Tryna du Toit Omnibus 11. Tryna du Toit
huis toe gaan.”
“Dankie dat jy gekom het,” sê hy formeel. En voeg met ’n glimlag by: “Ek sal my geskenk kom haal!”
Vroeg die volgende oggend kom Ellen by Margaret aan.
“Ek kom ou klere vir die armsorg haal,” sê sy bondig. “Om mee te begin, daardie swart rok wat jy gisteraand aangehad het.”
“Jy kan dit maar kry,” sê Margaret probeer om haar hartseer en teleurstelling met ’n skewe glimlaggie te verberg.
“Dis nie al nie,” sê Ellen. “Kom ons kyk wat daar nog in jou kas is. En volgende week gaan ons weer winkels toe.”
Margaret maak haar klerekas oop en kyk hoe Ellen die een rok na die ander op die bed gooi.
“Maar daar bly niks oor om te dra nie,” sê sy. “Dit was net een van daardie dae!”
“En jou nuwe rok! Wat het daarvan geword?”
“Dit is per abuis by die bure afgelewer. Hulle het die pakkie netnou oorgestuur. Jy sien, alles was teen my!”
“Hmmm, en wat dink jy van Magda?”
“Sy is alles wat jy gesê het, en nog meer,” antwoord Margaret liggies.
“En jy en die ou swart fluweel wat soos ’n sak om jou hang. En so stil en bleek – dis nie soos ons jou ken nie, Margaret.”
“Toe maar, jy het baie mooi gelyk, en dis belangriker.”
“Hoe kan dit belangriker wees?”
“Ek het jou gesê ek is nie van plan om met Magda Jooste of enigiemand anders te kompeteer nie.”
Ellen kyk na haar, maar antwoord nie.
“Wat het Herman van jóú rok gesê?” vra Margaret terwyl hulle tee drink.
“Hy hou baie daarvan,” sê Ellen en haar gesig versag. Sy het die vorige aand, nadat sy aangetrek het, na Herman gegaan waar hy in die sitkamer vir haar gewag het.
“Ek het vir my ’n nuwe rok gekoop vir vanaand. Hou jy daarvan?” het sy liggies gevra.
Sy het die vlugtige verbasing in sy oë gesien, toe sê hy versigtig: “Dis ’n baie mooi rok. Jy lyk besonder mooi, Ellen.”
“Dankie,” het sy met ’n glimlag gesê. “Ek … ek het gehoop jy sal daarvan hou.”
Dit was al. Maar dis ’n begin.
Bewus van Margaret se blik op haar, sê sy nou: “Ek dink baie aan ons gesprek van nou die aand en ek probeer. En ek belowe jou, ek sal aanhou probeer.”
“Dis al wat ek vra,” sê Margaret.
Laat die middag, na gholf, het Paul daar aangekom. Hy het by die klub gestort en aangetrek, en het uitgerus en ontspanne gelyk. En jonk en aantreklik. Hy groet haar opgewek.
“Ek het my geskenk kom haal.”
“Dis net ’n das en ’n boek. Ek hoop jy hou daarvan.”
Hy kyk eerste na die biografie van Maria Callas. “Baie dankie,” sê hy ingenome. “Hoe het jy geweet ek wil dit hê?”
“Ek het vir Louis gebel. Hy het my gesê.”
“O so! Konkel agter my rug met my seun, nè?” Hy maak die das oop. “Hmmm, mooi! Ek gaan dit sommer nou dadelik aansit.”
Voor haar verbaasde oë haal hy sy das af en voor die spieël wat bokant die halfmaantafel hang, knoop hy die nuwe das om sy nek. “Spoggerig, nè? Dink jy nie so nie?” vra hy.
“Baie mooi,” sê sy versigtig. Hy kom doelbewus nader en sy staan effens tru. “Jy het klaar dankie gesê.”
Hy grinnik ondeund. “Daardie pikkie op die wang? Ek kan darem dáárop verbeter.”
Sy glip by hom verby. “Kan ek vir jou ’n drankie skink? Of is jy haastig?”
“Ek sal graag ’n drankie drink,” sê hy onverstoord, maar die glinstering in sy oë maak haar onrustig. “Toe maar, ek sal skink. Ek weet waar alles is.”
