Reden om te redden. Блейк Пирс
de kans te geven het trauma te verwerken van wat haar in die laatste zaak was overkomen. Ze voelde nog steeds de kou als ze erover nadacht en herinnerde zich het gevoel van bijna doodvriezen bij twee verschillende gelegenheden: in een industriële vriezer en door in ijskoud water te vallen.
Maar boven alles was het door het feit dat Howard Randall op vrije voeten was. Hij was op de een of andere manier ontsnapt, wat zijn toch al slechte imago niet ten goede kwam. Ze had op het nieuws gezien waar niet zo gerenommeerde mensen op sociale media Howard loofden voor zijn Houdini-achtige vaardigheden om uit de gevangenis te ontsnappen en geen sporen achter te laten.
Avery dacht aan dit alles terwijl ze in een relaxfauteuil zat die een vriendelijke verpleegster haar vorige week in de kamer had gebracht, omdat ze wist dat ze niet snel ergens heen zou gaan. Haar gedachten werden onderbroken door een ding van haar telefoon. Het was het enige geluid dat ze deze dagen toestond, een teken dat Rose contact met haar opnam.
Avery keek op haar telefoon en zag dat haar dochter een berichtje had achtergelaten. Ik ben het, stond er. Nog steeds in het ziekenhuis? Hou ermee op. Ga eens naar buiten en ga eens uit met je dochter.
Avery reageerde direct. Je bent geen 21.
Het antwoord kwam meteen en er stond: Oh mam, dat is schattig. Er is veel dat je niet over me weet. En je zou sommige van deze geheimen te weten kunnen komen als je met me mee zou gaan. Een nachtje maar. Het komt wel goed zonder jou daar...
Avery legde haar telefoon opzij. Ze wist dat Rose gelijk had, hoewel ze niet kon helpen te denken dat de mogelijkheid bestond dat Ramirez eindelijk zou wakker worden terwijl ze weg was. En er zou niemand zijn om hem te verwelkomen, zijn hand te nemen en hem te laten weten wat er was gebeurd.
Ze stapte uit de fauteuil en liep naar hem toe. Ze was eroverheen van het feit dat hij er zwak uitzag, aan machines lag en er een dunne slang door zijn keel ging. Als ze zich herinnerde waarom hij hier was, dat hij een kogel had gekregen die misschien wel voor haar was bedoeld, zag hij er sterker uit dan ooit. Ze haalde haar handen door zijn haar en kuste zijn voorhoofd.
Ze nam toen zijn hand in die van haar en ging op de rand van het bed zitten. Hoewel ze het nooit aan iemand zou vertellen, had ze hem verschillende keren gesproken in de hoop dat hij haar kon horen. Ze deed het nu ook. Ook al voelde ze zich er in het begin een beetje dom over, zoals gewoonlijk, maar ze werd het wel gewoon.
“Dus het volgende,” vertelde ze hem. “Ik ben al bijna drie dagen niet uit het ziekenhuis geweest. Ik moet nodig eens douchen. Ik wil graag eens fatsoenlijk eten en een goede kop koffie drinken. Ik ga eens even weg, oké?”
Ze kneep in zijn hand en haar hart brak een beetje toen ze besefte dat ze naïef wachtte tot hij terug zou knijpen. Ze wierp hem een smekende blik toe, zuchtte en pakte toen haar telefoon. Voordat ze de kamer uitstapte, keek ze op naar de tv. Ze greep de afstandsbediening om hem uit te zetten en werd begroet met een gezicht dat ze de afgelopen twee weken zo hard had geprobeerd uit haar hoofd te zetten.
Howard Randall staarde haar aan, zijn gevangenisfoto stond op de helft van het scherm, terwijl een serieus ogend nieuwsanker iets las van de autocue. Avery zette de televisie vol walging uit en liep snel de kamer uit, alsof Howard’s beeld op het scherm een geest was geweest die nu naar haar reikte.
***
Het was een sombere ervaring om alleen terug te gaan naar haar appartement, nu Ramirez er pas was ingetrokken (en haar zou vragen om met hem te trouwen, gezien de ring die in zijn zak was ontdekt nadat hij was neergeschoten). Toen ze er binnenliep, keek ze afwezig rond. De plaats voelde dood aan. Het voelde alsof er in eeuwen niemand had gewoond, een plek die wachtte om te worden leeggehaald, opnieuw geschilderd en verhuurd aan iemand anders.
