Reden om te redden. Блейк Пирс

      HOOFDSTUK TWEE

      Avery’s angst kwam op toen ze het politiebureau bereikte. Er stonden overal nieuwsbusjes, compleet met rommelige nieuwsankers op zoek naar de beste plaats. Er was zoveel commotie op de parkeerplaats en op het terrein dat er geüniformeerde agenten bij de voordeuren stonden om hen op afstand te houden. Avery reed rond naar de andere ingang, weg van de straat en zag dat ook daar een paar busjes geparkeerd stonden.

      Ze zag Finley tussen enkele agenten die aan de achterkant van het gebouw de vrede bewaarden. Toen hij haar auto zag, stapte hij uit de menigte en zwaaide naar haar en deed teken om naar hem te komen. Blijkbaar had Connelly hem naar buiten gestuurd om als een soort bewaker ervoor te zorgen dat ze door de hectische menigte naar binnen kon komen.

      Ze parkeerde haar auto en liep zo snel ze kon naar de achteringang. Finley kwam meteen naast haar staan. Vanwege haar geschiedenis als advocaat en de spraakmakende zaken die ze als rechercheur had gedaan, wist Avery dat sommige lokale nieuwsploegen haar gezicht zouden herkennen. Gelukkig, dankzij Finley, heeft niemand haar goed kunnen zien totdat ze door de achterdeur werd binnengebracht.

      “Wat is er verdomme aan de hand? Hebben we Randall?” vroeg Avery.

      “Ik zal je vertellen wat er is gebeurd,” zei Finley. “Maar Connelly zei dat ik helemaal niets mocht zeggen. Hij wil de eerste zijn die met je praat.”

      “Oké, denk ik.”

      “Hoe gaat het, Avery?” vroeg Finley terwijl ze snel naar de vergaderruimte aan de achterkant van het A1-hoofdkwartier liepen. “Ik bedoel, na alles wat er met Ramirez is gebeurd?”

      Ze schudde hem zo goed mogelijk van zich af. “Ik ben oké. Ik moet verder.”

      Finley voelde de hint en liet het onderwerp vallen. Ze liepen in stilte de rest van de weg naar de vergaderzaal.

      Ze verwachtte dat de vergaderzaal net zo vol zou zijn als de parkeerplaats. Ze had gedacht dat voor Howard Randall elke beschikbare agent in de vergaderzaal aanwezig zou zijn. Toen ze in plaats daarvan met Finley naar binnen stapte, zag ze alleen Connelly en O’Malley aan de vergadertafel zitten. De twee mannen die al in de zaal waren, gaven haar uitdrukkingen die elkaar op de een of andere manier tegenspraken. O’Malley’s blik was er een van pure zorgen, terwijl Connelly’s uitdrukking leek te zeggen Wat moet ik nu verdomme met jullie doen?

      Toen ze ging zitten, voelde ze zich bijna een kind dat naar het kantoor van de directeur was geroepen.

      “Bedankt om zo snel te komen,” zei Connelly. “Ik weet dat je veel hebt meegemaakt. En geloof me... Ik wilde je hier alleen maar omdat ik dacht dat je betrokken wilde zijn bij wat er aan de hand is.”

      “Heeft Howard echt iemand vermoord?” vroeg ze. “Hoe weet je dat? Heb je hem opgepakt?”

      De drie mannen keken ongemakkelijk rond de tafel. “Nee, niet precies,” zei Finley.

      “Het gebeurde gisteravond,” zei Connelly.

      Avery zuchtte. Ze had eigenlijk verwacht zoiets op het nieuws of via een bericht van het bureau te horen. Maar toch... De man die ze had leren kennen vanaf de andere kant van een tafel in de gevangenis als ze zijn advies en raad zocht, leek niet meer in staat iemand te vermoorden. Het was vreemd... Ze kende hem goed uit haar verleden als advocaat en wist dat hij in staat was iemand te vermoorden. Hij had het talloze keren gedaan; er waren elf moorden aan zijn dossier gekoppeld toen hij naar de gevangenis ging en er werd gespeculeerd dat er nog veel meer aan hem konden worden toegeschreven als er iets meer bewijs was geweest. Maar toch was er iets in het nieuws dat haar schokte ondanks dat het volkomen normaal klonk.

      “We weten zeker dat hij het is?” vroeg ze.

