Szkoła w domu. Julie Bogart

      Cztery podstawowe moce czarowania rozpalają zainteresowanie. Cztery umiejętności uczenia się działają jak witaminy C i K: odżywiają to zainteresowanie – pozwalając uczniowi stworzyć istotne powiązania z obiektem swojej fascynacji. Wspomniane umiejętności to substancje odżywcze odważnej edukacji.

      Chodzi konkretnie o: c i e k a w o ś ć, k o o p e r a c j ę, k o n t e m p l a c j ę i c e l e b r a c j ę.

      Ciekawość to zdolność rozważania. Na początku uwagę uczniów przyciąga niespodzianka; potem rozkwita w nich ciekawość, kiedy badają przedmiot własnymi rękami, dzielą się jakimś pomysłem z rodzeństwem albo czytają, aby zgłębić wiedzę na dany temat.

      Niestety ciekawość szybko gaśnie, jeśli nowy przedmiot albo proces okazuje się zbyt dużym wyzwaniem dla dziecka albo po prostu staje się nieistotny. Czasami, kiedy chcę mieć trochę ciszy i spokoju, daję dzieciom nową grę planszową. Po kilku minutach wracają i informują, że się nudzą. Ten moment ogromnie mnie frustruje. Rozumiesz dlaczego? Dawniej rzucałam z irytacją: „Ledwo na nią spojrzeliście! Dajcie jej szansę!”. Ale takie besztanie nigdy nie działa. Dzieci utykały na barykadach – ciekawość nie pozwalała im przejść etapu wdrożenia. Kiedy wpadały na ścianę „wyzwania”, poddawały się i oznajmiały: „Nudzę się”.

      Właśnie wtedy do gry wkracza druga umiejętność: kooperacja – zdolność współpracowania. Kooperacja obala mit dotyczący edukacji domowej, ten sam, który każe wierzyć w samodzielną naukę. Dzieci czują w sobie moc do działania, kiedy mogą liczyć na towarzyszy podróży. Istnieje różnica między zmaganiami wywołującymi frustrację a satysfakcjonującym wysiłkiem, który owocuje sukcesem. Naszym zadaniem jako rodziców jest ułatwienie tego drugiego. Co umożliwia dzieciom robienie postępów, rozwiązywanie problemów, pokonywanie przeszkód? Diagnozujący partner, ot co! Kiedy rodzice współpracują, dzieci się uczą.

      Trzecia umiejętność to kontemplacja – zdolność podtrzymywania uwagi. Nie mówię o pozycji kwiatu lotosu przyjmowanej o zachodzie słońca, ze wzrokiem utkwionym w ocean. W tym kontekście kontemplacja to zdolność niestrudzonego uczenia się. Renate Nummela Caine i Geoffrey Caine, naukowcy badający ludzki mózg, nazywają ten stan „odprężoną czujnością”. Możesz zobaczyć, jak dziecko cierpliwie rozwija splątaną włóczkę, której potrzebuje do robótek ręcznych, jak starannie stawia kostki domina po tym, jak przypadkowo je przewróciło, albo jak rzuca do kosza, dopóki nie zaliczy trzydziestu pięciu trafień bez pudła. To przykłady działania kontemplacji – zrównoważonego wysiłku mającego na celu osiągnięcie pożądanego rezultatu.