Sy gaan na haar stoel toe. “Ek wil nog dankie sê vir gisteraand. Dit was ’n lekker partytjie,” sê sy om die gesprek in ’n ander, veiliger rigting te stuur. “Ek is jammer ek het so laat gekom.”
“Jy het nie vir my gesê nie – waarom was jy so laat?”
Sy vertel hom wat gebeur het en hy luister fronsend.
“Waarom het jy nie gisteraand vir my vertel nie?” vra hy ontevrede. “Is jy seker jy het nie seergekry nie?”
“Ek makeer niks en my motor is ook net effens beskadig. Maar die ander bestuurder is ernstig beseer en ek moes wag tot die ambulans kom.”
Hy knik, maar die frons is nog daar. Sy kyk na hom waar hy besig is om die drankies te skink en sê liggies: “Ek het spesiaal ’n nuwe rok vir jou partytjie gekoop. Dis toe per ongeluk by my bure afgelewer – ek het dit vanoggend eers gekry.”
“Wys dit vir my,” sê Paul toe hy haar drankie langs haar neersit. Wat gaan vandag met Paul aan?
“Dis net ’n rok,” sê sy spottend. “Jy sal meer belangstel in die nuwe wit oorjasse wat ek gekoop het.”
Hy staan met sy rug teen die kaggel en kyk af na haar.
“Ek let meer op as wat jy dink. En wat ek wel gisteraand opgemerk het, was dat jy baie moeg was en ook baie skraal geword het.”
“Ek was nie gisteraand op my beste nie,” spot sy.
“Jy moenie te hard werk nie, Margaret.”
“Dit van jóú!” spot sy weer. “Jy het dit alles begin.”
“Ek het nie bedoel jy moet jou doodwerk nie.”
Sy skud haar kop. “Moet jou nie oor my bekommer nie. Ek geniet die werk en dis goed vir my.” Sy bly stil, dan vervolg sy sober: “Ek sal altyd dankbaar wees daarvoor, Paul.”
“Ek het dit nie sonder bybedoelings gedoen nie, dokter Van Zyl.”
Daar is ’n vreemde, diep klank in sy stem en versigtig vra sy: “Wat bedoel jy?”
“Ek weet die werk is goeie medisyne – die soort medisyne wat jy nodig gehad het.” Hy is ’n oomblik lank stil, dan sê hy sagter: “Maar die werk alleen is nie genoeg nie. Jy mag jou nie aan jou vriende, aan die res van die lewe onttrek nie. Ellen het ook met my gepraat – jou vriende sê almal dat hulle jou nooit sien nie, en hulle is bekommerd oor jou.”
“Ek is besig – ek werk hard. Dis nie dat ek my doelbewus aan my vriende onttrek het nie,” sê sy verdedigend.
“Jy het jou onttrek, doelbewus ofte nie. Jy is al hoe meer besig om jou toe te spin in ’n kokon waar niemand jou kan raak of enige eise aan jou kan stel nie.”
“Nee, ” sê sy ontsteld. “Nee, dis nie so nie. Ek … ek hardloop nie weg nie.”
“Ek maak nie rusie met jou nie. Ek weet jy het tyd nodig om te herstel na die skok van Charl se dood – net soos ’n pasiënt tyd nodig het om te herstel na ’n ernstige operasie. Maar jy is self ’n dokter, jy weet ons vertroetel nie ons pasiënte nie. Hulle moet opstaan en beweeg, elke dag harder en harder probeer – al kos dit absolute inspanning – omdat dít die pad is terug na genesing.”
Margaret is nou diep ontsteld. “Dink jy ek is besig om my hartseer te vertroetel, dat ek nie gesond wíl word nie?”
“Dis iets wat jy vir jouself moet besluit.” Sagter sê hy: “Ek weet, elkeen het die reg om sy hartseer en verlies op sy eie manier te verwerk. Ons almal bewonder jou moed, jou volharding met jou hospitaalwerk en jou studies. Maar dit mag nie geskied ten koste van jou vriende en die lewe nie. Dit sal weer ander frustrasies bring.”
Dis stil in die vertrek. Margaret voel