Christine le Roux Keur 4. Christine le Roux
styf teen Olivia, sy een handjie teen haar nek. Sy het haar lyf om syne gevou en Nicolas bekyk haar stilswyend. Sy dra ’n grys sweetpakbroek, ’n pajamabaadjie met geel en blou teddiebere op en sy tennissokkies. Hy wonder afgetrokke waarom juis sy sokkies. Haar los hare het halfpad oor haar gesig geval, haar wimpers lê in donker halfmane op haar wange. Hy voel opnuut skuldig toe hy die donker kringe onder haar oë sien.
“Nou toe, Nicolas,” sê Yvonne. “Maak hulle wakker dat hulle boontoe kan gaan. Ons gaan tog nie nou ’n middernagfees hou met kinders en gehuurde oppassers nie?”
“Nicky was baie siek,” sê hy afgetrokke. “Albei kinders het pampoentjies.”
Yvonne staan vinnig ’n paar tree terug.
“En sy dra al die verantwoordelikheid,” gaan hy voort asof hy met homself praat. “Ek was eenvoudig nooit die afgelope week by die huis nie. Sy het hulle dokter toe geneem en snags by hulle gesit. Sy sorg dat hulle vermaak word en eet en as hulle naar word, vee sy op.”
“Regtig, Nicolas,” lag Yvonne. “Wil ek hiervan hoor?”
“Sy doen veel meer as wat ek van haar verwag,” sê hy.
Haar stem bly strelend. “Dis waarvoor jy haar betaal.” Sy kyk ergerlik na die slapende Olivia. “Hoe ook al, maak haar wakker dat sy Nicky boontoe neem.”
“Nee, ek sal hom neem.” Hy buk, skuif sy hande versigtig onder die slapende lyfie in en lig die kind op. Nicky maak nie ’n geluid nie, sy koppie val net slap teen sy pa se bors.
“Ek sal solank die ketel aanskakel,” sê Yvonne en swiep uit die kamer uit.
Nicolas dra Nicky na sy bed toe, trek die komberse oor hom en soen hom op sy voorkop.
“Pappa,” sê Nicky sonder om sy oë oop te maak.
“Ja, ek is hier. Slaap nou weer lekker.”
Nicky glimlag effens, draai om en slaap onverstoord verder. Nicolas gaan terug na die sitkamer toe en staan en afkyk op Olivia. Hy het nie die hart om haar wakker te maak nie, sy lyk so uitgeput en slaap so vas. Hy buk, stoot sy arm onder haar in en lig haar ook op.
“En nou?” vra Yvonne skerp vanuit die deur. “Sy kan mos self loop!”
Hy frons waarskuwend. “Sjjt,” sê hy saggies en skud sy kop. Hy verbaas hom oor hoe lig sy is. Niks meer as ’n arm vol nie. Sy moet baie diep slaap want nóg die gepraat, nóg sy hantering van haar, maak haar wakker. Nes Nicky, val haar kop slap teen sy bors en hy dra haar die trap op.
By haar bed gekom, moet hy akrobatiese toere uithaal om die beddegoed weg te trek en haar op die matras neer te lê. Die geskommel maak haar halfwakker en haar hand gryp angstig na die voorkant van sy hemp.
“Toe maar,” sus hy. “Dis net ek. Julle het op die bank aan die slaap geraak.”
Sy knip haar oë, maar kry nie gefokus nie. “Nicolas?”
“Ja.” Hy trek die beddegoed oor haar skouers.
Sy beur effens regop, trek haar voet uit en begin die sokkies afrem. “Dis nou warm,” mompel sy deur die slaap.
Hy help haar, trek die ander sokkie af.
“Die storm,” sê sy en krul weer op, haar wang diep in die kussing.
“A,” sê hy. “Dis waarom jy my sokkies dra. Dis gerusstellend as daar ’n storm is.”
Sonder om haar oë oop te maak, gee sy ’n laggie. “Nee, Nicky was bang. Wou vir jou wag.”
Hy vou die komberse weer oor haar skraal skouers. “Ek het hom ook in die bed gesit. En jy staan nie vannag vir een van hulle op nie. Ook nie môre nie. Jy gaan nou slaap tot Maandagoggend.”
“H’m,” sê sy.
Hy raak vlugtig aan die holtes onder haar oë. “Ek is ’n baie selfsugtige man,” sê hy. “Ons verdien jou glad nie.”
