Susanna M Lingua Gunstelinge 6. Susanna M Lingua
met ’n gerusstellende glimlaggie, neem haar arm en lei haar soos ’n kosbare kleinood na ’n bankie wat met ligblou satyn oorgetrek is.
By die bankie hou hy haar arm nog ’n oomblikkie vas, kyk diep in haar ietwat weemoedige oë en vervolg baie ernstig: “Veroorloof my om te sê dat jy vanaand die skoonste onder alle vroue is, pequena, en dat dit vir my ’n eer is om jou aan my familie voor te stel.”
Sy bedank hom met geforseerde lighartigheid en besef dat lighartigheid, hoewel geforseer, die enigste skans is waarmee sy die knaende pyn in haar hart vir die wêreld sal kan verbloem.
Sy neem op die bankie plaas en is meteens intens bewus van Diago se nabyheid toe hy so ewe langs haar kom sit en ongeërg ’n geselsie met doma Maria aanknoop. Hy lyk vanaand weer hartbrekend aantreklik in sy foutlose dineepak, wat die hand van ’n eersteklas snyer verraai.
Hulle wag nie lank nie, toe begin die gaste die een na die ander arriveer. Ronelle word aan elkeen voorgestel. Almal is baie vriendelik en beleef teenoor die goeie señor professor se beeldskone dogter, wie se vaardigheid met die orrel al wyd en syd bekend is.
Party van die gaste is in ’n redelike mate vertroud met die Engelse taal, terwyl ander slegs ’n paar geradbraakte woorde kan besig. Maar daaraan steur Ronelle haar nie veel nie. Al wat vir haar nog altyd van die grootste belang was, is die mens se persoonlikheid. En dit is inderdaad ’n welopgevoede, vriendelike en gesellige groep mense.
Diago se neef, dokter Armando de La Vega, skaar hom ongenooid aan Ronelle se sy en begin heel opgewek met haar gesels oor haar beroemde vader vir wie hy groot agting koester. Dan wil hy weer weet of sy darem van die lewe hier op Braca hou, en waar sy haar al die jare versteek het dat hy haar dan nou eers ontmoet!
Dit is baie duidelik dat Armando met die eerste oogopslag hopeloos verlief geraak het op die aanvallige groenoognooi. Ronelle ken al die tekens en voel bitter jammer vir die man. Sy weet wat dit beteken om op die verkeerde persoon verlief te wees. Dog sy forseer haar om mee te doen aan sy vrolike opgewektheid en slaag nogal goed daarin.
Toe die gaste later voltallig is, word daar skemerkelkies bedien en almal lag en gesels vrolik. Waardig, soos altyd, kuier Diago tussen sy gaste rond en voer kort, vriendelike gesprekkies met elkeen, totdat hy eindelik by Ronelle kom.
“So,” sê hy met ’n vriendelike glimlaggie aan Armando, en neem sonder meer aan die ander kant van die nooientjie plaas. “Dan is dit die goeie Armando wat die skone Ronella se geselskap geniet.” Hy draai hom na die meisie, kyk diep in haar oë en sê met ’n baie teer stem: “Ek het jou bekoorlike nabyheid gemis, pequena. Ek beny Armando die genot wat hy in jou geselskap gesmaak het. Jy lyk sprankelend, pequena … Waaroor het die geselskap gegaan?”
Ronelle wil hom net sê dat hulle oor haar vader gesels het, maar Armando spring haar voor deur met ’n glimlag en in Portugees te sê: “Kom nou, Diago. Ek is natuurlik volkome bewus daarvan dat jy tydens haar vader se afwesigheid die jongdame se voog is. Maar ek glo nie dit gee jou die reg om elke oomblik te wil weet waaroor sy gesels nie?”
Diago kyk die jonger man etlike tellings stil aan. Dan plooi ’n glimlaggie stadig om sy lippe toe hy ietwat geheimsinnig en ook in Portugees antwoord: “Jy is reg, my liewe Armando, ek is haar voog tydens haar vader se afwesigheid. Maar glo my, ek koester veel hoër aspirasies as slegs tydelike voogdyskap. En dit is vir my baie duidelik dat ek jou reeds te lank in haar genotvolle geselskap gelaat het.”
Hy kom orent, hou sy hand na Ronelle uit en sê sag en vriendelik: “Kom, pequena, tia Maria voel al onrustig omdat jy so lank in die goeie Armando se geselskap verkeer.”
Dis vir Ronelle byna ’n verligting om eindelik van die spraaksame Armando ontslae te wees. ’n Paar dae gelede sou sy die man se geselskap verwelkom het. Maar nou het dinge ’n ander wending geneem, wat haar die lus vir mans se geselskap totaal ontneem het.
