Ena Murray Keur 15. Ena Murray
Hy doen so verskriklik baie vir hulle, al weet Karina nie daarvan nie. Sy kan hom darem net groet.
Sy aarsel nou en sê versigtig: “De Waal het gepraat hy sal vanaand kom groet. Hy het die naweek in die stad gebly.” Sy sien die onmiddellike verstywing van die gesiggie, en sê sag, betigtigend: “Dit kan mos nie kwaad doen om hom net te groet nie, my kind.”
“Ek wil hom nie hier hê nie, Mamma. Asseblief!”
“Maar wat …?”
“Asseblief, Mamma!”
Sy sien haar dogter is hewig ontsteld, en sê sussend: “Nou goed, my kind. Hy sal tien teen een nie eens kom nie. Maar ek sal hom nie laat inkom as jy nie wil nie.”
“Ek wil nie.” ’n Oomblik swyg sy. “Wat het hy hier kom doen?”
“Nee, ek weet nie. Ek het hom nie gevra nie.”
“Wat doen hy?” Dis asof die vraag onwillig gestel word.
“Hy … hy is ’n boekhouer op die dorp.”
“O …” Sy smaal effens. “Ek het dit mos voorspel. Is hy al getroud?”
“Nee.” Tant Miemie frons. Die leuens oor De Waal se persoonlike lewe begryp sy nie heeltemal nie. Hoekom moet sy dáároor ook lieg? Dit maak mos nie saak as Karina weet dat hy nou ’n vooraanstaande sakeman is met sy eie onderneming wat steeds uitbrei nie? En hoekom mag sy nie sê hy is verloof nie? Maar hy was net so beslis hieroor as oor die feit dat Karina nie mag weet dat hy hulle nou finansieel dra nie.
Toe sy ’n ruk later opstaan om te loop, besef sy nie dat Karina aanvaar dat De Waal toe tog nie gekom het nie. De Waal het nie die teken gekry dat hy maar kon binnegaan nie, en Karina is onder die indruk gelaat dat dit maar leë beloftes was toe hy gesê het hy sou kom groet.
Sy sê egter niks en dit gaan onopgemerk by tant Miemie verby. Sy buk oor om haar dogter te soen.
“Mamma … Mamma, ek is jammer dat ek so ’n slegte dogter was,” en Karina gryp haar ma hartstogtelik vas.
“My kind! Ag nee! Jy was ’n wonderlike dogter. Nog altyd.”
“Nee. Dis nie waar nie. Ek het Mamma die afgelope jare afgeskeep. Ek het net vir myself gelewe, vir wat ek wou hê. Ek het Ma so verwaarloos. Ek is so skaam en jammer, Mamma! En nou … nou sit Ma opgeskeep met my …”
“Karina! Ek wil nooit weer daardie woord uit jou mond hoor nie. Hoe kan jy so iets sê? Jy is my enigste, en ek is God net innig dankbaar dat jy lewe.”
“Is Mamma? Ek is nie. Ek weet nie hoekom ek lewe nie. Hoekom lewe ’n mens wat blind en lam is? Wat is daar oor om voor te lewe? Ek moes saam met Helmut gesterf het.”
“Karina, my kind! My kind!” Tant Miemie hou haar styf vas, besef hoe magteloos sy is. Dis so maklik om te sê Karina mag nie so voel nie. Sy moet dankbaar wees dat sy lewe. Maar selfs die een persoon wat die naaste aan haar staan, kan maar net ten dele begryp wat hierdie ding vir haar kind beteken, deur watter stryd haar kind gaan.
“Hierdie Helmut van wie jy praat … Was hy ’n baie spesiale vriend?”
Karina maak haar los uit haar ma se arms en probeer om haar kalmte te herwin. Sy moet meer selfbeheersing aan die dag lê voor haar ma, dink sy. Haar ma het genoeg om te dra soos sake staan. Vir die res van haar lewe sal sy opgesaal sit met ’n invalide wat sy soos ’n kind sal moet versorg. Wat sy, Karina, binne voel, moet sy vir haarself hou. Niemand kan haar tog werklik help of werklik saamvoel nie.
“Net ’n baie goeie vriend. Ons het baie lekker saamgewerk. Hy was seker die fotograaf wat my die beste afgeneem het. Maar daar was niks meer nie.”
Tant Miemie sug verlig. Dis darem een ding om voor dankbaar te wees. As Karina verlief was op dié Helmut, sou sy nog daardie smart ook gehad het om te verwerk.
“Daar … daar is nie iemand anders nie?”
“Nee. Ek was te besig. Gelukkig ook, nè?”
“Hoekom?” Toe tant Miemie die vraag klaar gestel het, kan sy haarself skop.
