Skarlakenkinders. Anzil Kulsen
Skarlaken-
kinders
ANZIL KULSEN
NADINE BLOM
Lux Verbi
Anlea
Alles is stikdonker binne. Haar ouerhuis lyk verlate as sy so na die tuin kyk. Die gras is kniehoogte en die onkruid het alles oorgeneem. Dis nie hoe sy haar ma ken nie. Haar ma was altyd so erg oor haar blomme.
Nadat sy twee keer om die huis geloop het, aan die voor- en agterdeur en elke venster geklop het, bekruip ’n anderster soort benoudheid Anlea. Niemand is hier nie.
Ná meer as ’n maand van swerf kom sy voor dooiemansdeur te staan. Sy wou vlug van haar ou lewe. En hier is sy nou. By die enigste plek waar sy gedink het sy kon skuiling vind.
’n Minagtende geluid glip oor haar lippe. Het sy gedink dit sou so maklik wees? Om uit die bloute na hoeveel jare by haar ouerhuis op te daag en met ope arms verwelkom te word? Sy vloek gefrustreerd.
Op elke dorp tussen Johannesburg en Kaapstad moes sy dieselfde ding hoor. Hulle soek mense met kwalifikasies. Ondervinding. Beslis nie dié soort ondervinding wat sy het nie. Haar spykerhakke en rooi lippe het haar ook niks gehelp nie. Die motor ook nie. Die beste wat sy kon kry, was rakke pak by ’n agterlike winkeltjie op Bothaville. Sy het darem blyplek en kos gekry as betaling.
Sy hamer nog een laaste keer desperaat aan die voordeur. Draai moedeloos om na waar haar rooi Audi staan en wag. Die motortjie is ook lankal nie meer nuut nie, maar dit het haar darem tot hier gebring. En sy moes al dikwels daarin slaap.
Dié motor ruil sy vir niks in die wêreld nie. Sy leef eerder van skyfies en brood as om hom te verkoop. Dis buitendien al wat sy het om te wys van die spaargeld wat sy vir Leila bymekaar wou maak. Die motor en ’n paar stukkies klere.
Sy voel so moeg. Waarheen nou?
Haar polshorlosie oortuig haar dis nie nou ’n goeie tyd om in die pad te val nie. Sy gaan sit moedeloos op die sypaadjie voor die huis en rus haar voorkop op haar opgetrekte bene.
Sy’t tyd nodig om te dink. Miskien moet sy maar na die plek toe gaan wat sy nog heeltyd probeer vermy. Die Berg. Net tot sy beter weet hoe nou verder.
Toe sy die afdraai na haar ouers se huis gevat het, het sy iewers in haar agterkop besluit om haar bespreking by Berg van Hoop te ignoreer. Sy sal net nie opdaag nie. Niemand sou haar tog mis nie. Sy’s nie lus vir nuuskierige mense wat kastig besorg is oor al die afvlerkies van die wêreld nie, het sy haarself vertel.
Hoeveel hoop daar nou eintlik vir haar op dié plek wag, weet sy nie. Maar dis nou haar enigste opsie.
Sy wip regop toe ’n deur by die huis langsaan oopgaan.
“Wat raas jy so? Wie soek jy?” Die vrou staan kaalvoet in haar nagrok. Sy’s te jonk om die tannie, wat Anlea nog vaagweg onthou, te wees.
“Ek dog die mense bly nog hier. Ek het jare gelede by hulle gekuier en wou hulle verras.” Sy wil nie nou onnodige vrae beantwoord nie. Dankie tog dis nie iemand wat sy ken nie. Of wat haar ken nie.
“Nee, hier bly lankal nie meer permanente mense nie. Jy moes gebel het.”
“Oukei. Moenie worry nie. Ek sal net vir ’n rukkie in my kar rus. Dan ry ek weer.”
Die vrou tree terug in haar huis, maar Anlea gaan nader. “Weet jy dalk hoe lank staan die huis al leeg? Wanneer het die mense getrek?”
“Ek bly al vyf jaar hier en sien maar hoe mense gedurig kom en gaan. Die plek word deur agente aan kontrakwerkers verhuur. Net ’n lastigheid, as jy my vra.” Sy bly vir ’n rukkie stil. “Wie presies soek jy?” Sy klink op haar hoede.
“Nee, ek soek nie moeilikheid nie. Ek soek net die Willemses wat voorheen hier gebly het.” Anlea sug innerlik. Sy het nooit kon raai dat sy so verlate sou voel nie. Hulle is weg. Die enigste mense by wie sy dalk veilig kon wees, is weg.
“Oukei. Nee, van hulle weet ek nie.” Die vrou talm nog vir ’n rukkie, draai dan om en klap die deur agter haar toe.
