Дні без лета. Андрей Латыголец
Хлопец хутка прабегся да канца завулка, аглядаючы машыны. Усе, як і чакалася, былі зачыненыя.
– Давай паспрабуем выбіць шкло і завесці, – безнадзейна прапанавала Кіра.
– У нашым выпадку лепш ісці наперад, пакуль хто-небудзь не падбярэ нас па дарозе і не вывезе за горад!
– А далей што, Макар? Куды далей?
Макар цяжка ўздыхнуў.
– Будзем прарывацца ўглыб краіны. Зробім усё магчымае, толькі б аказацца далей ад горада. Цяпер гэта ў прыярытэце. Аднак наўрад ці нас давязуць адсюль да самай мяжы з Канадай. Ды і наогул мала хто захоча ля нас спыняцца. Таму будзем шукаць часовы прытулак, прасоўваючыся наперад кароткімі перабежкамі, пакуль попел не развеецца і мы не апынёмся ў больш бяспечным месцы…
– Макар, Філіп казаў, што ў Амерыцы заставацца рызыкоўна.
– Я памятаю, але што рабіць?..
– Проста не трэба было пакідаць метро. Чаму я цябе паслухала і не паспрабавала адгаварыць? Гэта была дурная задума… Што мы нарабілі…
Макар разгублена агледзеўся. Сітуацыя і сапраўды была катастрафічнай. Спярша ён нават усумніўся ў правільнасці сваіх дзеянняў і амаль вырашыў плюнуць на ўсё, пабегчы назад да пікапа, забраць ключы і паспрабаваць адшукаць дом Філіпа і Джэсікі. Аднак што далей? Попел марудна асядаў на пустыя і бязлюдныя вуліцы, і гэта падштурхоўвала хлопца не стаяць на месцы. Гэтыя ападкі маглі быць радыяцыйнымі, пагражалі апрамяненнем, таму кожная хвіліна на адкрытай прасторы магла прывесці да трагедыі. Рашэнне неабходна было прымаць зараз жа, рашучае і беспаваротнае рашэнне. Макар паглядзеў на сваю руку, якая сціскала стрэльбу, і на яго твары з’явіўся злосны ашчэр. Адразу ўзнікла адчуванне сваёй моцы. Ён мужчына, які вырашыў вывесці сваю жанчыну за межы метро, і цяпер праз яго пралік яны абое ў пастцы. Колькі можна трываць уласную нерашучасць і згрызоты сумлення? Дзяцінства скончылася! Далоў інфантыльнасць! Такія думкі прывялі яго ў парадак. Макар пстрыкнуў засаўкай стрэльбы і ўпэўнена падышоў да Кіры.
– Дзяўчынка мая, я хачу, каб ты мне даверылася. З намі ўсё будзе добра! Не бойся, я абараню цябе, ты толькі вер мне і ні ў якім разе не кідайся ў паніку. А я абавязкова што-небудзь прыдумаю. Дамовіліся?
Кіра моўчкі паківала галавой.
– Паабяцай мне, што калі я пачну рабіць нешта нязвыклае, то ты не будзеш мне перашкаджаць. Я проста хачу, каб ты ведала, што нічога такога я б у іншай сітуацыі не зрабіў і што толькі цяперашнія абставіны вымушаюць мяне ісці на крайнасці. Добра?
– Макар, скажы мне, што ты не збіраешся нікога забіваць, – паглядзеўшы, як ён трымае ў абедзвюх руках стрэльбу, пралапатала Кіра.
– Абяцаю.
Яны зноў пабеглі па вуліцы. На скрыжаванні з Шаснаццатай авеню Макар прыпыніўся ля кустоў шыпшыны побач з прыватным домам. Паглядзеўшы па баках, яны схаваліся за яго засыпанымі попелам галінамі, і Макар наставіў рулю стрэльбы на дарогу.
– Пачакаем пяць хвілін: калі нікога не з’явіцца, у мяне, прынамсі, не будзе згрызот сумлення, што я не паспрабаваў…
Чаканне было сапраўднай пакутай. Час цягнуўся