Web. Naomi Meyer
groepsaamtrek is darem ver genoeg en sy kan in die teenoorgestelde rigting na haar werk toe ry.
Terwyl sy bestuur, dink sy daaraan dat sy gehoop het Sophia sal iets van hulle joernalistiekkursus kan onthou. Maar sy het ’n ander mens teruggekom van oorsee af; iemand wat ’n Ierse paspoort in haar handsak ronddra. Sophia onthou niks, nie van die land waar sy vandaan gekom het nie en ook nie hoe alles hier werk nie. En van die digitale toekoms, van die wêreld soos dit aanlyn werk, weet sy nog minder. Seker maar ook oor sy kinders het.
Die wêreld het verander en dit verander elke dag nog meer. Mense lees nou anders. Hulle aandagspan is korter. En hoe kry jy hulle om boeke te koop of te download? Mens moet hulle vang, so vinnig soos ’n spinnekop ’n vlieg in sy web. Voor hulle weet wat aangaan, moet hulle vassit.
“Dis hoekom dit BoekWeb is, get it?”
Ja, het Sophia geknik.
Maar nee, Trouw kon sien sy verstaan niks daarvan nie. Sy moes geweet het ’n vrou met kinders pas nie in die corporate world nie.
Sy parkeer naby haar werk, verwilder die boemelaars en stap na die kantoor. Dit kom by haar op dat sy werklik nie nodig gehad het om terug te kom werk toe nie. Sy besef ook hierdie paniekerige dryfkrag het te doen met die belaglike e-pos wat sy nou die dag van ’n vals adres af ontvang het. Sy behoort haar nie daaraan te steur nie.
Hei, ek’s die hoof van hierdie website, herinner sy haarself. Ek ry weg van die huis af waar my ma my doen en late bepaal. Ek kom na hierdie kantoor en hierso regeer ek. Spam en blog-trolle ofte nie, hierdie website het iemand nodig om te sorg dat die antivirusprogramme nog reg funksioneer. Iemand moet by hierdie kantoor kyk dat BoekWeb se digitale heelal werk soos dit veronderstel is om te werk. Sophia sal nie weet hoe om elke dag die bigger picture in die oog te hou nie. Ek moet on top of things bly. As simple as that.
Nou praat sy boonop met haarself. Kompleet asof sy stemme hoor, nes haar ma.
Sy is kwaad vir haarself toe sy die kantoordeur oopmaak. Makliker om kwaad te wees as bang dat haar ma hierdie slag regtig weg is.
Daar’s niemand in die kantoor nie. Haar woede groei. As Sophia weet wat vir haar goed is, beter sy vinnig begin wys waar haar prioriteite lê.
SOPHIA, DRIE DAE VOORDAT MAGRIET WEGRAAK
Maandag 10 Julie, Stellenbosch
Daar is min plek om te parkeer naby haar werk. Selfs al is dit skoolvakansie én al is die studente weg. Dis omdat sy laat is; die kinders het vanoggend gesukkel om op te staan en afskeid te neem.
Tog merkwaardig: oor naweke en wanneer hulle hele gesin met vakansie is, is Mathys en Magriet altyd lus om vroeg op te staan. Maar in die skoolkwartaal of wanneer Sophia onder druk is om betyds iewers te wees, wil hulle laat slaap. Of hang een van die twee aan haar been as sy probeer om by die voordeur uit te stap motor toe. Ten minste het Candice opgedaag en kon sy hulle help aantrek vanoggend.
Verby die hopie blare wat die skoonmaker voor die hotel se deur gevee het, draai sy links uit Dorpstraat om parkeerplek te soek. Daar is darem openinge tussen die handvol motors in die systraat, net soos tussen die tande van die boemelaar wat op haar afpyl terwyl sy dit merkwaardig genoeg regkry om parallel te parkeer.
“Môre, mevrou Stipp,” toe sy uitklim. Die walm tref haar dadelik.
“Jammer, Jackson, dis nog ver van die einde van die maand af.”
Hy lyk nie oortuig nie.
Sy kyk by hom verby, vermy sy oë, en sluit die motordeur. As hy enigiets gehad het om te eet, sou hy dalk nie heelnag gedrink het nie, wie weet.
“Ek het self twee kinders by die huis,” voeg sy by. Partykeer maak hy simpatieke geluide as sy hom vertel van haar kinders, maar nie vandag nie. Sy nood is groter as hare, dink hy seker, en hy is reg.
