Reden om te redden. Блейк Пирс
gezegd terwijl ze haar gezicht in de nek van een man had gestoken die ze in de bar had ontmoet. En terwijl haar gezicht daar was, waren de handen van de man ergens anders. En eerlijk gezegd, Kirsten wilde niet op Amy’s bank slapen terwijl ze naar haar beste vriendin en een willekeurige (maar schattige) kerel luisterde die de hele nacht in een dronken bedwelming bezig waren.
Eerlijk gezegd wilde ze er ‘s ochtends ook niet zijn om samen met Amy een slimme reden te bedenken om de man buiten te zetten.
Het waren trouwens maar vier blokken. En vergeleken met de zinderende kou die Boston ongeveer een maand geleden had geteisterd, lijkt vannacht meer als een stevige wandeling in een lentebriesje.
Het was bijna drie uur in de nacht. Zij en Amy waren uitgegaan met de bedoeling om zich te laten gaan, de hele nacht te drinken en alles te doen wat hun dronken apenhersenen aangaven. In dit laatste jaar van hun studies waren hun dromen immers uitgekomen. Op de een of andere manier waren ze beiden uit acht kandidaten van hun klas van fotojournalistiek, tegen alle verwachtingen in, geselecteerd om in de zomer in Spanje te gaan werken. Ze zouden werken voor een opkomend natuurmagazine dat specifiek gericht was op de educatieve markten... En ze zouden voor die ene opdracht meer betaald krijgen dan Kirsten’s moeder vorig jaar had verdiend.
En dat zou haar doen zwijgen, dacht Kirsten. Ze hield zielsveel van haar moeder, maar werd werkelijk moe van haar te horen klagen over hoe een carrière in de fotografie een loze droom was, een verspilling van de tijd.
Ze kwam aan het einde van het eerste blok, controleerde het zebrapad waar niemand was en ging toen verder. De kou begon te knagen. Ze voelde de aanwezigheid ervan op haar neus die begon pijn te doen.
Ze vroeg zich af of Amy en haar opgeraapte kerel al naakt waren. Ze vroeg zich af of de man goed was of dat hij door de overvloedige hoeveelheid drank die ze hadden gehad, gehinderd werd.
Nou, zij had niet veel genoten. Ze had een beetje gegeten in de bar waar ze die avond hadden uitgehangen. Ze wist niet zeker of het de nacho’s waren geweest die ze als aperitief hadden gedeeld of dat het iets met de pizza was geweest, maar haar maag was niet gelukkig geweest. Na vier biertjes wist ze dat haar avond voorbij was, dat ze niets anders zou doen dan Amy gezelschap houden terwijl ze zichzelf beetje bij beetje slapper voelde worden.
Ze dacht dat ze morgen alle sensationele details wel zou krijgen. En terwijl ze dacht aan die sensationele details en hoeveel ze van hun zomer in Spanje zouden genieten, merkte Kirsten eerst nauwelijks het geluid op dat ze achter haar hoorde. Voetstappen.
Het haar in haar nek kwam recht, maar ze durfde niet achterom te kijken.
Ze verhoogde haar tempo. Twee blokken gegaan, nog twee blokken. En nu beet de kou echt aan haar.
Plots waren de treden vlak achter haar en een man kwam recht naast haar strompelen. Hij leek dronken te zijn en toen Kirsten van schrik terugsprong, glimlachte hij tegen zichzelf, duidelijk geamuseerd.
“Sorry,” zei hij. “Ik wilde je niet laten schrikken. Ik was gewoon... Nou, kun je me helpen? Wilde gaan drinken met een paar vrienden en... Ik zou ze aan de bar ontmoeten, maar ik weet niet meer waar. Ik kom uit New York... Nog nooit in Boston geweest. Geen idee waar ik ben.”
Kirsten kon het niet opbrengen om naar hem te kijken en ze schudde haar hoofd. Het was meer dan ongemakkelijk met een vreemde dronken man zo laat in de nacht. Gewoon te weten dat ze zo dicht bij huis was en ze wilde gewoon dat de nacht voorbij was.
“Nee, sorry,” zei Kirsten.
“Wat?!” zei de man.
Plots leek hij niet meer zo dronken. Grappig genoeg klonk het geamuseerd dat iemand zo verdedigend zou zijn over zoiets onschuldigs als het helpen van een verdwaalde man in een stad die hij niet kende. Dat leek haar zo vreemd en ze begon zich af te wenden, met de bedoeling haar tempo te versnellen.
Maar toen viel haar oog op een kleine beweging en ze aarzelde.
