Eindspel. Wilna Adriaanse
na haar. As dit nie Reggie is nie, wie dan? Ellie stoot haar halwe bord kos eenkant toe en drink die Hunter’s klaar.
Hoofstuk 2
Toe sy hom vroeër vanmiddag vir ete genooi het, het Nick Malherbe geweet daar is meer as pizza op die spyskaart.
Hy was nie verkeerd nie. Sy is nie ’n vrou wat speletjies speel of skimpe gooi nie. Die borde met pizzakorsies was nog nie eers in die kombuis nie, toe begin sy sy hemp losknoop.
Sy hande gly onder haar sygladde bloes in, voel hoe haar vel liggies saamtrek. Hy kan nie onthou wanneer laas hy ’n vrou se vel onder sy hande gevoel het nie. Hy wil liewer ook nie probeer onthou nie. Hy kry homself dalk jammer.
Hy is besig om met sy een hand haar bra se knippie los te maak, toe sy selfoon lui. Hy voel hoe haar hande verstil en hy kreun. Hy moes die ding afgeskakel het, of ten minste die klank afgesit het.
Hy kyk eers op sy horlosie en dan op die selfoon se skermpie. Dis Monica. Senior analis by Interpol, en tegnies sy baas. ’n Mens antwoord as Monica Blake jou op ’n Sondagaand bel. Veral as jy goeie nuus verwag. As die oproep is waaroor hy dink dit is, knoop hy hierdie week nog die grootste en langste saak van sy lewe toe. In sy geestesoog sien hy al die bordjie: Gone fishing. Miskien moet hy sy buurvrou nooi om vir hom langs die viswaters te kom kuier.
“Malherbe.”
“Kan jy praat?”
Nick voel hoe warm lippe hom in die nek begin soen. “Die sein is swak, gee my ’n sekonde dat ek buite kom.” Hy staan op. “Sorry, ek moet dit vat. Dis werk.”
“Solank jy terugkom.” Sy strek haar op die rusbank uit.
Hy voel nog hoe sy lyf reageer terwyl hy op die balkon uitstap.
“Het jy gaste?” vra Monica.
“Dis die TV.”
“Wanneer laas het jy vir Clara Veldman gesien of van haar gehoor?” val sy met die deur in die huis.
Nick huiwer ’n oomblik lank. Dis nie die gesprek wat hy verwag het nie. “Ek het haar ’n maand of wat gelede in die stad raakgeloop, maar Williams se mense was by haar en ons het net vinnig gegroet. Ek kon sien sy was senuweeagtig. Waarom vra jy?”
“Sy is vermoedelik Vrydagaand buite ’n restaurant in Kampsbaai ontvoer.”
Die hitte van ’n paar oomblikke tevore is weg uit sy lyf en in die plek daarvan voel dit of ’n koue windjie oor hom waai. Hy trek sy twee hempspante na mekaar toe. “Waar hoor jy dit?”
“Ek het nog een of twee betroubare kontakte daar. Jy weet hulle het nie altyd detail nie. Hulle stuur maar aan wat hulle hoor. Soms is dit net gerugte.”
“Is die saak by die polisie aangegee? Weet iemand wie dit was en is daar al kontak gemaak met haar familie?”
“Stadig. Soos ek sê, ek het nie al die inligting nie. Dis …”
“Wat het ek vir jou gesê?” val hy haar in die rede.
“Ek weet.”
“Herhaal wat ek vir jou gesê het, ek wil hoor of jy dit woordeliks onthou.”
“Jy het gesê Clara bly ’n risiko.”
“Waarom het jy my nie geglo nie?”
“Dis nie dat ek jou nie geglo het nie. Jy weet hoe ons sukkel om samewerking te kry. Ek het jou destyds gewaarsku hierdie gaan nie maklik wees nie.”
Hy antwoord haar nie.
“Is jy nog daar?”
“Ja.”
“Ek hou nie daarvan as jy stil raak nie. Dis wanneer jy gevaarlik raak en ek nie seker is wat om te verwag nie.”
“Moenie worry nie.”
“En daardie woorde wil ek glad nie hoor nie.”
“Niemand van ons kry altyd alles wat ons wil hê nie. Ek wou beslis ook nie vanaand hierdie nuus gehoor het nie. Hoe ver is julle met die papierwerk?”
“Feitlik klaar.”
“En?”
“Sover lyk dit of alles daar is. Ek hou nie van die woord ‘waterdig’ nie, maar jy het ’n goeie job gedoen. As ons nie hiermee slaag nie, moet ons vir ons ander werk kry.”