Sy is intens bewus van Diago se aanraking toe hy haar arm vertroulik deur syne trek, haar hand ’n sagte drukkie gee en haar toe na die bankie lei waar doma Maria gesellig met ’n ander ou dame sit en gesels.
Talle oë is op hulle gevestig tot hulle oor die lengte van die vertrek beweeg en dit laat ’n ligte blos van verleentheid in Ronelle se wange opstyg.
Diago moes haar verleentheid opgemerk het, want hy kyk haar met ’n sweem van ’n glimlaggie aan en sê sag: “Dit lyk of jy vanaand nog baie harte gaan breek, pequena. Maar moet jou nie aan die jongmans se vererende blikke steur nie. Ek en tia Maria sal sorg dat hulle jou nie lastig val nie. In elk geval, nou sien jy self waarom dit so noodsaaklik is dat ’n jongdame ’n duenna moet hê. En jy, my liewe Ronella, behoort twee te hê, want jou skoonheid is inderdaad onweerstaanbaar.”
’n Sagte laggie ontglip Ronelle se lippe. Sy kyk Diago aan met oë wat vonkel van ondeundheid en sê dan ietwat tergerig: “Ek het mos twee duennas – jy en doma Maria. Of het jy vergeet dat jy my so pas van señor Armando gered het?”
Hulle begin albei saggies lag en terselfdertyd kondig die ghong aandete aan.
“Aangesien jy vanaand die eregas is, pequena,” sê Diago, “sal ek myself die eer vergun om jou na die eetkamer te vergesel.” Hierna spreek hy die gaste in hul eie taal aan en daarna begeef almal hulle na die eetkamer, waar ’n lang tafel luisterryk gedek is met ’n weelderige wit kanttafeldoek, kosbare silwerware, duur porselein en delikate, geslypte glasware. Alles getuig van ongekende luister.
Die maaltyd verloop gesellig. Tog is Ronelle bly toe hulle eindelik terugkeer na die groot sala, want sy vind die uitheemse hooftooisel uiters hinderlik. Sy weet nie of sy ooit aan ’n mantilla gewoond sal raak nie. Sy is in elk geval nie van plan om dit die hele aand te dra nie.
In die groot sala lei Diago haar weer na ’n klein bankie en neem dan langs haar plaas. Toe word hulle met koffie bedien.
Ronelle het haar die hele aand baie stemmig en op haar plek gedra. Maar toe sy die leë koppie langs haar op ’n geleentheidstafeltjie neersit, besluit sy dat die mantilla nou sy doel gedien het, en verwyder dit sonder meer deur dit soos ’n stola om haar skouers te hang; onbewus van die gaste se geamuseerde blikke wat op haar rus.
So, dink sy tevrede, nou is ek eindelik ontslae van die lastige ding. Dit voel ook sommer baie koeler! Dog die volgende oomblik is sy slegs bewus van Diago se hande wat die kant-hooftooisel weer oor haar glinsterende hare drapeer.
“Die gaste het nog nie vertrek nie, pequena,” hoor sy hom bedaard langs haar sê.
Sy kyk hom aan en merk die geamuseerde glimlaggie om sy mond.
“Regtig, hierdie mantilla-draery,” verklaar sy nadruklik, “is ’n gewoonte wat jy moet afskaf, Diago.”
“Afskaf!” sê hy met ’n skewe glimlaggie. “Nooit, pequena. Jy lyk gans te bekoorlik met ’n mantilla. Ek wens jy wil dit bedags ook dra.’
“Wel, regtig, jy is die onmoontlikste mens wat ek nog ooit ontmoet het, señor Duque,” glimlag sy goedig. “Maar jy moenie dink hierdie vleiery van jou gaan my beweeg om bedags ook ’n mantilla te dra nie. Ek is absoluut immuun teen vleitaal, weet jy?”
“Ek vlei jou glad nie, pequena; trouens, ek het nog nooit probeer om jou te vlei nie,” verklaar hy nou weer ernstig. “As ek sê jy lyk wonderskoon en bekoorlik, bedoel ek dit. Maar sê my, gaan jy ons aanstons op ’n paar orrelstukke vergas?”
“Met hierdie ding,” en sy loer uit die hoek van haar oog na die goudkleurige hooftooisel wat haar wang saggies streel, “oor my kop?”
“Presies, met daardie ding oor jou kop, pequena,” glimlag hy goedig.
“Wel, ek sal probeer,” belowe sy halfhartig. “Maar ek waarsku jou: As hierdie stuk kant lastig raak, verwyder ek dit oombliklik.”
’n Breë glimlag is al antwoord wat sy van hom kry. Toe kondig hy aan dat die goeie señorita Dekker hulle nou op ’n paar orrelstukke gaan vergas.
Na die aankondiging verdaag almal na die ruim musiekkamer.
Ronelle voel glad nie in haar element nie. Sy het nog nooit