De man hield zijn buik vast, alsof hij zou moeten overgeven. Misschien had hij het de hele tijd gedaan, maar Kirsten was er vrij zeker van dat dit niet het geval was. Hij stak zijn hand in zijn jas en plotseling zag ze dat hij iets vasthield.
Een pistool, dacht haar paniekerige geest. En hoewel het eruitzag als een pistool, klopte dat niet helemaal.
Haar spieren eisten dat ze wegliep. Ze keek voor het eerst naar zijn gezicht en zag dat er iets niet klopte. Hij deed alsof. Dit was helemaal geen verdwaalde dronken man. Zijn ogen zagen er te nuchter uit, nuchter en nu ze in paniek begon te raken, ook een beetje gestoord.
Dat wat op een pistool leek, kwam snel. Ze opende haar mond om hulp te roepen terwijl ze zich omdraaide om weg te rennen.
Maar toen voelde ze dat ze van achteren werd geraakt. Het raakte haar scherp en onmiddellijk aan de zijkant van het hoofd, net onder haar oor. Ze struikelde en viel toen. Ze proefde bloed in haar mond en voelde toen de handen op haar. Er was nog zo’n scherp gevoel in haar hoofd, nu klein maar op de een of andere manier tegelijkertijd oorverdovend.
De pijn was enorm, maar ze kon de volledige omvang ervan niet ervaren voordat de nacht om haar heen leek op te zwellen. De straat vervaagde, net als het gezicht van de man en toen werd alles zwart.
Haar laatste gedachte was dat haar leven vrij kort was gebleken en dat de reis die alles zou veranderen nooit zou plaatsvinden.
HOOFDSTUK EEN
Avery had het gevoel dat ze de afgelopen twee weken in een vreemde isolatiekamer was geweest. Ze was er uit eigen beweging, want eerlijk gezegd was er geen enkele andere plaats die haar aansprak, alleen de steriele muren van de ziekenhuiskamer waarin Ramirez zich nog maar net vastklampte aan de rand van het leven.
Soms zoemde haar telefoon als er een telefoontje of een bericht binnenkwam, maar ze controleerde zelden wat het was. Haar eenzaamheid werd soms alleen verbroken door verpleegkundigen, artsen en Rose. Avery wist dat ze haar dochter waarschijnlijk bang maakte. De waarheid mag gezegd worden: ze begon zichzelf ook bang te maken. Tijdens haar tienerjaren en na haar scheiding was ze ook depressief geweest, maar dit was iets nieuws. Dit ging verder dan een depressie en ze vroeg zich af of het leven dat ze leefde nog wel van haar was.
Het was twee weken geleden gebeurd, dertien dagen om precies te zijn. Het was sinds dan dat alles slechter ging met Ramirez na een operatie om de schade te herstellen die was veroorzaakt door een kogelwond die op minder dan een halve centimeter zijn hart zou doorboord hebben. De toestand was sindsdien nog niet verbeterd. De artsen zeiden dat hij hartfalen had gehad. Het was kantje boordje; hij kon op elk moment bijkomen om volledig te herstellen of hij kon net zo makkelijk wegglippen. Er was gewoon geen manier om het zeker te weten. Hij had veel bloed verloren tijdens de schietpartij. Hij was technisch gezien tweeënveertig seconden dood geweest na het hartfalen en het zag er gewoon niet goed uit.
Dat alles was ingeperkt door het andere vreselijke nieuws dat ze slechts twintig minuten na een gesprek met de dokter had gekregen.
Het nieuws dat Howard Randall op de een of andere manier uit de gevangenis was ontsnapt. En nu, twee weken later, was hij nog steeds niet opgepakt. En als ze een herinnering nodig had aan dat vreselijke feit (wat ze echt niet nodig had), kon ze het op de televisie zien als ze hem aan wilde zetten. Ze zat daar als een zombie in de kamer van Ramirez en keek naar het nieuws. Zelfs als Howard’s ontsnapping niet het voornaamste nieuwsbericht was, was het nog steeds aanwezig in de banner die onderaan het scherm voorbij rolde.
Howard Randall nog steeds spoorloos. Autoriteiten weten nog niets.
Heel Boston was nerveus. Het was alsof de stad op het punt van oorlog stond met een onbekend land en gewoon wachtte tot de bommen begonnen te vallen. Finley had haar verschillende keren geprobeerd te bellen en O’Malley had zelfs twee keer zijn hoofd in de kamer gestoken. Zelfs Connelly leek bezorgd om haar. Hij stuurde haar een eenvoudig berichtje waar ze nog steeds in een wazige soort van waardering naar keek.
Neem je tijd. Bel als je iets nodig hebt.
Ze lieten haar achter om te rouwen. Ze wist dat en het voelde een beetje dom, gezien