Liefde onbeperk. Luné Olivier
hoe ek gaan slaap met al hierdie kafeïen in my sisteem nie,” kla sy. “Maar daardie heerlike cappuccino was die moeite werd.”
“Ek kan aan baie dinge dink om jou besig te hou totdat die vaak oorneem …,” waag Dian ’n kans met sy stout glimlaggie.
Lelanie skrik so effens. Hy verwag tog seker nie dat sy hom by haar kamer gaan innooi nie? As hy sy sakereise werklik as verskoning gebruik om aan te lê by al wat ’n vrou is, is dit nooit anders nie. ’n Oomblik lank wonder sy wél hoe dit sou voel om deur hom verlei en verower te word, en haar wange begin onmiddellik gloei.
Nee, sy sal moet ligloop. Maak nie saak hóé aantreklik hy is nie, sy wil nie weer seerkry nie.
“In jou wildste drome, Dian,” lag sy die opmerking kamma ontspanne weg. “Ek gaan beslis nie weer by jou inkruip nie!”
Sy word beloon met ’n vreemde, warm glimlag, maar hy sê niks. Voor sy kamerdeur kom hy tot stilstand. Hy sluit die kamer oop en gaan in.
Lelanie weet nie of sy hom moet volg nie. Nee, laat sy eerder buite op die stoep wag.
Dian kom terug met ’n sakkie. “Jy het dié vanoggend hier vergeet …”
Sy kyk in die sak waarin haar wit kantbra is. Haar hele lyf word warm van die verleentheid. Haar mond is te droog om enige woord uit te kry.
Die erns in sy oë maak haar paniekerig, maar tog ook vreemd opgewonde. Sy lek oor haar lippe en tree agteruit, net om met haar rug teen die stoepreling te lande te kom.
Hy leun vorentoe en hou haar oë gevange. Sy hand skuif oor haar pols toe hy nader aan haar kom, sy oë smaraggroen en honger, sonder die tergliggies. “Jy smokkel met my kop, Lelanie. Vandat ek jou vanoggend vasgehou het, het ek nie meer beheer oor my eie gedagtes nie.”
“Ek … jy, uhm, nag …” Verward en gefrustreerd pluk sy haar arm los en vlug na haar kamerdeur. Sy sukkel om dit oop te sluit en laat die sleutel val.
Tssk. Sy tel dit op, probeer weer. Genadiglik gaan die deur oop.
Sy storm in en sluit dit beslis agter haar toe, maar leun met haar hele gewig teen die deur terwyl sy wag dat haar gejaagde asemhaling bedaar.
Lelanie word wakker toe die son reeds hoog sit. Sy staan nie dadelik op nie. Haar kop is seer. Sy weet nie waaraan dit te wyte is nie. Al die wyn? Die koffie? Of die rondrollery voordat sy uiteindelik aan die slaap geraak het, met Dian se glimlag die laaste beeld voor haar geestesoog?
’n Blos slaan warm vanaf haar nek op. Dat Dian darem só ’n uitwerking op haar het! Sy hand om hare terwyl sy nog wyn wou kry … Die sagte aanraking aan haar arm voor haar kamerdeur.
Met Geoffrey het sy nooit só kop verloor nie. Sy was altyd in beheer, maar hierdie man laat haar van alles vergeet wat haar sý maak. Dit lyk immers asof hy ’n rokjagter is, en sy het dit sowaar vir ’n oomblik oorweeg om hom by haar kamer in te nooi. Is sy heeltemal van haar trollie af? Het sy nie haar les geleer nie?
Ja, daar was kere wat sy met Geoffrey halt geroep het, en dankie tog dat sy dit gedoen het, anders sou sy nog ellendiger gevoel het toe hy haar verlaat het. Sy het hom nooit werklik álles gegee nie.
Maar met Dian … Sy weet nie watter houvas die man op haar het nie, want sy wil nie keer wanneer Dian haar in sy arms wil neem nie; hy trek haar aan soos ’n magneet, laat haar van haar eie waardes vergeet en ontketen ’n vreemde warmte wat stadig deur haar liggaam opstoot.
Dit is nou genoeg, Lelanie, raas sy met haarself. Ruk jou reg!
Haar plan was aanvanklik om vanoggend vroeg op te staan, ’n entjie langs die strand te gaan stap en dan die winkels in te vaar. Sy staan egter traag op om reg te maak. Dit is seker te laat vir die buffet wat die restaurant elke oggend vir ontbyt berei, maar sy bestel tog ’n cappuccino, wat ’n kelnerin minute later by haar kamer aflewer.