      Connelly werd meteen ongemakkelijk. Hij slaakte een zucht en stond op uit zijn stoel en begon te ijsberen.

      “We hebben geen harde bewijzen. Maar het was een universiteitsmeisje en de moord was gruwelijk genoeg om ons te laten denken dat het Randall was.”

      “Is er al een dossier opgemaakt?” vroeg ze.

      “Het wordt nu in elkaar gestoken en...”

      “Mag ik het zien?”

      Opnieuw deelden Connelly en O’Malley een onzekere blik. “Je hoeft hier niet te diep op in gaan,” zei Connelly. “We hebben je gebeld omdat je deze gek beter kent dan wie dan ook. Het was niet de bedoeling dat je deze zaak op je zou nemen. Je moet nu al te veel doorstaan.”

      “Ik waardeer het medeleven. Zijn er foto’s van een plaats delict die ik kan zien?”

      “Ja,” zei O’Malley. “Maar ze zijn behoorlijk gruwelijk.”

      Avery zei niets. Ze was al een beetje nijdig dat ze haar zo dringend hadden opgeroepen maar haar met fluwelen handschoenen behandelden.

      “Finley, kun je in mijn kantoor het materiaal dat we hebben gaan halen?” vroeg Connelly.

      Finley stond op, zo gehoorzaam als altijd. Avery zag hem gaan en realiseerde zich dat de twee weken die ze in onzekere rouw had doorgebracht veel langer leken dan slechts twee weken. Ze hield van haar werk en ze had het hier echt gemist. Alleen al het feit dat ze in de buurt van een goed team was, was al een stimulans voor haar stemming, al was het maar om O’Malley en Connelly te helpen.

      “Hoe gaat het met Ramirez?” vroeg Connelly. “Het laatste wat ze me erover zeiden was twee dagen geleden en dat was nog steeds hetzelfde.”

      “Nog steeds hetzelfde,” zei ze met een vermoeide glimlach. “Geen slecht nieuws, geen goed nieuws.”

      Ze vertelde bijna over de ring die de verpleegsters in zijn zak hadden gevonden, de verlovingsring die Ramirez haar had willen geven. Misschien zou dat hen helpen te begrijpen waarom ze zo dicht bij de rechercheur stond en ervoor had gekozen de hele tijd aan zijn zijde te blijven.

      Voordat het gesprek verder kon gaan, kwam Finley terug in de kamer met een dossiermap die niet veel bevatte. Hij legde het voor haar neer en Connelly knikte ter goedkeuring.

      Avery opende de map met foto’s en bekeek ze. Er waren er in totaal zeven en O’Malley had niet overdreven. De foto’s waren behoorlijk alarmerend.

      Er was overal bloed. Het meisje was in een steeg gesleurd en tot haar ondergoed uitgekleed. Haar rechterarm leek gebroken te zijn. Ze had blonde haren, hoewel het meeste ervan met bloed was bedekt. Avery zocht naar schotwonden of steekwonden maar zag er geen. Het was pas toen ze de vijfde foto bekeek met een close-up van het gezicht van het meisje die de methode van de moord onthulde.

      “Nagels?” vroeg ze.

      “Ja,” zei O’Malley, “En voor zover we kunnen zien, werden ze met zoveel precisie en kracht gebruikt dat het een van die pneumatische spijkerpistolen moet zijn geweest. De forensische dienst werkt eraan, dus we kunnen alleen maar het verloop van dit alles speculeren. We denken dat het eerste schot haar net achter het linkeroor trof. Het moet van op een afstand zijn geschoten omdat het niet helemaal doorboorde. Het heeft de schedel doorboord, maar dat is alles wat we nu weten.”

      “En als dat niet de spijker is waardoor ze stierf,” zei Connelly, “was het zeker degene die in een hoek onder haar kaak binnenkwam. Hij scheurde door de onderkant van haar mond, ging schuin door de bovenkant van haar mond en scheurde door haar neus naar haar hersenen.”

      Het betrokken geweld doet klinken als Howard Randall, dacht Avery. Dat valt niet te ontkennen.

      Toch waren er andere dingen op de foto die niet overeenkwamen met wat ze wist over Howard Randall. Ze bestudeerde de beelden en ontdekte dat ondanks alle zaken die ze had gezien, deze foto’s tot de meest bloedigere en verontrustende behoorden.

      “Dus wat