Droomberig. Luné Olivier
gaan jou nou stadig laat gaan. Probeer jou balans alleen kry,” en sy greep verslap. “Pas op, jou skoen het gebreek.”
Haar tong plak teen haar verhemelte vas. Verbeel sy haar of is hy …? Sweerlik is hy die man van haar drome, nee, die man ín haar drome.
Dis hy … Haar bene bewe effens.
“Dis beter, jy is nou veilig,” verseker hy haar.
Sy kyk verward om haar rond. Hulle staan sowaar in dieselfde koffiewinkel waar sy minute vroeër die berig gedoen het.
“D … Dankie,” kry sy uiteindelik uit. Haar lyf voel vreemd koel toe die vreemdeling se liggaamshitte van hare af weggeskeur word.
“Kan ons asseblief twee cappuccino’s wegneem?” praat die aantreklike man met die winkeleienaar sonder om sy oë van haar af te haal.
“Joune lê buite op die sypaadjie,” verduidelik hy nog voor sy enigiets kan vra.
Sy het heeltemal vergeet wat van haar koppie lafenis geword het.
Vir ’n oomblik staan sy versteend. Toe val sy op die naaste stoel neer. Asof steeds in ’n droom, haal sy haar foon uit haar handsak en laat weet vir Lewis dat sy OK is. Hy moet net ’n paar minute vir haar in die bussie wag.
Toe sit sy haar foon op die tafel neer en kyk weer vas in ’n paar bekommerde oë.
“Moet ek iemand vir jou bel?” vra hy. “Jy lyk letterlik windverwaaid.”
“Nee. Uhm. Ek is OK,” sê sy steeds verstrooid en haal diep asem om haar kalmte te herwin. “Dankie dat jy tot my redding gekom het. Ek het die wind onderskat.”
“Ek dink nie enigiemand kon voorspel het dat die suidooster vandag so sterk sou waai nie,” maak hy dit af.
“Ek het geweet, want dis my werk, maar dit was nie so erg toe ons netnou by die koffiewinkel aangekom het nie,” verduidelik sy.
“Kan ek jou vriend bel sodat hy kan terugkom om jou te kom haal?”
“Ons werk net saam. Ek het hom laat weet dat hy asseblief vir my in die bussie moet wag.”
Dit lyk vir Anelia of daar verligting op die man se gesig daag. “Wat maak jy in hierdie winderige toestand buite? Ek het jou vroeër twee keer hier verby sien stap.”
“Ek het ’n vergadering in die stad, maar ek is bevrees ek het verdwaal.”
Sy waardeer die eerlikheid. Mans erken hierdie swakheid selde.
“Hoekom?” vra sy nuuskierig.
“Hoekom het ek ’n vergadering? Of hoekom het ek verdwaal?”
Wat ’n simpele vraag! “Het jy dan onlangs hierheen verhuis dat jy verdwaal?” verwoord sy haar vraag effens anders.
“Nee, ek moes ’n vreemde firma kom opsoek, maar hier buite is nêrens ’n naambord nie. Ek het die persoon al ’n paar keer probeer bel, maar hy antwoord nie sy selfoon nie. Hy’t seker ook vir vandag se wind gevlug.”
Dit klink na ’n logiese verduideliking.
Die winkeleienaar sit die kartonbekertjies met koffie voor hulle neer.
Die man teenoor Anelia maak albei deksels oop en gooi vir hulle elkeen drie teelepels suiker in voordat hy dit roer.
Dit gee haar die geleentheid om hom onderlangs dop te hou. Daar is ’n smaakvolle, duur horlosie aan sy pols. Sy groot hande maak die deksels weer stewig toe. Anelia drink elke beweging in. As die roer van koffie so sensueel kan lyk, sal daardie sterk hande darem met ’n vrouelyf kan toor.
Waar kom al hierdie gedagtes vandaan?
“Daar is niks op die aarde lekkerder as koffie nie,” gesels hy haar ongemak weg. Skielik kyk hy reguit na haar. Sy glimlag vra onomwonde: Hou jy van wat jy sien?
