Cokolwiek powiesz, nic nie mów. Группа авторов

      Atak na Four Square Laundry był sukcesem, ale przecież Hughes i Gerry Adams nie mogli oczekiwać, że uda im się w nieskończoność stawiać opór brytyjskiej armii. W lipcu 1973 roku Adams szedł na zebranie w domu przy Falls Road749. Jako główny dowódca IRA w Belfaście750 codziennie spotykał się z Hughesem, odpowiedzialnym za operacje, oraz z Tomem Cahillem, który zajmował się finansami. Lipiec zawsze był trudnym miesiącem dla konspiratorów751: lojaliści urządzali w mieście marsze i pochody, więc katolicy, którzy mogli pozwolić sobie na tydzień lub dwa tygodnie wakacji, wyjeżdżali, a ulice w katolickich dzielnicach pustoszały i każdy przechodzień bardziej rzucał się w oczy. Adams był może jakieś pięćdziesiąt metrów od umówionego adresu, gdy nagle przystanął. Spojrzał na budynek, potem omiótł wzrokiem okolicę, wypatrując niepokojących znaków. Oparł się o maskę zaparkowanego auta, po czym zobaczył, że ktoś siedzi w środku752. Na oko był to biznesmen, który właśnie przeglądał jakieś papiery. Adams pomachał mu, tamten odpowiedział uniesieniem ręki.

      Nabrawszy przekonania, że melina nie jest spalona, Adams przeciął ulicę i wszedł do środka. Hughes i Cahill już na niego czekali. Nie zdążyli jednak dłużej porozmawiać, bo przerwało im pukanie do drzwi. Samo w sobie nie było to niepokojące. Brytyjczycy regularnie patrolowali dzielnice, nachodzili mieszkańców, zadawali pytania, rozglądali się. Może jacyś żołnierze tak po prostu się tu zapuścili, nie wiedząc, co dzieje się w środku? Natychmiast zapadła decyzja, że Cahill pójdzie otworzyć, a Hughes i Adams wymkną się od podwórza753