeel? Wat weet sy van die grootmenswêreld af? Maar hy besef sy weet meer as wat hy dink. Dis die een ding wat hom baie ongemaklik laat voel, ten spyte van sy ongeërgde houding. Katryntjie het reeds baie meer dinge raakgesien as waarvan hy bewus was. Hy grinnik. Van wanneer af gee hy om wat ander van hom dink? En tog . . . dit maak saak. Die koelheid in Katryn se houding en haar beskuldigende oë hinder hom, krap aan hom. Deksels! Dis net ou Poens wat nie teenoor hom verander het nie, want hy ken nie die ware feite nie. Poens bewonder hom. En hy wil nie hê die kind moet in hom teleurgestel word nie. Maar hy wil ook nie hê Katryn moet allerhande verkeerde dinge van hom dink nie. Verkeerde dinge? Hy roer onrustig. Dis die ellende van die saak! Wat sy dink, is presies die waarheid!
Sondagoggend besluit hy om maar liewer sy stokke te neem en gholf te gaan speel. Hy voel deesdae soos ’n indringer in sy eie huis!
Maar hy kan ook nie op die gholfbaan op stryk kom nie en keer dan maar terug.
Hy kry die twee kinders by die voorhek. Hy hou stil. “Waar was julle?” vra hy onnodig.
“Kerk toe.”
“O . . .” Hy voel sy nek rooi word. Hy voel kompleet so oud soos Poens! Is dit nodig dat sy hom moet laat voel soos ’n kind wat tereggewys is? Hy sluk. “Ek het gedink ons kan vanmiddag dieretuin toe gaan. Dít sal julle geniet, nie waar nie?”
Poens stem dadelik opgewonde in, maar daar kom geen reaksie van Katryntjie nie. Festus frons. Hierdie nukke moet end kry, of hy kan dalk net op ’n dag sy humeur regtig verloor. “Katryntjie . . .?”
“Ek wil nie gaan nie.”
“Hoekom nie?”
“My kop is seer. Ek gaan ná ete lê.” Sy stap dadelik aan, en Festus kyk half hulpeloos na Poens en sê gemaak vrolik: “Dan gaan ons twee mans, nè, ou Poens? Laat sy bly as sy haar wil snaaks hou.”
Poens frons hewig. “Ek weet nie wat met haar aangaan nie. Sy lê elke nag tot wie weet hoe laat en tjank. Vroumense is snaakse goed. Hulle tjank mos sommer net vir die lekkerte.”
“Hmm . . . kom ons gaan eet.”
Die besoek aan die dieretuin is ook nie juis ’n groot sukses nie. Poens geniet dit wel, maar hy bly sê dit sou baie lekkerder gewees het as die diere nog vry in die natuur kon wees.
Die aand verdwyn Katryntjie vroeg uit hul midde en Festus stap met die trap op na haar kamer. Wat genoeg is, is genoeg.
Hy druk haar kamerdeur sonder meer oop en stap tot by die bed. “Wat gaan met jou aan, Katryn? Is jy siek of is jy beduiweld?” vra hy reguit.
“Ek makeer niks nie. Ek wil my boek lees.”
“Wat lees jy?”
Sy het die boek vinnig neergesit en dis duidelik dat sy dit probeer wegsteek. “Sommer een wat ek uit oom se boekrak gehaal het.”
“Laat ek sien, Katryn. Gee hier!” Sy het nie ’n keuse nie, en sy kan die skok op sy gesig sien. “Katryn, waar kom jy aan hierdie boek?”
“Ek het mos gesê uit jou boekrak in die studeerkamer.” Sy kyk uitdagend terug. “Dis . . . baie interessant.”
“Dank jou die duiwel!” ontplof hy. “Waar kom jy daaraan om sulke goed te lees? Jy is ’n skone kind . . .”
“Maar ek is besig om groot te word,” verweer sy heftig. “Ek wás al sestien, oom Festus. Dis tyd dat ek van die lewe begin leer . . . ek bedoel nou die grootmenswêreld . . . Oom se wêreld, nie waar nie?”
Hy grom soos ’n beer. “Luister, dogtertjie, as daar een ding is wat ek nie kan verdra nie, is dit ’n kind wat te groot is vir haar skoene. Jy is ’n kind en jy lees nie grootmensliteratuur nie. Laat ek jou weer met hierdie soort boek vang, dan . . . dan waai jou velle, verstaan jy? Hier! Vat! Dis twee pille vir jou hoofpyn en dit moet môreoggend oor wees . . .” laat hy dreigend hoor en stap uit sonder om nag te sê.
Katryn kyk hom weemoedig agterna. Ag, hy bly dierbaar . . . ten spyte van . . . Dan glimlag sy, spring uit die bed en raap die boek op wat hy op die bed laat lê het toe hy vir haar die pille kom gee het. Sy was op ’n lekker passievolle plek toe hy binnekom . . .
Bes kyk verbaas op toe Festus met ’n kartondoos vol boeke in die kombuis verskyn. “Bes, hierdie goed moet die huis uit. Sorg dat jy daarvan ontslae raak.”
Bes frons. “Maar dit lyk dan na sulke goeie boeke.”
“Bes, hier is nou kinders in die huis, en dis nie die soort leesstof wat ’n kind onder oë moet kry nie.”
Maar toe hy terug is in sy studeerkamer, besef hy dat die probleem nie opgelos word deur net ’n klomp boeke te sensor nie. Dit is van veel groter en ernstiger oorsprong. Katryntjie word groot. Soos sy tereg uitgewys het, sy wás al sestien. Sal hy, as ongetroude man, haar die regte leiding