Legion. Geraint Jones

      Stałem obok moich towarzyszy. Nikt się nie odzywał, gdy obserwowaliśmy, jak czerwony dysk słońca ześlizguje się za góry na zachodzie, nasączając powietrze zakurzonym pomarańczowym blaskiem.

      – Ta robota ma swoje korzyści – odezwał się Oktawiusz, wyrywając nas z transu.

      Nie było sprzeciwów.

      Gdy zmierzch spowił szczyty gór, dołączyłem do mojej centurii i o tym, co widziałem, zameldowałem Justusowi, który pochwalił mnie za zbadanie źródła dymu.

      – Jesteśmy tutaj po to, żeby znaleźć buntowników – powiedział centurion, ocierając z czoła pot całego dnia. – Jeśli będziemy kierować się pożarami i trupami, to w końcu ich dopadniemy.

      Miałem zasalutować i odejść, ale oficer jeszcze nie skończył.

      – U wylotu tej doliny leży mała wioska. Trafiła na nią drużyna Vara. Jest nietknięta i mieszkają w niej ludzie. – Spojrzał na mnie znacząco, a potem się zirytował, że nie zrozumiałem podtekstu. – To oznacza, że są po stronie rebeliantów – stwierdził zdecydowanie. – Z jakiego innego powodu ich domy miałyby nadal stać, gdy pożary ogarniają cały horyzont?

      Nie miałem odpowiedzi. Tylko jedno pytanie.

      – Będziemy mieli z kim walczyć, panie?

      Justus się uśmiechnął. Pragnął rozlewu krwi równie mocno jak ja.

      – Znajdziemy naszych wrogów, Corvusie. Znajdziemy ich jutro.

      14

      Wkroczyliśmy w ciemność.

      W sile trzech drużyn, z centurionem Justusem na czele. Pozostałych pięćdziesięciu ludzi – wraz z Oktawiuszem i Priscusem – obsadzało pozycje na graniach i szlakach, które odchodziły od przełęczy.

      Słowa naszego dowódcy były proste i złowieszcze:

      – Nikt nie wydostaje się żywy.

      To pies wyczuł, że zbliżamy się w mrocznym przedświcie. Jego ujadanie było wściekłe i zapalczywe. Potem nie było słychać już nic, poza skomleniem. Kilka sekund później ponownie zapadła kompletna cisza, pomijając odgłosy potykania się i obijania tarcz o ciała żołnierzy.

      – Czy ktoś zabił psa? – rozległ się młodzieńczy głos.

      – Zamknąć, kurwa, mordy! – warknąłem najciszej, jak się dało.

      Wiedziałem, kim jest zabójca czworonoga. Varo wysforował się naprzód w towarzystwie kilku godnych zaufania weteranów. Nie mieli żadnego oporządzenia, oprócz mieczy. Ich zadaniem było znaleźć i uciszyć strażników. Zazdrościłem im. Ja niosłem tarczę i oszczep. Daszki policzkowe hełmu ocierały mi twarz. Krawędź drażniła czoło. To było dokuczliwe, ale hełm niebawem mógł ocalić mi życie.

      – Mur – usłyszałem w ciemności słowo cicho przekazywane z ust do ust. – Sylwetka na murze.

      Po chwili dotarłem do umocnienia. To była żałosna zapora sięgająca mi do pasa. Dobra dla zatrzymania szkodników na zewnątrz, a kilku owiec w środku. Niewystarczająca przeciwko skradającym się w nocy żołnierzom.