Antiamerica. T. K. Falco
hadden.
Ze tikte snel een antwoord. “Bewijs dat je Javier bent. Wat heb je me voor mijn laatste verjaardag gegeven?”
Het duurde vijf minuten voordat ze een antwoord kreeg. Het bericht had geen woorden. Alleen een JPEG-bijlage. Ze opende een close-up van zichzelf, gekleed in haar zwarte bikini. De foto liet haar huiveren. Ze had hem maar met één persoon gedeeld: Javier. Een andere sms kwam kort daarna binnen: “Ik ben Javier. Als je wilt dat ik meer van je geheimen onthul, dan kan ik dat. Probeer me te vinden. Of ik zal jou vinden.”
Agent McBride had er niets aan om haar deze foto te sturen. Hij kon slechts van drie mogelijke bronnen gestolen zijn: Javier, de FCCU of Alanna's eigen harde schijf. In elk geval was deze man een verdomd goede hacker. Het moest wel een kerel zijn. De bikinifoto maakte het overduidelijk. Het donkere web zat vol met perverselingen zoals hij, die naaktfoto's en beelden van geïnfecteerde harde schijven en webcams op het web plaatsten.
Voyeurisme was een soort voorspel voor hen. Vernedering was het sluitstuk. Deze klootzak zou ongetwijfeld klaarkomen op elke aanwijzing van lijden of hulpeloosheid van haar kant. Ze stak de telefoon in haar zak. Een woedend antwoord zou hem alleen maar laten zien dat het hem gelukt was om haar gek te maken. Haar blik ging naar de deur, terwijl ze zich voorstelde dat Bogdan, de FCCU of de sms'er elk ogenblik naar binnen kon stormen. Ze kroop naar haar plunjezak en haalde er de back-up laptop uit.
Terwijl hij opstartte, schakelde ze de GPS op haar iPhone uit, voordat ze de locatiecache wiste. Ze kon niet toelaten dat deze gek al haar bewegingen zou volgen. De foto was geïnfecteerd met een virus. Dat wist ze zeker. Maar de berichten en de uitgeschakelde GPS trokken vast en zeker de aandacht van de FCCU. Ze moest haar dingetje met Brayden afmaken en er dan vandoor gaan.
Hij lag nog steeds in coma met zijn hoofd bij de rand van de bank. Nadat ze de exploit kit-app op haar laptopscherm had aangeklikt, kroop ze naast hem op. Zijn smartphone lag op het kussen van de bank naast zijn linkerhand. Terwijl ze zich ernaar uitstrekte, controleerde ze of zijn ogen dicht waren. Zodra ze de telefoon veilig te pakken had, kroop ze terug naar haar laptop en typte een tekst in op het toetsenbord om deze naar zijn mobieltje te sturen.
Nadat ze op de link in het bericht had geklikt, werd de malware op zijn telefoon gedownload. De installatie voor Plan B was voltooid. Ze wiste het bericht. Het volgende meest recente bericht vermeldde een onbekend nummer. Haar nieuwsgierigheid kreeg de overhand. Toen de woorden op het scherm werden weergegeven, bedekte ze haar mond met haar hand om een kreet te onderdrukken. Brayden smakte met zijn lippen. Ze frommelde gehaast haar burner en laptop in de plunjezak, alvorens terug te keren naar zijn kant van de bank.
Ze schudde hem bij de schouders heen en weer, waarop hij met zijn ogen half open rechtop ging zitten. “Wat doe je nou?”
Ze duwde hem zijn telefoon in zijn hand. “We moeten hier verdomme weg.”
“Waarom? Wat is er gebeurd?”
“Geen tijd. Ik leg het je buiten wel uit.”
Brayden schold haar uit, terwijl zij hem dwong op te staan. Ze trok hem aan zijn arm om hem overeind te krijgen, en duwde hem vervolgens de deur uit. Haar hand hield zijn schouderblad vast terwijl hij zich door de gang sleepte. Langs de bar lopend zag ze, nog voordat ze met een “sorry” kon reageren, dat Natalya hen al in de gaten had, ondanks dat ze een drankje aan het mixen was.
Alanna keek rond in het hoofdgedeelte van de lounge. Trance muziek knalde uit de luidsprekers. Het publiek bestond hoofdzakelijk uit een internationale mix van stijlvolle millennials die gekleed waren alsof ze zich de te dure drankjes konden veroorloven. Er waren geen lege zitplaatsen. De helft van de mensen stond. De waas in de lucht was veel dikker dan bij binnenkomst. Ze probeerde de geuren van de gearomatiseerde shisha's die haar neusgaten vulden met haar handen weg te wuiven.