Wat het geword van outydse, plattelandse gasvryheid? Dis seker weer haar voorkoms se skuld. Vroue met te veel grimering en skitterblink, hemelhoë hakke word nie ingenooi en slaapplek aangebied nie. Nie deur ordentlike mense soos dié nie. Sy ruk die motordeur oop en val op die sitplek neer. Na sy die sitplek agteroor gestel het, maak sy haar oë toe.
Kirabo
Die laat winterreën het die oord goed gedoen, maar Berg van Hoop, eintlik die hele Wes-Kaap, kort nog heelwat reën. Die jaar en die reënseisoen is amper verby en tog bly dit droog, loop Kirabo en dink tot sy op die hoë bergpaadjie tot stilstand kom.
Haar asem jaag effens toe sy terugkyk oor die landskap voor haar. Rooibos is inheems tot die streek en tot doer ver, waar die son se gloed oor die berge kom, sien sy rooiboslande en wingerde. Dit maak ’n mooi prentjie, dié mengsel van geel en groen.
Dis nou haar derde jaar op Berg van Hoop. Elke keer wanneer sy met die bergpaadjie opstap, verwonder sy haar aan hoe ongelooflik mooi dit hier is. Veral die berge met hulle rotsformasies. Asof God elkeen van hulle uniek uitgebeitel het.
Dis vroegoggend, en van waar sy staan kan Kirabo beswaarlik die wit geboue van Berg van Hoop se kantore of die spa uitmaak.
Sonsopkoms was nog altyd vir haar ’n spesiale tyd van die dag. Haar stiltetyd. Vandag het sy dit veral nodig.
Kirabo haal ’n slag diep asem en probeer so haar gedagtes bymekaarkry. Dis vir seker nie van onfiksheid dat haar hart so onstuimig klop nie. Dis ook nie die lieflike natuurskoon wat haar asem wegslaan nie.
Dis eerder die agtergrondinligting van die nuwe groep deelnemers wat haar kortasem maak. Sy voel skoon lighoofdig as sy net daaraan dink.
Haar ooreenkoms met Ferdi, die uitvoerende direkteur van die nieregeringsorganisasie waar sy werk, was dat sy hier op Berg van Hoop hoofsaaklik sou fokus op mense met een of ander verslawing.
Dit het só goed gegaan. Dit gaan nog steeds goed. Die laaste groep was meestal jongmense. Kirabo sug tevrede. Met húlle was sy suksesvol. En dit nogal sonder om te diep in haar eie verlede te delf.
Sy en Ferdi kom al ’n lang pad saam. Dis hy wat dit vir haar moontlik gemaak het om haar ten volle te kwalifiseer toe sy in die gevangenis was. Sy sidder. Aan daardie koue hool wat vir so lank haar blyplek was, wil sy beslis nie nou dink nie.
Haar impak op die laaste groep was van die eerste dag af opvallend. Hulle het aan haar lippe gehang. Dis juis hierdie reaksie wat haar die moed gegee het om in te stem toe Ferdi haar oor die volgende groep deelnemers ingelig het.
Sy sou aanvanklik die week net help met enkele berading- en groepsessies. Dinge het egter skielik verander toe Ferdi inderhaas Kaap toe moes gaan nadat sy pa ’n beroerte gehad het, en sy aan haar eie genade oorgelaat is.
Haar gedagtes dwaal na die inhoud van die lêer op haar rekenaar. Om haarself te oriënteer, het sy ’n kort beskrywing van elk van die vroue gemaak. Sy het ook mooi beplan hoe sy elkeen gaan benader. Op dié manier kon sy sistematies te werk gaan, sonder om toe te laat dat haar emosies met haar weghardloop.
Maar vanoggend moes sy haar op ’n ander manier voorberei. Haar kop skoonkry voor die groep later die dag daar sou opdaag.
Dis Frankie se agtergrond wat Kirabo die meeste kwel. Frankie is ook die enigste een van wie sy ekstra inligting ontvang het. Dalk meer as wat goed is vir haar wat Kirabo is. Maar Ferdi reken dat sy ’n positiewe invloed op Frankie se lewe kan hê vanweë haar eie agtergrond en die ooreenkoms tussen haar lewe en Frankie s’n.
Wat Ferdi egter nie besef nie, is dat sy nie graag oor haar verlede wil praat nie. Dit lê diep begrawe. Natuurlik wil sy mense help. Maar sy kan nie, durf nie haar verlede in die proses blootlê nie. Sy is net te bang sy’s dalk nog hopeloos te broos daarvoor.
Eintlik hoop Kirabo Frankie is nie een van daardie aandagsoekende mense wat oordryf en maar net vertroetel wil word