Tryna du Toit Omnibus 11. Tryna du Toit
seun en ek hou van sy ouers.”
“Nou waarom is daar dan skaduwees onder jou oë? Iets wat jou hinder?”
“Dis niks nie.” Skielik sit haar trane vlak. “Ek is net bly om weer terug by die werk te wees.”
Hy raak liggies aan haar skouer. “Kom eet vanaand saam met my. Dan kan jy my van Ingrid se planne vertel. Trek vir jou ’n mooi rok aan. Dis iets om te vier as jou dogter die dag verloof raak.”
Die goeie, begrypende vriend, wat altyd gereed is met ’n helpende hand.
Dit was op Plettenbergbaai dat Paul vir Magda ontmoet het, maar dit het sy eers later gehoor.
Margaret het hard gewerk by die hospitaal, en aan haar kursus. Haar dae was vol en besig. Dikwels moes sy met noodgevalle in die teater help, en al hoe meer het sy self operasies gedoen.
Paul is reg, ek is ’n dokter, het sy met voldoening gedink. Tot dáárdie dag.
Paul het dié dag ’n moeilike operasie op een van sy kollegas en oudprofessors gedoen. Hy wou niemand in die teater toelaat nie, behalwe sy vertroude span, maar toe Margaret vra, het hy ietwat onwillig ingestem dat sy ook mag by wees.
Die operasie was lank en veeleisend en hulle het die pasiënt ’n paar keer byna verloor. Margaret het ademloos gekyk na die mediese wonderwerk wat voor haar oë geskied, totdat sy ineens besef die wêreld om haar word swart.
Een van die verpleegsters het gesien wat aangaan en vang haar toe sy begin kantel en neem haar na die vertrek langsaan.
Het ek byna in die teater flou geword? dink Margaret verslae terwyl sy bleek en bewend met haar kop in haar hande by die tafel sit. En dit waar Paul besig is om te opereer! Sal sy óóit die skande oorleef?
Iemand sit ’n koppie tee voor haar neer, maar sy bly roerloos so sit. Toe die teatersuster later inkom, sit sy nog daar, die tee onaangeraak voor haar. Op haar vraende blik knik die suster.
“Die operasie is verby. Die pasiënt is redelik gemaklik. Hoe voel jy, dokter?”
“Ellendig,” sê Margaret met ’n verleë glimlag. “Tot in my siel verneder.”
Suster snork. Daar is geen versagting op die streng gesig nie. “Jy het seker nie vanoggend ontbyt geëet nie, het jy?”
Margaret skud haar kop. “Nee, ek was te haastig om by die hospitaal te kom.”
“Nou wat verwag jy, dokter? Dis die moeilikheid! Ons moet nie net na die pasiënte kyk nie, maar na die dokters ook.”
“Ek is jammer, suster. Ek weet ek het nie net myself nie, maar my hele geslag in die skande gesteek.”
“Jy sal dit oorleef,” is die koel antwoord. “Drink jou tee – jy sal beter voel.” Sy raak aan die koppie. “Wag, die tee is yskoud. Daar is vars tee in die sitkamer.”
Paul kom die vertrek binne. Sy masker is af, maar hy het nog sy operasieklere aan. Margaret is bewus van sy blik op haar, en sy dwing haarself om na hom te kyk. Die tekens van spanning is nog op sy gesig, maar ’n sweem van ’n glimlag huiwer om sy mond.
“Suster sê dis verby. Die pasiënt is gemaklik,” sê sy.
Paul knik. ’n Oomblik lank kyk hy af in haar bleek gesig. “Wat het gebeur, dokter?” vra hy dan bruusk.
“Dokter Van Zyl het natuurlik vanoggend nog niks geëet nie,” antwoord suster ontevrede. “Grootmense wat nie na hulleself kan kyk nie!”
Paul kyk na die onsmaaklike koppie koue tee wat voor Margaret staan.
“Kry ons nie tee nie, suster?” vra hy.
“In die sitkamer, dokter,” sê die suster koeltjies en stap uit.
Margaret haal diep asem. “Ek is jammer,” sê sy verleë. “Ek hoop jy het nie gesien nie.”
“Ek het gesien, ja. Gelukkig was ons amper klaar.”