“Ons kan niks sonder die finale papierwerk doen nie, so sê die ouens moet hulle gatte roer. Ek wil verkieslik nog hierdie week klaarmaak.”
“Ek sal die boodskap oordra. Wil jy hê ek moet probeer uitvind oor Clara?”
“Nee, los dit vir my. Ons weet in hierdie stadium nie eers of dit ’n ontvoering was nie.”
“Nick, tegnies het haar verdwyning niks met ons te doen nie. Ons is nie vir haar veiligheid verantwoordelik nie.”
“As jy dit glo, verstaan jy beslis nie wat hier aangaan nie.”
“OK. Ek gaan dit in jou hande laat, maar ek wil op hoogte gehou word. En laat weet as jy hulp nodig het.”
“Wil jy nou my hand kom vashou?”
“Ek sal as dit nodig is.”
“Dis nie nodig nie. Sorg jy eerder dat die papierwerk klaarkom. Ek is gatvol.”
Sy raak stil en hy hoor hoe sy asemhaal asof sy iets wil sê, dan blaas sy sag haar asem uit. “Lekker slaap.”
Nick skakel sy selfoon af sonder om te groet.
Nadat hy vyf maande gelede deur kaptein Albert Greyling en sy trawante in hegtenis geneem is en van die ontvoering van luitenant Eleanor McKenna en Clara Veldman aangekla is, moes Monica inderhaas Kaap toe kom om te verduidelik wie en wat hy is. En toe ’n paar weke later, die groot vergadering. Almal was daar. Brigadier Andile Zondi, hoof van die polisie se intelligensieeenheid, saam met McKenna se kollega, Clive Barnard. Brigadier Ibrahim Ahmed, hoof van die eenheid vir ernstige ekonomiese misdaad, Albert Greyling, en nog mense wat hy nie geken het nie. Dit het vir hom gevoel hy staan kaal. Die dag as jy jou inlaat vir so ’n projek, vertel jy beslis nie vir die hele wêreld daarvan nie.
Monica wou hom summier aan die saak onttrek, maar ’n mens stap nie sommer van vyf jaar se werk af weg nie. Selfs al beteken dit jou veiligheid is skielik nie meer slegs in jou eie hande nie. Daar is nou ’n paar ander mense wat weet dat hy nie werklik net die Allegretti-familie se hoof van sekuriteit is nie. Hy ervaar soms ’n krieweling teen sy rug af, maar hy onderdruk dit. Dit is maar net nog een risiko wat hy daagliks loop. Hoe vreemd dit ook al mag wees, die ding wat op die oomblik in sy guns tel, is die feit dat daar daagliks polisiebeamptes aangekla word van bedrog. Hy kan waarskynlik nou vir die Allegretti’s vertel hy is ’n polisieman en hulle sal nie ’n oog knip nie. Inteendeel, dit behoort hom dalk ’n groter bate te maak.
Hy het egter nie kans gesien om weer in Allegretti se woonstel te gaan bly nie. Hoe luuks en hoe mooi die uitsig op die Atlantiese Oseaan ook al is. Op die ou end het hy hierdie woonstel in Tamboerskloof gehuur. Dis in ’n ou blok, maar die vertrekke is ruim en dit voel of hy aan die berg kan raak as hy sy arm uitsteek. Hier kan hy ten minste makliker asemhaal. Die paar meubelstukke het hy om die hoek by ’n tweedehandse winkel opgespoor. Sy gunsteling is die rusbank waarvan die leer al behoorlik ingeleef is. Sy bed is darem nuut. Hy was nie lus om in ’n ander mens se nagmerries wakker te word nie. Hy het genoeg van sy eie.
Hy is egter nie op die oomblik in sy woonstel nie, maar in sy buurvrou s’n. Hulle twee het mekaar eendag op die trap raakgeloop en aan die gesels geraak. Daarna nog ’n paar keer so op die trap en in die gang gesels. En toe nooi sy hom een aand vir ete.
Dit was ’n Dinsdag. Allegretti was by die huis en Nick het onverwags ’n vry aand gehad. Hy het nog altyd gedink Dinsdagaande is vaal en sonder potensiaal. Dis waarskynlik waarom hy gegaan het. Haar naam is Carin en sy werk vir ’n advertensiemaatskappy in die stad, reis baie en is maklike geselskap. Wat beteken sy vra nie onnodige vrae nie,