Czerwone fragmenty. Мэгги Нельсон

      Przedmowa do drugiego wydania

      Na początku Wunschloses Unglück [Pełnia nieszczęścia] Petera Handkego, cieniutkiej, ale porażającej książeczki, powstałej ponoć w ciągu dwóch miesięcy po samobójstwie jego matki, autor pisze: „Moja matka nie żyje od prawie siedmiu tygodni. Lepiej wezmę się do pracy, zanim potrzeba napisania o niej, którą odczułem tak silnie na jej pogrzebie, osłabnie, i znów popadnę w tępą niemotę, którą zareagowałem na wieść o jej samobójstwie. Tak, brać się do pracy […]. Jak zwykle, gdy pochłania mnie pisanie literatury, odrywam się od siebie i przekształcam w obiekt, w maszynę obdarzoną pamięcią i zdolnością wyrażania myśli”.

      Ponowne otwarcie dochodzenia w sprawie zabójstwa mojej cioci Jane – choć z całą pewnością nie tak katastrofalne dla psychiki jak samobójstwo matki – wprawiło mnie w podobny nastrój. Wziąwszy udział w procesie podejrzanego w lipcu 2005 roku, poczułam przemożną potrzebę, by zarejestrować wszystkie szczegóły, nim pochłoną mnie lęk, smutek, amnezja lub przerażenie; by przekształcić siebie albo zgromadzone materiały w estetyczny przedmiot, który można by postawić obok, zamiast bądź też w charakterze ostatniej przeszkody na drodze tępej niemoty uniemożliwiającej wydobywanie z pamięci i wyrażanie myśli. Tak też się stało. Po procesie, nel mezzo del camin, wzięłam się do pracy w zupełnie obcym sobie mieście (Los Angeles) i spisałam tę relację, będąc w stanie umysłu nacechowanym wyostrzeniem, skupieniem, a niekiedy impulsywnością. Cały czas trzymałam na biurku Wunschloses Unglück w charakterze bodźca i wskazówki. Tak, brać się do pracy.

      Jaki wpływ mają mijające lata, a nawet dziesięciolecia, na tekst będący w zamyśle świadectwem burzliwych, bolesnych i naglących okoliczności swojego powstania i publikacji? W wypadku książki Handkego rezultat wciąż wydaje się elektryzujący, lecz czas dodał mu odrobiny niesamowitości – niesamowitości cechującej pilną psychologiczną potrzebę zawieszoną przedziwnie i pięknie w tym miejscu poza czasem, które potrafi stworzyć literatura. Pozostaje mi jedynie mieć nadzieję, że to samo będzie można powiedzieć o niniejszym wydaniu Czerwonych fragmentów, które jest dla mnie podwójnie cenne: chroni tę książkę (przynajmniej na razie) przed innym rodzajem tępej niemoty – czyli przed brakiem dostępności na rynku – wywołując jednocześnie zainteresowanie publikacją, którą Czerwone fragmenty, jak zawsze miałam nadzieję, pewnego dnia się staną: osobliwą, powstałą pod presją medytacją nad związkiem czasu z przemocą i ze smutkiem, na szczęście oderwaną od krzykliwych rubryk pełnych „najświeższych informacji”, od książek z gatunku true crime czy nawet od „pamiętnika”.

      Podczas