“Ek is regtig jammer. Dit was onvergeeflik. Jy sal my seker nooit weer in die teater toelaat as jy opereer nie.”
“Nee, dit was ’n fout gewees,” sê hy koel. “Kom ons gaan drink tee.”
’n Oomblik lank aarsel sy, dan staan sy op. Sy sien die glimlag wat nog om sy mond huiwer en dink aan die goedige gespot wat op haar wag. Dan lig sy haar kop en stap voor hom uit. Hoe gouer sy dit verby kry, hoe beter.
Margaret is besig om tuin nat te gooi toe Paul laat die middag daar aankom. Sy het ’n ou langbroek en hemp aan, sy is bleek, die blou oë ongelukkig. Soos Paul verwag het, was die storm nog nie uitgewoed nie. Margaret merk dat Paul moeg lyk. Na die eerste, byna rampspoedige operasie het hy nog ander operasies ook gehad. ’n Oomblik lank kyk sy hom onseker aan, dan groet sy spottend.
“Middag, dokter.”
“Middag, dokter,” groet hy onverstoord terug.
Sy gooi die tuinslang opsy en draai die kraan toe.
“Kom jy nou van die hospitaal af?”
Hy knik. “Dit gaan beter,” sê hy in antwoord op haar blik. Sy woorde bring die oggend se gebeure weer helder na haar terug, ook haar eie rol in die drama. Verleentheid spoel opnuut soos ’n golf oor haar.
“Wat kan ek vir jou doen, dokter?” vra sy koel. “Ek moet jou waarsku, ek is nie in ’n goeie bui nie.”
“So kan ek sien,” sê hy kalm.
“Wat kan ek vir jou doen?” herhaal sy.
“Ek het gehoop jy sal vir my ’n drankie gee en later saam met my gaan eet.”
“Eerder nie vanaand nie,” sê sy onmiddellik. “Jy sal verstaan, hoop ek.”
“Dan sal jy vir my kos moet maak,” sê hy. “Louis is weg – hy het gaan kamp – en my huishulp het die dag af. Ek was seker jy sal jou oor ’n ou vriend ontferm.”
Sy gluur hom aan en hy glimlag effens.
“Ek het nie lus om vanaand te baklei nie. Gaan stort – daar is modder op jou gesig. Ek skink solank vir my ’n drankie en kyk na jou koerant.”
Na die stort voel sy beter. Of het die wete dat Paul vir haar in die sitkamer wag ook iets daarmee te doen? Sy trek ’n swart broekpak aan – sy gaan nie vanaand saam met Paul eet nie – en gaan sitkamer toe.
In die deur aarsel sy, en skielik is dit of haar hart omkeer. Paul sit in die diep stoel by die staanlamp. Sy drankie staan langs hom en hy is besig om koerant te lees. Hy het die radio aangeskakel en sagte musiek vul die kamer. Dit lyk warm en gesellig – so asof hy daar hoort.
Haastig stoot sy dié gedagte van haar weg en stap nader.
Paul kry vir haar ’n drankie en die grys oë rus ’n oomblik lank ondersoekend op haar.
“Beter?”
“Ja, dankie.”
“Jou yskas is leeg – ek het gekyk toe ek die ys uitgehaal het. Jy sal saam met my moet gaan eet.”
“Ek wil nie uitgaan nie,” sê sy koppig, “veral nie saam met jou nie. Nie vanaand nie,” voeg sy sagter by.
Hy kyk na haar, lank en stil. Dan sê hy: “Drink jou drankie en moenie kinderagtig wees nie. Ek is moeg, ek is nie lus vir argumente nie.”
Sy stem is onverwags streng en sy kyk hom verbaas aan. So praat hy met die verpleegsters by die hospitaal as hulle verbrou het, nie met haar nie. Sy soek na die regte woorde om hom te antwoord, dan sien sy die vermoeienis op sy gesig en haar verset verdwyn.
Onseker begin sy hom uitvra na die oggend se operasie en geleidelik vergeet sy haar ongemak en verleentheid.
“Ek is bly ek kon dit sien, al het ek jou so in die skande gesteek. Ek verstaan nou nog nie waarom dít gebeur het nie.”
“Ek verstaan dit goed. Jy het nie