“H’m,” sê sy weer.
Hy lag, ’n diep, gerusstellende geluid. “Jy hoef nie so vinnig saam te stem nie. Toe, slaap nou, die storm is verby en albei kinders vas aan die slaap.” Hy wil net wegdraai, buk dan skielik af en soen haar op die voorkop nes hy met Nicky gedoen het.
“Wel,” sê Yvonne toe hy terugkom in die sitkamer. Haar stem is nou yskoud. Sy gee vir hom sy koppie aan en begin vieserig die geduikte, verdrukte kussings op die bank uitklop en regsit. “Was dit nodig om haar boontoe te dra? Liewe aarde, sy kan mos loop.”
“Sy het baie vas geslaap.”
“Sy kan wakker word.” Yvonne staan terug en bekyk haar handewerk krities. Haar oog val op die twee Milo-bekers en sy tel dit vieserig op en sit dit op die skinkbord neer. “Hier gesit en Milo drink. Ek dog jy het die kinders verbied om in die sitkamer te eet?”
“Nicky was bang vir die storm,” sê hy gelykmatig. “Hy wou hier vir my wag.”
“Sy is glad nie streng genoeg met die kinders nie.”
“Hoe sal jy weet, Yvonne?” vra hy, sy stem nog sag, maar ’n gevaarlike blik in sy oë. “Sy het ’n wonderlike slag met die kinders.”
Sy buk af, bestudeer die bekleedsel van die bank en krap met een lang vingernael aan ’n plekkie. “Dit lyk my hulle het hier gemors.”
“Dit maak nie saak nie.”
“Hoe kan jy so sê?” Sy wys na die bank. “Hierdie duur materiaal.”
“Dis totaal onbelangrik. Al wat belangrik is, is dat Nicky bang was en dat sy hom getroos het. Ek gee nie ’n snars om vir die bank nie.”
Sy besef dat sy te ver gegaan het en vly haar neer in een van die leunstoele. Haar syerige rok trek effens te hoog op, maar sy doen niks om dit weer af te trek nie. “Natuurlik,” koer sy. “En dis vir jou belangrik. Dat sy die kinders versorg.”
“Vanselfsprekend. Dis die enigste prioriteit.”
“En is hulle nou aan die gesond word?” vra sy lieftallig. “Hierdie kindersiektes is so lastig. Gelukkig het ek as kind pampoentjies gehad.”
“Ek ook. Olivia ook, anders sou ek haar dadelik weggestuur het. Dis erg genoeg dat ek …”
Sy loer na hom oor die rand van haar koppie. “Uiteindelik sal jy haar tog moet wegstuur,” sê sy.
“Wat bedoel jy?”
“Wel …” Sy gooi haar een arm oor die rugleuning sodat haar skouers en veral borste op hulle beste vertoon. “As jy trou …”
Hy kyk nie eers na haar nie. “Dis wat sy beoog, ja.”
Haar oë skiet vlamme en sy sit vorentoe, die sensuele beeld nou vergete. “Wat het jy nou net gesê?”
“Sy wil hê ek moet trou,” sê hy mymerend. “Sy dink dit sal die beste wees vir die kinders.”
Sy ontspan merkbaar. “Sy is natuurlik reg.” Haar stem is warm, skielik is sy nie meer so hatig teenoor Olivia nie. “En goeiste, as ek geweet het die kinders is so siek … Ek sal môre na ’n speelgoedwinkel gaan. Legkaarte, speletjies – iets om hulle besig te hou. Hoe kon Vonnie haar poppies so afgeskeep het?”
Hy kyk haar takserend aan. “Hulle is nie poppies nie, Yvonne. Hulle is mense – weliswaar klein – maar mense.”
“Ag,” sê sy dartelend. “Dis sommer ’n liefdesnaampie. Jy weet wat ek bedoel.”
Hy staan op. “Dit word laat. Ek weet jy het nie ver om te ry nie, maar …”
Sy staan ook op en kom nader. Met haar hande op sy skouers kyk sy diep in sy oë. “Wil jy nie hê ek moet oorbly nie?”
Hy kyk af in haar gesig. Die swaar grimering om haar amandelvormige oë het in die loop van die aand effens gesmeer. In die vou van die ooglid sit streperige aanpaksels en haar wimpers lyk