Sy bloos.
“Al die suiker is vir die skok,” gesels hy verder. “Jy lyk vir my bekend. Het ons al voorheen ontmoet?”
Sy sou graag wou antwoord: Ja, net ’n paar dae gelede in my droom het jy my gesoen, en …
“Ek glo nie. Jy het my seker op Délicieux gesien. Ek is ’n programaanbieder en soms, soos vandag, doen ek veldstories.”
“Dis reg!” glimlag hy. “Anelia le Roux … jy lyk anders in lewende lywe.”
“O.” Sy sou eerder ’n woord soos “mooier” of selfs “vriendeliker” verkies het. Sy herroep sy laaste sin. Die manier waarop hy haar naam uitspreek, klink soos heuning vir die gode.
Konsentreer, Anelia.
O aarde, haar hare! Geen wonder die man kyk so na haar nie. Sy probeer haar hare platstryk, maar dit maak stellig geen verskil nie.
Hulle neem albei ’n sluk van hulle koffie.
“Ek moet gaan.” Sy staan eerste op. “Lewis wag vir my.”
“Wil jy nie my naam weet nie?”
Sy geamuseerde oë volg die beweging van haar hande toe sy die los hare agter haar oor probeer indruk. Vir die eerste keer sien sy die kuiltjie in sy wang raak. Dit maak haar lighoofdig terwyl haar hart onreëlmatig begin klop.
“Nee. Ek bedoel, ja. Jammer,” Anelia kan nie glo sy stotter so nie. Sý wat voor ’n kamera met duisende mense dwarsoor die land praat.
Hy steek sy hand plegtig uit. “Leon le Hanie.”
Sy sterk vingers vou warm om hare. Dit voel of haar hele arm lam word. Sy maak haar keel skoon. “Ek sal ongelukkig nou moet gaan. Die kameraman wag nog vir my.”
Anelia tel haar wegneembeker op, en Leon volg haar voorbeeld.
“Kan ek ten minste jou nommer kry voordat jy gaan?” vra hy.
“Ja. Ek bedoel, nee … Jammer.” Wat besiel haar?
“O.”
Stilte.
“Ek sal jou tot by die bussie help. Nou-nou waai jy weer weg,” glimlag hy.
Sy tel haar handsak op en gooi haar blou skoene daarin. Om straataf te hinkepink sal haar waardigheid net meer skade doen.
“Tot siens, mevrou,” groet Leon die eienaar hoflik.
“Tot siens,” groet Anelia ook.
“Kom gerus weer,” antwoord die dame vriendelik.
“Ek sal beslis, die koffie is heerlik, dankie.”
Sjoe, maar die man kan met ’n vrou toor. Selfs die oë van die ouer vrou agter die toonbank blink toe sy groet. Hulle stap tot by die glasdeur.
Met sy hand op die deurhandvatsel, draai hy na haar: “Jy sal my weer sien, mooie Anelia.”
Vir haar klink dit soos ’n belofte. Sy sluk die droogheid in haar keel weg.
Hy staan nader aan haar. Sy hand vou om haar elmboog. Sy vingerpunte streel sagkens oor haar voorarm totdat hy sy vingers deur hare strengel.
“Hou styf vas,” glimlag hy vir haar voordat hy die deur oopmaak en haar tot by die bussie begelei. Hy maak die deur so vinnig moontlik oop en help haar in. Net met moeite kry hy die deur weer agter haar toegedruk.
“Uiteindelik!” raas Lewis en trek met ’n vaart weg.
“Ek is jammer jy moes vir my wag.” Nou voel sy skuldig omdat sy nie daaraan gedink het om vir hom nog ’n koffie te bestel nie en neem’n sluk van hare.
“Ek het gesien wat gebeur het.”
Anelia kyk by die venster uit en sien hoe ’n windverwaaide Leon die bussie ’n paar sekondes agterna kyk, sy bene ’n ent uitmekaar geplant om sy ewewig te behou.
Dan draai hy om en probeer teen die wind aanstap.
Lewis ry om ’n draai