Sy laat haar hare los hang, grimeer haar gesig en trek ’n gemaklike driekwartbroek, ’n kortmouhempie en sandale aan. Sy loer versigtig by haar kamerdeur uit om seker te maak sy loop nie in Dian vas nie. Dit sal beter wees as sy van hom af wegbly.
Toe sy ’n halfuur later by die Waterfront parkeer, is daar oorgenoeg om haar gedagtes besig te hou. Oral sien ’n mens net die rooi versierings wat Valentynsdag bemark. Sy glo nie regtig aan die dag van liefde nie, maar kan ook nie wegkyk van al die hartjies wat oral van die dak af hang nie. Sy drink ’n dubbele espresso en eet ’n Engelse ontbyt. Die vakansiegier vat egter gou pos en sy spandeer meer geld as wat sy in normale omstandighede sou gedoen het.
Ag wat, sy sal haar persoonlike begroting volgende maand weer laat klop.
Daarna gaan kyk sy na ’n romantiese film met ’n ekstra groot pak springmielies en ’n slush puppy in die hand.
Glimlaggend stap sy drie ure later deur die winkels na die gehuurde motor. Net voordat sy die deur oopsluit, kyk sy oor die parkeerarea uit.
Maar is dit dan nie …?
’n Ent van haar af loop ’n man saam met ’n blonde vrou. Maar dit is mos Dian daardie! En die vrou is die een saam met wie hy gister ontbyt geëet het en wat nou liefdevol aan sy arm vat en onophoudelik gesels. Die vrou druk die afstandbeheerder van ’n luukse swart motor, en Dian maak die deur galant vir haar oop, maar hulle staan nog eers en gesels. Dit lyk mos asof hulle nie genoeg van mekaar kan kry nie.
Gmf! Dian is so besorg dat hy in iemand se slaai krap, maar intussen kan sy wat Lelanie is dalk ’n verhouding verongeluk.
Sy voel van voor af omgekrap. Sy kan nie glo sy laat die man toe om so met haar gevoelens te mors nie. Hy speel duidelik net met haar – afleiding tydens ’n vervelige sakebesoek. Iets waarmee hy homself by die gastehuis kan besig hou terwyl hy boonop nóg ’n skelmpie in die Kaap het.
En hoeveel by die huis?
Hoekom gee sy in elk geval om? Sy gaan nie toelaat dat Dian so aanspraak op haar gevoelens maak nie. Sonder om weer in die rigting van Dian en die blondine te kyk, klim Lelanie in die motor en ry terug gastehuis toe.
Die sonsondergang is vanaand vermors, wat haar betref. Sy gaan lê op die bed, al haar pakkies net so oor die vloer gestrooi. Te bang dat Dian hom weer aan haar etenstafel gaan tuismaak, laat sy later ’n Hawaiiese pizza aflewer terwyl sy na ’n rillerfliek op die televisie in haar kamer kyk.
Oormoeg raak sy met klere en al aan die slaap. Een keer verbeel sy haar sy hoor ’n klop aan die deur, maar sy draai net op haar ander sy om verder te slaap.
Die son is reeds op toe Lelanie by die gastehuis se restaurant instap. Sy sien dadelik vir Dian raak toe hy vir haar waai. Kan sy dan in hierdie plek nie roer sonder sy loom oë op haar nie? Sy glimlag stram terug en gaan sit aan ’n tafel aan die oorkant van die vertrek.
Pas het sy ontbyt bestel of sy sien hoe Dian sy koppie neersit, opstaan en na haar tafel toe stap.
“Het jy al jou oggendkoffie in, laatslaper?”
“Nee, hier bring die kelnerin dit nou.” Sy probeer afsydig en onbelangstellend lyk.
“Ek kry jou netnou by jou kamer, dan kan ons ’n entjie op die strand gaan stap.”
Voordat sy kan antwoord, loop hy weg.
Haar simpel hart klop opgewonde oor die vooruitsig van ’n dag saam met hom; die ding wil maar net nie na haar verstand luister nie.
Sy krap die kos in haar bord rond. Wat tot sover nog net die lekkerste ontbyt in die Kaap was, proe vanoggend vir Lelanie na niks, maar sy sal beslis nie vir die sjef moeilikheid maak omdat Dian haar aptyt demp nie.
Sy stap na haar kamer in die hoop dat Dian dalk nié daar sal wag nie, maar verniet.
Hy neem haar hand, en oombliklik slaan haar vel aan die brand. “Kom, dis ’n pragtige dag.”
Hulle gaan verby sy kamer en by die trappe af. Dit is laagwater, en hulle klouter gemaklik oor die rotse.
Lelanie trek haar skoene uit toe hulle die sand uiteindelik bereik, en hy volg haar voorbeeld. Nie