Ena Murray Keur 15. Ena Murray
darem deesdae kan lieg! Dis vreeslik! Maar wat moet jy doen as jy so ’n koppige dogter soos Karina het? “Die huur is maar ’n paar rand meer as wat ek nou betaal. Ek sien geen rede hoekom ek ongerief moet verduur as ek beter kan bekostig nie. Jy moet onthou, Karina, dat ek ook in daardie huis gaan bly.”
Dit is stil tussen hulle. Karina voel skielik skuldig. Dis waar. Haar ma het al die jare die ongerief van die ou skakelhuisie verduur en noudat sy nog vir ’n invalide ook sal moet sorg, sal dit vir haar baie beteken as sy ’n bietjie meer gerief en ruimte het. “Ek is jammer, Mamma. Natuurlik, as Mamma so voel en dit kan bekostig, kan ons maar na die ander huis toe gaan.”
Tant Miemie sug verlig. “De Waal sal toesien dat ons jou meubels daar kry. Hy het belowe,” sê sy opgeruimd.
Karina frons weer kwaai. “De Waal het niks met my meubels uit te waai nie. Hulle is in elk geval nog nie klaar betaal nie en sal moet teruggaan.”
Tant Miemie byt haar onderlip vas. Hier sal nou fyn gelieg moet word. Karina is darem nie ’n uilskuiken nie.
“Hulle is klaar betaal. Ek het hulle betaal.”
“Mamma het! Waarmee nogal?” Haar stem is duidelik agterdogtig.
“Met die polisgeld van Pappa. Ek het jou mos daarvan vertel.” Tant Miemie hoop maar sy klink oortuigend.
“Soos Mamma nou te kere gaan met geld, moes dit ’n vreeslike bedrag gewees het wat uitbetaal is, en ek weet dit kan nie só baie gewees het nie. Hoeveel …?”
Tant Miemie val haar vinnig in die rede. “Jy moet onthou, kind, ek het die geld nooit gebruik nie en dit het al die jare ná Pappa se dood rente verdien.”
“Maar nou bestee Mamma dit alles op my. Dis nie reg …”
“En op myself. Ek het begin wonder waarvoor bêre ek daardie geld. Hoekom dit nie gebruik en geniet terwyl ek lewe nie? ’n Mens lewe net een maal.”
Karina is verbaas. Vroeër jare het haar ma altyd gepreek dat ’n mens nie alles moet spandeer nie. Jy moet ietsie wegsit vir ’n dag van nood. Dan swyg sy maar. Dis beslis ’n dag van nood wat nou aangebreek het. En dis haar ma se geld. Sy kan dit seker gebruik as sy wil.
“Jy moet onthou ek kry darem nog elke maand pensioen ook, en ons het nie so baie nodig nie.”
Karina knik. Ja. Sý sal beslis nie meer baie nodig hê nie. ’n Stukkie kos, dis omtrent al. ’n Stukkie kos om aan die lewe te bly, hoekom weet sy nie.
“Ek hou net nie van die idee dat Mamma De Waal lastig val met ons sake nie. Hy is verloof en het sy eie dinge.”
“Ek kan nie sien dat ek lastig is en dit sy verlowing aan ’n ander meisie kan beïnvloed as hy self aangebied het om toe te sien dat jou meubels by die huis kom en ek ja gesê het nie. Jy is besig om die hele ding uit verband te ruk, Karina. Ek is genoodsaak om soms op hom te steun, en ek sien geen rede hoekom ek nie sal nie. Ek sal nie lastig wees nie, dit belowe ek jou, maar soms het ’n mens ’n man se hulp nodig, en De Waal is al een tot wie ek my kan wend.”
Karina is weer stil … en skuldig. Dis waar. Sy kan maklik praat. Sy lê hier magteloos in die bed en dis haar ma wat die spit moet afbyt. Dis Mamma wat nou moet toesien dat hulle ’n heenkome het.
“Ek is jammer, Mamma, dis net … Ek is net bang De Waal sal dink dat hy verplig is om ons nou te help, en … ek wil dit nie hê nie.”
Tant Miemie glimlag sag. Haar trotse dogter. Ten spyte van alles nog haar trotse dogter! “Ek begryp, my kind, en ek voel presies soos jy. De Waal het geen verpligting teenoor ons nie, maar as hy uit die goedheid van sy hart soms vir my met takies help waarvan ek niks weet nie, sal jy dit maar moet aanvaar.”
Karina is weer stil, die bitterheid opnuut in haar. Ja, sy sal dit maar moet aanvaar, soos sy so baie ander dinge van nou af maar sal moet aanvaar. Wie is sy om nou te kom voorskryf? Sy moes haar ma nou in haar grysheid bygestaan het, maar nou is sy ’n las en haar ma moet alleen aansukkel met daardie las. “Dis goed so, Mamma,” sê sy gelate.
