Ёлғонлар шаҳри. Рамита Наваи
гул тасвирини ҳосил қилаётганди. Дариуш оловлар фестивали – “чаҳаршанбэ сури”ни унутиб юборган эди.
МEХ уни мусулмонларнинг Янги йили – Наврўз пайтида жўнатган эди. Наврўз Эронда баҳорнинг илк кунига тўғри келади. Бундай пайтда қочқинда юрганлар оиласини кўргани юртга келиши Дариушга қўл келиши ҳақида Гуруҳдагилар айтишганди. У энди қулай фурсатни пойлаши керак. У Киан олиб келган китобларни ўқиди, уларнинг орасида унинг севимли асари – Али Шариатининг “Марксизм ва Ғарбнинг бошқа хатолари: исломий танқид” ҳам бор.
У сайрга чиқди. Юзлаб болалар кўчаларда йўлнинг ўртасига гулхан ёқиб устидан сакраб ўтар, қадимий зардуштийлик мантрасини куйлаб омадсизлик ва касалликларни ёқиб юборишар эди. Яна бир талай болалар қўлига учқун сачратгич кўтариб, қувлашмачоқ ўйнаяпти. Вали Асрда мушакбозлик авжида. Машиналар йўл четига қўйилган, мусиқа баланд овозда янграяпти, одамлар деразадан энгашиб кўчага қараяпти. Ҳукумат “чаҳаршанбэ сури”ни зардуштийликнинг исломга зид бўлган маъжусий сарқити, деб эълон қилиб, уни нишонлашни тақиқламоқчи бўлган. Аммо Наврўз ва у билан боғлиқ барча удумлар эронликлар учун худди бошқа исломий байрамлар каби маданий аҳамиятга эга эди. Шу боис ҳукумат ҳар қанча уринмасин, бу жангда мағлуб бўлди. Дариуш одамларга ҳайрат билан қаради. Бу аҳволда қандай қилиб бунчалик завқ-шавққа тўлиш мумкин?! МEХ унга уқтирган ҳақиқатлар ва мамлакатда содир бўлаётган воқеалар ўртасида нега бу қадар катта жарлик борлигини тушунолмади. Аммо шу вазиятга ҳам МEХнинг кўзи билан қараш мумкин: бу болалар мавжуд тузумга бўйсунмаслигини қўрқмасдан намойиш қилмоқда. Нариги кўчада бир гуруҳ ўсмирлар рақсга тушиб, қарсак чаляпти, баъзилари машинанинг капотига чиқиб олиб, белини қимирлатиб қўшиқ айтяпти. Қизлардан бири ҳатто бошидаги шарфни шартта ечиб, қўлига олди-да, ҳавода айлантирди, атрофидагилар эса унга хайрихоҳлик билан қичқирди. Дариуш бу оммавий ғалаён эканини англади.
Дариушга ушбу миссия топширилганда Арезу унга аввал сира бунчалик фахрланмаганини айтганди. Фахрий аъзолар унинг ташкилотга садоқатини кўрган ҳамда Ислом Республикасига қарши курашда ўлимга ҳам тайёр эканини фаҳмлаган эди. У Гуруҳга яқинда қўшилгани аҳамиятсиз эди. Уни танлашда бошқа омиллар роль ўйнади. Гуруҳга бир неча йиллардан бери аъзо бўлиб келаётган, пул ўтказаётган (ҳамма аъзо ташкилотга пул ўтказиб туради), хизматларини тақдим қилаётган, аммо мансаби сира юқориламаган, ички “танланганлар”га кирмаганлар кўп эди. Гуруҳ учун борини бағишлаш – ана шу асосий омил эди. Бу – интизом, қурбонлик ва садоқат демак. Дариушни аввал АҚШдан Парижга юборишди, у ерда йигит яна ҳам юқорироқ лавозимдаги МEХ аъзолари билан танишди. Дариуш ҳаммада ижобий таассурот уйғота олди. У мафкуравий машғулотларга муккасидан кетган, Ражавийларга нисбатан ўз ҳисларини батафсил ҳисобот қилиб топширар, уларнинг барча нутқларини ёддан билар эди. Ана ўшанда Дариушни Ироқдаги Ашраф лагерига миссияга тайёргарлик кўриш учун жўнатишди.
Ашраф