Van sorg na liefde. Malene Breytenbach
sy nie ná twee vlugte so gehawend gelyk het nie. Sy steek sleg by dié man met sy onberispelike voorkoms af.
Sy steek haar hand uit en hy vat dit ferm in ’n groot, warm hand vas. Hy glimlag en sy vergaap haar aan sy mooi wit tande. “Ek is bly jy kon op kort kennisgewing kom. My ma moet versorg en rondgery word. Ek is te besig om dit te doen, want ek is die eienaar van ’n makelaarsonderneming in Saint Helier.” Sy glimlag verdwyn. “Kom ons gaan,” sê hy saaklik. “Ek is haastig. Ek het nie baie tyd om rond te loop nie.”
Hy begin haar bagasiewaentjie stoot en loop so vinnig dat sy behoorlik moet draf om by te hou. Dat sy hom verontrief, het hy nou duidelik gewys. Sy voel half skuldig, half vies.
Hulle vleg deur die mense en buitekant uit, na die onderdakparkering. Hy praat nie met haar nie, loop net baie vinnig. Hy gaan staan by ’n groot silwer motor wat vir haar na ’n staatsmotor lyk. Sowaar, nogal ’n Bentley. Hy maak die kattebak oop en laai haar groot tas in.
“Ek moes jou met my ma se motor kom haal, want ek het veronderstel jy gaan ’n groot tas hê. Dit sou nie in my motor se kattebak gepas het nie.”
“O, wat ry jy dan?”
“’n Ferrari.” Hy klink asof hy blaf.
Sy kry dit darem reg om haar verbasing weg te steek. Die mense klink selfs ryker as wat sy en René geraai het. Jean lyk nie te vriendelik nie. Sy veronderstel hy sien neer op ’n jong vrou wat so beskeie is dat sy bereid is om ’n versorger te wees. Hy is aantreklik, ryk, seker gesog onder vroue, en dit het hom arrogant gemaak. Haar blik val op sy hande toe hy die bagasiebak toeklap. Hy dra nie ’n ring nie, kom die gedagte onwillekeurig by haar op. Die vroue staan seker tou om hom te vang en hy kan lekker tussen hulle rondspring. Tipies.
“Ons chauffeur het afgetree, nou ry ons self.”
Chauffeur? dink Mia. Nou toe nou.
Hy maak vir haar die voorste passasiersdeur oop en laat haar inklim. Sy verwonder haar aan die hout- en beige leerafwerking. Die motor is werklik luuks binne. Sy het nog nooit in so iets gery nie. Dit ruik selfs lekker.
Hy klim in, skakel die motor aan en ry. Die enjin spin soos ’n kat. Sy kyk diskreet na hom. Vasberade ken, reguit neus, blink swart hare. Sy klere is so netjies, so duidelik duur, dit lyk asof hy in ’n uiters gesofistikeerde sakeomgewing werk. Sy maak inbreuk op sy waardevolle tyd, het hy tog te kenne gegee.
Sy soek in haar gedagtes rond na iets om vir hom te sê. “So, jy besit ’n makelaarsfirma? Jersey is mos een van die voorste finansiële sektore. Ek weet heelwat van jul geskiedenis, onder meer dat dít die manier is waarop julle die ekonomie sedert die Duitsers se besetting tydens die Tweede Wêreldoorlog reggeruk het.”
Hy kyk vlugtig na haar. “Ja, finansies het Jersey se vernaamste bedryf geword. Baie mense kom hierheen om die belasting in die VK en Europa te ontduik. Ons het nie verkoopsbelasting nie en die grootste banke het takke hier. Mense belê groot geld hier. Daarom noem hulle ons ’n belastingparadys.”
Hulle ry deur dorpsgebiede wat haar aan die Engelse platteland herinner. Hy is glad nie spraaksaam nie. Sy sien oral nuwe motors en dit lyk welvarend. Naderhand is hulle op ’n pad wat tussen bome en groen heinings aan weerskante deur vleg. Hy ry stadig, want oral is daar kennisgewings dat die spoedgrens slegs veertig myl per uur is.
“Hoe ry ’n mens met ’n Ferrari as julle so stadig moet ry?” spot sy. Waarom het hy ’n duur sportmotor? Seker net vir vertoon en om sy beeld te poets.
Hy kyk hovaardig na haar. “Stadig, maar darem gerieflik.”
Na ’n stilte vra hy: “Waarom doen iemand soos jy versorging? Jy is mos gekwalifiseer om onderwys te gee. My ma het jou CV vir my gewys. Ek weet jy is ses-en-twintig jaar oud, ongetroud en het Engels en geskiedenis vir hoërskoolleerders gegee. Maar jy het nie gemeld waarom jy uit jou werk bedank het en nou versorging wil doen nie.”
