Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse
die jaar is, kuier die gaste ook met groot oorgawe. Dit is oorwegend ouer mense wat eerste begin groet.
Voordat Karen en Gerrit ry, word die jong meisies eers nader geroep om die bruidsruiker te vang, en Nicolene sug toe Karen haar ook nader roep. Sy voel beslis nie soos een van die laggende jong meisies nie, en het geen begeerte om ’n ruiker te vang nie. Daarom gaan staan sy mompelend agter die groep en kyk nie eers toe Karen die ruiker met ’n boog agtertoe gooi nie. Sy word bewus van ’n plofgeluid voor haar voete en onder groot gelag is sy verplig om te buk en die blomme op te tel.
“So lyk ’n meisie wat bang is om te trou,” kom dit laggend van een van Nicolene se neefs.
Sy gluur hom aan, terwyl sy die blomme soos ’n skild voor haar hou. Toe sy bo-oor die koppe van die mans in Jacques se gesig vaskyk, verwag sy dat hy haar ook sal terg, maar hy staan haar met ’n vreemde uitdrukking in sy oë en aankyk en sy kyk vinnig weg.
Uiteindelik loop die aand ten einde en daar word luidrugtig oor en weer gegroet. Karen en Gerrit word deur ’n paar van die vriende buite by die motor afgesien, waar Gerrit beslis sy kop skud toe daar luidkeels gekla word omdat niemand weet waar hulle gaan oornag nie.
“Hoe lief ons julle ook al het, ons wil julle beslis nie verder vannag sien nie,” maak hy die besware stil, voordat hy die motor aanskakel en hulle onder vele uitroepe vertrek.
Andrew staan langs Mariaan toe Nicolene omdraai en sy kan sien dat hulle met hulle eie praatjies besig is. Jacques is besig om van die ander mense te groet. Toe draai hy ook terug en stap saam met haar na waar die ander twee vir iets lag.
“Jy en Andrew moet een aand kom eet voordat hy teruggaan,” laat hy langs haar hoor voordat hulle by die ander twee aansluit.
Nicolene stap stil voort. Sy weet sy gaan beslis nie die uitnodiging aanneem nie, maar is ook nie lus om dit vir hom te sê nie. Sy wil verkieslik nou net by die huis kom, haar kop onder haar kussing indruk en slaap.
Jacques herhaal egter die uitnodiging toe hulle by die ander twee aansluit en Andrew knik instemmend, waarna hulle afspreek om Maandagaand te gaan eet. Mariaan maak die een of ander opmerking dat sy beslis nie gaan kook nie, maar Nicolene luister nie meer na die gesprek nie.
Wilhelm en Lisa is reeds in die bed toe Nicolene-hulle by die huis kom, maar Andrew is duidelik nog nie vaak nie en nadat hy vir hom ’n whisky ingeskink het, gaan sit hulle op die sonstoep.
“Mariaan is ’n baie gawe meisie … en baie mooi ook. Ek het nog altyd ’n swak plek vir blondines gehad,” laat hy geselserig ná sy eerste sluk hoor.
“Nou hoe de duiwel het jy met my begin uitgaan!” Nicolene se stem klink ergerlik en hy draai sy kop skuins om na haar te kyk.
Hy lag onbevange. “Ken jy die spreekwoord: A change is as good as ’n holiday? Miskien het ek ’n vakansie nodig gehad.”
Nicolene sien sy lippe beweeg en hoor die klanke, en sy wonder waarom is daar nie pyn of skok nie. Sy sit en kyk net na hom en toe sy praat, is haar stem gelykmatig. “Moet dit my laat goed voel?”
Andrew neem nog ’n sluk voordat hy antwoord. “Wat het skielik van jou humorsin geword? Jy is al die hele dag nors en suur.”
“Andrew, ek wil jou iets vra … maar ek wil hê jy moet die waarheid praat,” verander Nicolene skielik die onderwerp en toe hy haar net stil sit en aankyk, gaan sy sag voort: “Is daar weer iets tussen jou en Caroll aan die gang?”
Hy gooi die laaste bietjie vloeistof in sy keel af voordat hy antwoord. “Ek weet nie … Soms dink ek sy is die enigste een wat my verstaan. Ons kom uit dieselfde agtergrond, ons dink dieselfde …”
“Waar pas ons verhouding in die prentjie in?”
“Toe ek jou ontmoet het, was Caroll in ’n stadium dat sy meer wou hê. ’n Paar vriendinne het getrou, en jy weet hoe vrouens soms kan raak. En jy was mooi en opwindend anders. Dit was presies wat ek nodig gehad het. Geen komplikasies nie.”
“Is dit nog steeds wat jy nodig het?” Nicolene vou haar bene onder haar in en kyk afgetrokke hoe Andrew sy hand deur sy hare trek. Dis ’n teken dat haar vrae hom irriteer.