“Dis darem seker duidelik, Mamma!” Karina se gesig verstrak tot ’n pragtige stuk beeldhouwerk. “Om bemin te word deur jou man en om sy kinders in die wêreld te bring, is die geboortereg van elke vrou. Ook dít is nie vir my beskore nie.”
Tog … Daar is baie blinde en verlamde mense wat moedig ’n huwelik aanpak en ’n wonderlike sukses daarvan maak. Maar tant Miemie wys dit nie aan haar dogter uit nie. Dis nie nou die regte tyd nie.
Sy lê haar hand teer teen haar dogter se wang. “My kind, ons weet nooit hoekom sulke dinge moet gebeur nie. Miskien … miskien, Karinatjie, moet dit gebeur het om … om jou mooi te hou, of … selfs nog mooier te maak as wat jy reeds was.”
Haar dogter se blinde oë staar na haar op, ’n frons tussen die perfek geboogde wenkbroue.
“Verskoon my, Mamma, maar nou volg ek Ma glad nie. Hoe kan ’n mens mooier word as jy verlam en blind is?”
Tant Miemie sug saggies. “Jy dink nog steeds net aan die uiterlike, Karina. Die omhulsel is nog steeds die belangrikste vir jou. Dis net die omhulsel wat seergekry het, my kind. Binnekant … binnekant kan jy nog onaangeraak wees, selfs nog mooier word as jy wil. Dit sal van jouself afhang of jy gaan toelaat dat die binnekant ook blind en lam word.”
Dis ’n lang ruk stil, en dan draai Karina haar kop weg en sê gedemp: “Ma praat maklik.”
“Nee, my liefling. Mamma weet. Mamma begryp. Ek verwag ook nie dat jy op hierdie oomblik met my sal saamstem nie. Maar mettertyd … Dink daaroor na, my kind. Jou lewe was tot dusver alles so op die uiterlike toegespits. Selfs jou ideale, nie waar nie, Karina? En die uiterlike beteken so min, is so swak en verganklik, so maklik breekbaar en skendbaar, soos jy self ondervind het.” Gee my die insig om nou aan my kind die regte leiding te gee, dat ek my kind kan help om weer rigting en moed en geloof terug te vind, bid sy. “Maar die binnekant, my skat, het jy beheer oor. Jy kan net daar aangetas word as jy dit toelaat. Niks kan dit skend of vermink sonder jou toestemming nie. Jy het ’n hele klomp jare gehad waarin jy net op die buitekant gekonsentreer het, of dan, veral op die buitekant. Dit was hoofsaak. Mooi klere, gerief, gemak, uiterlike dinge. Maar nou … Miskien is dit nou die tyd om weer op die binnekant te konsentreer. En wie weet, my kind, dalk word die innerlike en die uiterlike eendag weer ’n mooi geheel, mooier as ooit tevore.”
“Glo Ma werklik ek kan herstel?”
“Ja, ek en …” Sy was op die punt om te sê De Waal, maar verander gou haar sin: “En ek sal dit blý glo.”
Op pad terug woonstel toe, vertel sy De Waal van hierdie gesprek, en hy, soos Karina eenkeer, wonder hoe ver hierdie vrou dit sou gebring het as sy die geleentheid gehad het om te gaan studeer.
Omdat hy weet hoe swaar dit haar geval om geld van hom te neem, laat hy ’n koevert op haar bed agter toe hy vertrek, en daarom kan tant Miemie daardie aand, ten spyte daarvan dat haar enigste kind verlam en blind in die hospitaal lê, ook dankie sê toe sy kniel.
Dis eers op pad terug dat De Waal besef dat hy nooit so ver gekom het om Rhona te bel om haar te sê dat hy die hele naweek in die stad sou wees nie. Hy was darem van plan om dit te doen, maar met al die reëlings het hy bly uitstel en nou is dit te laat om iets daaraan te doen. Toe hy besef dat dit hom ook nie veel ontstel nie, neem hy hom voor om weer ’n slag sy verlowing en sy voorneme om met Rhona de Villiers te trou, te heroorweeg. Dit sal van Rhona afhang of sy kans sien om Karina en tant Miemie as deel van hul lewens te aanvaar of nie.
Hy voel skuldig toe hy in die nag tuiskom en amper skelm die klompe kartondose en tasse vol klere met die trap opdra na sy woonstel toe. Hy het dit doelbewus so beplan dat hy gedurende die nag op die dorp sal aankom. Die motor lyk soos ’n negosiewa.
Hy is natgesweet en uitasem toe hy alles bo het. Sy gastekamer se vloer staan vol. Die gode weet wat sal gebeur as Rhona op hierdie spul vroumensgoed afkom. Hy durf nie langer uitstel om haar van Karina te vertel nie,