Brayden grijnsde terwijl hij zijn heupen op de maat van de muziek bewoog. Ze keek hem boos aan, en jammerde vervolgens in zijn oor dat hij zich via de ingang aan de voorkant naar buiten moest haasten, en dat zij via de achterkant naar buiten zou gaan. Hij knikte ter bevestiging, en stapte vervolgens gemoedelijk over het hoofdpad in de richting van de kleine menigte die zich in het midden verzamelde. Doordat een vrouwelijke klant rakelings langs hem liep, verloor hij zijn evenwicht.
Hij viel al giechelend op een leren bank naast een goed geklede Oost-Europeaan en zijn date. Alanna wierp een blik op Natalya, die geërgerd keek, en gaf met een teken van haar hoofd aan dat ze de situatie moest verhelpen. De een meter negentig lange, ongeschoren man stond met gebalde vuisten op. Brayden straalde, zich niet bewust van welke dreiging dan ook, terwijl ze zich naar hem toe haastte. Ze tilde hem op aan zijn arm en verontschuldigde zich tegenover de norse Europeaan.
Vervolgens plaatste ze haar arm rond zijn middel en stuurde hem naar de hoofdingang. Hij grinnikte terwijl ze zich een weg baanden over de volgepakte vloer. Ze waren net halverwege de deur toen de uitsmijter op hun pad verscheen. Hij keek hen met felle ogen minachtend aan. Alanna smeekte om vergiffenis voor Brayden en legde uit dat ze weggingen. De uitsmijter kookte van woede en sommeerde hen om meteen op te sodemieteren.
Ze knikte herhaaldelijk, voordat ze Brayden naar de voordeur trok met de uitsmijter achter hen aan. De rest van de weg naar de ingang waren alle ogen op hen gericht. De uitsmijter hield de deur voor hen open en gaf Brayden de goede raad om nooit meer een voet in de lounge te zetten. Buiten plaatste ze hem met zijn schouder tegen de zijkant van de ingang, voordat ze haar hoofd naar buiten stak, de straat in. Ze keek langs de handvol achterblijvers in de buurt van de club, naar alle mensen op de stoep.
Hij trok van achteren aan haar rechtermouw. “Vertel me wat er aan de hand is.”
Toen ze tevreden was omdat er geen dreigementen op de loer lagen, wees ze naar de Starbucks verderop in de straat. “Later. Wacht daarbinnen op me.”
“ Ga je me vertellen – “
Ze gromde, terwijl ze hem bij de arm optilde. Nadat hij rechtop stond, gaf ze hem een zetje. “Ik ben vlak achter je.”
Brayden zwaaide een beetje heen en weer, maar bewoog stabiel genoeg om zonder hulp te kunnen lopen. Ze had nou niet bepaald een keuze. Het risico lopen dat de FBI hem met haar zag, of haar vriend stoned alleen laten. Na vijf minuten wachten, waarbij ze lette op iedereen die haar in haar ogen verdacht voorkwam, liep ze achter hem aan. Een paar studenten een eindje verderop bekeken haar vol bewondering van top tot teen. Langs hen lopend, vermeed ze elk oogcontact.
In de Starbucks waren bijna alle tafels en stoelen bezet. Ze zag Brayden zitten bij een van de houten hoge krukken langs het raam. Hij hing met zijn rechter elleboog op het langwerpige tafelblad, waarbij zijn hand het volle gewicht van zijn hoofd droeg. De mensen om hem heen waren te druk bezig met hun koffie en hun laptops om ook maar enige aandacht aan hem te besteden.
Alanna tikte op zijn schouder en stak vervolgens haar hand uit. “Geef me je telefoon.”
Toen ze ongeduldig met haar vingers knipte, trok hij hem uit zijn voorzak. “Wat wil je ermee?”
Ze rukte hem de telefoon uit de hand en begon toen te snuffelen in zijn apps. “Ik bel een Uber.”
“Ik kan rijden –”
“Je kunt niet eens rechtdoor lopen zonder over compleet vreemden te struikelen.”
Hij stak zijn rechterhand op in haar richting. “Dat was jouw schuld. Waarom duwde je me verdomme de deur uit?”
“Ik kreeg een dreigend sms'je vanaf Javiers mobieltje.”
“Wat stond er in?”
Ze typte zijn locatie in de app zonder op de vraag in te gaan.
Zijn lippen vormden zich tot een grijns, terwijl hij met zijn hoofd weer op het tafelblad rustte. “Leer het verschil maar eens tussen mysterieus en onbeschoft.”
Alanna maakte zich minder zorgen over de foto dan de opmerking over het delen van privé-informatie. Zij was niet van plan in te gaan op de bedreiging voor wat betreft het delen van geheimen door Brayden. Ze had nog nooit met hem of iemand anders over haar persoonlijke verleden