Sy kon tog nie sê dit is weens ’n liefdesteleurstelling dat sy wou wegkom nie. Sy gaan dit ook nie nou aan hierdie man erken nie. “Ek het moeg geword vir dieselfde roetine en wou oorsee werk. Versorging het vir my na ’n goeie opsie geklink.”
Hy maak ’n geluid deur sy neus wat na “gmf” klink.
Sy vererg haar heimlik. “Versorging is iets wat baie mense deesdae doen,” sê sy kil. “Ek voel nie soos Jane Eyre nie.”
Hy lag. Dit is ’n mooi diep klank, maar sy hou nie daarvan dat dit op haar gemik is nie.
“Weet jy waarvan ek praat?” Haar wange begin vlamvat.
“Jy praat van Charlotte Brontë se boek Jane Eyre waar die goewernante vir die lord gaan werk het. Ek kan sien jy is ’n regte onderwyseres.”
“En dit beteken koekerig en beterweterig?”
Hy grinnik in haar rigting. “Moenie dat ons sommer van die begin af kwaaivriende raak nie. Ek is bly jy kom my ma versorg.”
Mia kyk liewer by die venster uit na Jersey as om met dié arrogante vent te gesels. Hy ontsenu haar nogal, maar sy gaan dit nie vir hom wys nie. Hy is gans te sexy. Natuurlik weet hy dit.
Hulle bereik ’n groot gietysterhek tusen hoë mure met die naam Bellevue daarop. Hy draai in, druk ’n afstandbeheertoestel se knoppie, en die hek skuif oop. Hy ry in en Mia staar met verwondering na die reuse-herehuis. Dit is spierwit, het twee verdiepings en ’n grys leiklipdak en word omring deur groen grasperke, blombeddings vol kleur en hoë bome.
Hy ry tot voor die huis, waar ’n rooi Ferrari geparkeer staan. Hy hou stil en hulle klim uit. ’n Man van in die vyftig, in donker klere wat soos ’n uniform lyk, kom uit.
“Barnes, neem asseblief die versorger se bagasie in,” beveel Jean de Lisle. “En neem haar na my ma.”
Hy draai na Mia. “Ek moet ongelukkig dadelik gaan. Tot siens, mejuffrou De Villiers.”
Hy loop na die sportmotor, klim in en ry met ’n gedreun van die enjin weg. Mia kyk die motor agterna. Sowaar, die man en sy motor is indrukwekkend, maar sy dink nie hy en sy sal veel met mekaar te doen kry nie. Hy beskou haar as ver benede hom. As ’n tipiese wysneus-onnie, onbelangrik en uit ’n verre Afrikaland.
Jean ry fronsend terug na Saint Helier. Hy is heeltemal onkant betrap deur die versorger. Aangenaam én onaangenaam verras. Sy is veel mooier as wat hy verwag het. Hy het gedink so iemand is sterk gebou, vaal en gedienstig. Sy tree mos eintlik as verpleegster ook op.
Hy kon sy oë nie glo toe hy sien dat die meisie wat vir hom staan en wag lank en slank is nie, met hare wat nie rooi of blond is nie, maar iets tussenin. Fyn sproete op haar neus en byna geen grimering nie. Beslis geen onderlaag nie, maar met ’n vleklose vel. En oë so groen soos dié van ’n kat, met lang wimpers. Yskoue, amper vyandige oë. Natuurlik het sy lank gestaan en wag en sy was seker kwaad.
So ’n meisie kan net ’n fortuinsoeker wees. Sy moet tog weet sy is mooi en begeerlik. Die rede waarom sy haar werk verlaat het, klink nie vir hom oortuigend nie. Haar onderwyssalaris was seker power en toe skat sy as sy na ’n plek soos Jersey kom, gaan sy ’n ryk man losslaan.
Elke keer wanneer hy huis toe gaan, sal sy daar wees met haar kritiese katoë. Sy daag hom regtig uit. Hy het reeds lus gekry om haar te tart en te sien hoe daardie oë gaan reageer. Magtig, hy hou hom mos nie gewoonlik met sulke speletjies op nie. Mia de Villiers maak hom eintlik nuuskieriger as wat hy behoort te wees.
Daar is immers ’n beeldskone en briljante vrou in sy lewe wat sy aandag die afgelope paar weke gevange hou. Verlede naweek, toe hy haar die eerste keer vir die naweek na Bellevue geneem het, was pret, sy is die tipe vrou wat weet hoe om die lekker dinge in die lewe met oorgawe te geniet.
Hy is gewoond daaraan dat vroue op hom jag maak. Hy sal hom beslis nie laat vang deur ’n versorger wat voorgee dat sy heel onselfsugtig bejaardes wil help terwyl sy kyk wat sy in ’n omgewing vol welvaart kan losslaan nie.
Sodra sy ma se been en arm herstel het, moet daardie klein fortuinsoeker onmiddellik weer huis toe gaan.