“Waarom is jy besig om my in kruisverhoor te neem? Het jy skielik ook lus geraak vir trou, of pla dit jou dat Caroll saam gaan ski?” Hy skuif rond op die stoel. “Ek het nie lus om nou my gevoelens te sit en dissekteer nie. Ek wonder nie oor môre nie, ook nie of ons oor tien jaar nog bymekaar gaan wees nie. Ek verkies om elke dag te neem soos dit kom.”
“Sal jy omgee as ek met ander mans uitgaan?” Nicolene se stem is steeds sonder emosie.
“Ek weet nie … miskien … maar ek is baie filosofies oor hierdie dinge. My pa het sy lewe lank verhoudings met ander vrouens gehad, en tog is hy en my ma nog al die jare bymekaar.”
Nicolene sit en kou aan die brokkie inligting. Dis nie die eerste keer dat sy dit hoor nie, maar vanaand het die woorde skielik ’n ander betekenis vir haar gekry. Vantevore het dit oor sy pa gegaan, maar dit gaan nie meer net oor iets wat sy pa doen nie. Dit gaan oor ’n lewensingesteldheid. Oor ’n verskil in lewenswaardes.
“So, dit sal nie vir jou saak maak as ek jou verkul nie?” Sy strek weer haar bene voor haar uit.
“Hemel, Nicolene! Wat wil jy hê moet ek vir jou sê? Dat ek gebroke sal wees, en dadelik die verhouding sal verbreek? Ek is jammer, ek kan nie. Ek dink dis onrealisties om te verwag mense moet jare net aan een mens getrou wees. So iets bestaan net in boeke.”
Nicolene se gedagtes gaan onwillekeurig na Karen en Gerrit en sy wonder wat Gerrit se kommentaar op dieselfde vraag sal wees. Of haar pa se antwoord … Sy kan haar nie indink dat hy soos Andrew sal voel nie. Sy kan dit sien in die manier waarop hy na haar ma kyk, waarop hy ongemerk haar hand neem wanneer hulle twee langs mekaar sit of hoe hy reageer wanneer hulle een van haar jeugliefdes raakloop.
Sy skud ingedagte haar kop heen en weer, meteens seker dat sy hom nie van haar en Jacques gaan vertel nie, want sy besef nou dat dit nie sal saak maak nie. Hy sal nie verstaan waarom sy so ongelukkig daaroor is nie.
Andrew laat meteens sy kop sak en sy lippe vee liggies oor haar skouer. “Ontspan tog nou. Ons het mekaar nog nie eers alleen gesien vandat ek hier is nie.”
Sy hande begin oor haar arms streel en toe soek sy mond hare. Nicolene het moeite om nie haar gesig weg te draai nie. Iets het verander – hy is vir haar vreemd. Dis soos ’n bekende skildery waarvan die agtergrond skielik verander het.
Ná ’n ruk lig hy sy kop. Sy oë trek skrefies in die maanlig. “As dít is wat Suid-Afrika aan jou doen, kan ek verstaan dat jy hier weg is. Die plek doen jou nie goed nie. Ek het jou nog nooit so afsydig gesien nie.”
“Miskien is ek net moeg. Ek het nog nie baie rus gekry vandat ek hier is nie.” Nicolene weet die verskoning klink ongeloofwaardig, maar sy weet nie wat anders om te sê nie, en sy is nie meer lus vir sy hande op haar nie. Voordat hy kan antwoord, staan sy haastig op en soen hom vlugtig op sy mond.
“Ek wil nou gaan slaap. Ons kan môre verder praat.”
“Waarom wil jy skielik oor so baie dinge praat?”
Nicolene besluit om die vraag te ignoreer. Sy moet nou eers ’n nag se slaap inkry en hopelik sal sy môre beter voel. Miskien as sy môreoggend opstaan, sal alles weer normaal voel.
Andrew probeer haar eers keer, maar toe sy daarop aandring om te gaan slaap, laat hy ergerlik hoor dat sy koms hierheen ’n enorme mors van geld was en dat hy jammer is hy vertrek eers Dinsdag. Hoe gouer hy hier wegkom, hoe beter sal dit vir hom wees.
Nicolene luister stil. ’n Maand gelede – of selfs ’n week gelede – sou sy waarskynlik haar bes probeer het om hom te paai, maar nou wil sy nie meer nie. Die ergerlike trek om sy mond, die bytende verwyte, alles het skielik hier ’n ander betekenis gekry … en sy wonder waarom het sy dit nog nooit so gesien nie. Dit was tog altyd daar. Die onredelikheid as hy nie sy sin kry nie, soos ’n stout kind.
Maar deur die nag besluit sy tog om te probeer. Dit kan