Tant Miemie se hart bloei, maar sy is bly dat Karina bereid is om te berus. Intussen kan sy maar net op De Waal steun en op dié Hand wat sy glo haar lewe lei en bestuur en ook haar kind se lewe. Intussen, glo sy, sal daar genade wees.
De Waal reël daardie naweek dat ’n vervoerwa Karina se meubels gedurende die week sal kom oplaai, en hy dra sorg dat tant Miemie goed gevestig is in ’n hotel voordat hy weer vertrek. Sondagaand is sy besoek aan Karina weer ewe vlugtig en ongeërg, en Karina wil by haar ma weet wat kom maak hy in die stad.
“Ek weet nie, kind. Hy het seker ook maar dinge om te doen,” antwoord haar ma net so ongeërg, maar sy voel skuldig toe sy dink watter “dinge” daardie naweek gedoen is. Sy het probeer keer, maar De Waal het net sy gang gegaan. Daar is matte en teëls en gordyne en linne uitgesoek vir die nuwe huis by die see.
“My seun,” het tant Miemie een keer gesê, “jy moet onthou Karina is blind. Sy sal nie hierdie duur goed sien nie. Dis vir haar om ’t ewe. En ek is nie sulke goed gewoond nie, dus kan jy maar minder goeie goed koop.”
Maar De Waal was koppig, soos altyd. “Dis nie nodig dat sy minderwaardige goed moet kry nie.”
Tant Miemie het maar weer geswyg, maar meer bekommerd as voorheen. Sy hoop tog nie De Waal gaan nou ’n obsessie oor Karina ontwikkel nie. Dit kan sy verhouding met sy verloofde en sy hele toekoms verongeluk. Maar tog is De Waal ’n gebalanseerde mens. Hy bedoel dit maar net baie goed, stel sy haarself gerus.
Gelukkig maar dat tant Miemie nie bewus is van hoe Karina se ongeluk reeds De Waal se persoonlike lewe beïnvloed het nie.
Daardie naweek, toe sy weet De Waal is weg om Karina te besoek, gaan Rhona stilletjies na die standplaas wat sy en De Waal vir hul eie huis uitgesoek het.
Van ver af kan sy die nuwe huis sien toe sy om die draai kom en met die slingerpad begin opry tot bo teen die kop waarvandaan ’n mens ’n wye uitsig oor die see en ’n gedeelte van die dorp het. Sy is stom van verbasing. Hier is darem in ’n kort tydjie gewoel; drie maande gelede toe sy laas hier was, was dit nog ’n ruwe stuk aarde.
Behalwe die huis self, wat sy met die eerste oogopslag bemerk iets heel besonders is, is daar ook reeds grasperke aangelê en kan sy die begin van ’n wordende tuin sien.
Amper soos ’n skelm sluip sy nader en vind tot haar grootste teleurstelling dat al die deure gesluit en die vensters gegrendel is. Maar sy loer by elke venster in, en vind dis nie sommer net ’n huisie, soos De Waal dit genoem het nie. Dis ’n spesiale huis en baie duidelik vir ’n spesiale persoon bedoel. Die onrus in haar neem toe.
Toe sy haar pa parmantig en selfversekerd vertel het dat sy De Waal se ring teruggegee het en hoekom, was haar pa openlik ontevrede.
“Jy het die grootste fout van jou lewe begaan om De Waal deur jou vingers te laat glip. Hy sal nie terugkom nie, Rhona. Moenie jouself mislei nie. De Waal is nie daardie soort man nie. Ek dink buitendien ek sal nie meer respek vir hom hê as hy wel terugkom nie.”
“Paps!” Sy was geskok. “Dis amper asof Pa bly is dat … dat dinge tussen ons skeefgeloop het!”
“Nee, my kind, ek is nie bly nie. Ek is jammer, baie jammer, want ek het in De Waal jou behoud gesien. Hy is die enigste man wat ek ken wat jou miskien sou kon regkry. Nou is daardie hoop ook daarmee heen.”
“En wat moet so danig reggekry word?”
“Jy moet nog mens word, Rhona. Jy gaan nog baie swaarkry. Jy gaan jouself nog vernietig. Jy lewe net vir jouself. Alles draai net om jouself. Niemand anders is van belang nie. Jy is die selfsugtigste mens wat ek ken. Ek is jou pa, maar ek moet dit sê … en met skaamte erken dat ek ook skuld daaraan het.” Hy het opgestaan, en hy het skielik vir haar ouer gelyk. “Ek dink nie ons moet die saak verder bespreek nie. Maar ek is vir jou jammer, my kind. Regtig jammer.”
Sy het hom agterna gekyk en vir die eerste keer besef dat, as haar pa moet wegval, sy alleen sal wees. De Waal is ook nie meer beskikbaar nie. Sy het hom sy ring