Sophia loop aan en weet Jackson steier nou terug na sy blyplek: die parkeerterrein. Daar lê sy slaapsak en daar sit sy vrou, seker net so vol drank as wat hy is. Dit lyk soos ’n poskaartfoto hier waar die bome handevat bo-oor die straat met sy historiese geboue – behalwe vir Jackson, wat eerder sou pas by ’n alternatiewe kunsuitstalling in ’n nywerheidsgebied. Hy kon deel uitmaak van ’n foto wat veronderstel is om besoekers aan ’n galery ’n bietjie te laat nadink oor die lewe se onregverdighede, voordat almal terugkeer na hul sekuriteitskomplekse.
Eers die kantoor se veiligheidshek oopsluit. Dan die gewone houtdeur.
In BoekWeb se kantoor brand die ligte. Trouw sit klaar en werk.
Die lug is muf toe sy instap. Dik lug het ’n gevoel. En as dit by jou longe intrek, voel dit of jy nie kan asem kry nie. Haar kollega se gemoedstemming het daardie lug vervaardig; haar gesig is donker.
Trouw het nie vanoggend met ’n idee opgestaan wat ’n boek gaan verkoop nie. Of anders is daar probleme met haar sekslewe. Sophia het haar mees onlangse kêrel lanklaas gesien. Sy oë was intelligent, maar hulle het orals rondgekyk.
“Dis LitNet.” Trouw kyk nie van haar skerm af op nie.
“Wie’s hulle?”
“Dis nie nou die tyd om te probeer snaaks wees nie, they’re up to something. Kyk bietjie wat gaan op hulle home page aan.”
Sophia kyk oor Trouw se skouer na waar sy op die skerm beduie. Sien die flitsende woorde: nuwe projekte met groot prysgeld.
“Hulle het stewige borge agter hulle.”
Dit was nou régtig die verkeerde ding om te sê. Trouw kyk op en haar oë blits.
“Wil jy hoor of hulle vir jou ’n job het?”
Sophia antwoord eerder nie. Skakel haar rekenaar aan. Wag dat die e-posse inkom. Vanoggend is daar wraggies min.
“Watter plug-ins gaan vir ons die beste SEO verseker?” vra Trouw. “Ons móét hoër op die lys as LitNet sit as iemand ons google.”
Ons kan ons nie met LitNet vergelyk nie, wil Sophia sê. Hulle span die net baie wyer as slegs boeke. Hulle volg die aktuele sake van die dag. Hulle betrek teater en musiek en feeste. Daar is akademiese inhoud. Ál wat BoekWeb doen, is om boeke te bemark.
“Hoe kan ons mense laat voel hulle is by ’n book launch deur net ons website te besoek?” gaan Trouw voort, maar dit klink of sy met haarself praat. “Virtual cocktails?”
Sophia staan op terwyl Trouw nog so planne probeer uitdink en stap oor die groot, oop teëlvloer kombuis toe. Die vrou glo dis professioneel om ’n kantoor te huur, maar waarom vir al hierdie spasie betaal?
So ’n groot kantoor is onnodig, dink Sophia verder terwyl die ketel begin kook. Ons kan uit iemand se garage werk. Die reëls van die wêreld waarin ons woon, hoef nie te wees soos dié van die res van die samelewing nie. Ons hoef nie met ’n motor daarheen te ry nie. Ons kantoor kan vir alle praktiese doeleindes op die strand wees. Mens sou reken Trouw, van alle mense, sou dit verstaan.
Koffiebeker in die hand keer sy tydsaam terug na die lessenaar wat hulle naby die deur deel: Trouw aan die een kant, sy aan die ander. Sophia maak ’n e-pos oop.
Persverklaring (Afrikaans)
Titel: Misdaad – Crime
Skrywer: Nikodemus van Wyk
’n Tweetalige bundel van bloeddorstige stories deur ’n nuwe en opwindende misdaadskrywer. Lees verhale wat jou laat vrees, ril, lag en tevrede voel dat die skurk aan die pen ry.
Versoek aan media: Laat weet of die skrywer ’n eksemplaar van die e-boek kan aanstuur met die oog op ’n resensie.
“Nee,” skud Trouw haar kop toe Sophia haar mening vra. “Ons het nie nou geld vir ’n review nie. Jy moet ’n email interview doen. Vra die skrywer hoekom skryf almal nou crime fiction. En wie is hierdie danige nuwe en opwindende misdaadskrywer? En hoekom kies hy nie een taal om in te skryf nie?”
“En die geheim van goeie misdaadfiksie?”
Die vrou trek ’n