Ze dacht erover Rose te bellen. Ze zouden kunnen weggaan en een pizza eten. Maar ze wist dat Rose zou willen praten over wat er aan de hand was en Avery was daar nog niet klaar voor. Meestal verwerkte ze dingen vrij snel, maar dit was anders. Ramirez die zo in levensgevaar was en Howard Randall die op de vlucht was... Het was allemaal te veel.
Hoewel de plek niet meer als thuis aanvoelde, verlangde ze er toch naar om zich uit te strekken op de bank. En haar bed riep haar naam.
Natuurlijk is dit nog steeds mijn thuis, dacht ze. Alleen omdat Ramirez het misschien niet haalt en hier bij jou komt, is het nog steeds jouw thuis. Wees niet zo verdomd dramatisch.
En daar was het, zo duidelijk als de dag. Ze was er tot nog toe in geslaagd haar gedachten te beschermen tegen die realiteit, maar nu het in een gedachtevorm was gedumpt, was het een beetje meer onthutsend dan ze had aangenomen.
Met gebogen schouders ging ze naar de badkamer. Ze kleedde zich uit, stapte in het bad, trok het gordijn dicht en draaide de warmwaterkraan volledig open. Ze bleef daar enkele minuten staan voordat ze begon met inzepen of de haren wassen tot het water haar spieren zou losmaken. Toen ze klaar was met zichzelf te wassen, draaide ze de douchekraan dicht, duwde de stop naar beneden en liet heet water in het bad lopen. Ze ging zitten terwijl het vol liep en ontspande.
Toen het water op de rand stond en bijna over de kant van het bad ging, draaide ze de kraan dicht met haar teen. Ze sloot haar ogen en weekte zich.
Het enige geluid in het appartement was het trage en ritmische drup drup uit de kraan in het water en haar eigen ademhaling.
En kort daarna een derde geluid: Avery die weent.
Ze had het grotendeels onder controle gehouden. Ze wilde die kant van zichzelf in het ziekenhuis niet laten zien en wilde ook niet dat Ramirez het zou horen, als hij haar wel kon horen. Ze was een paar keer de badkamer van zijn kamer binnengeslopen en had een beetje gehuild, maar ze had het nog nooit zo vrijuit laten gaan.
Ze huilde in het bad en, net als de gedachte die in haar hoofd tot bloei kwam dat Ramirez het uiteindelijk misschien niet zou halen, was het huilen ook een beetje onthutsender dan ze had verwacht.
Ze liet alles eruit en kwam pas uit het bad als het water lauw was en haar voeten en handen begonnen te rimpelen. Toen ze eindelijk uit het bad klom, opnieuw rook naar een normaal mens en in wat stoom was geweekt, voelde ze zich veel beter.
Nadat ze zich had aangekleed, nam ze zelfs de tijd om een beetje make-up op te doen en liet haar haar er op zijn minst enigszins presentabel uitzien. Daarna ging ze de keuken in, schonk zichzelf een kom graan in als een soort van late lunch en controleerde haar telefoon, die ze op het aanrecht had laten liggen.
Blijkbaar was ze behoorlijk populair geweest terwijl ze in de badkamer was.
Ze had drie voicemails en acht berichten. Ze waren allemaal afkomstig van nummers die ze kende. Twee waren vaste lijnen van het politiebureau. De anderen waren van Finley en O’Malley. Een van de berichten was van Connelly. Het was het laatste dat was binnen gekomen, zeven minuten geleden en hij was niet vaag over zijn doel. De tekst luidde: Avery, je kunt je telefoon verdomme het beste beantwoorden als je je baan wilt behouden!
Ze wist dat het bluf was, maar het feit dat van alle mensen Connelly haar een bericht had gestuurd, betekende dat er iets aan de hand was. Connelly stuurde zelden berichten. Er moest iets groots aan de hand zijn.
Ze nam niet de moeite om de gesproken berichten te controleren. In plaats daarvan belde ze O’Malley. Ze wilde niet met Finley praten omdat hij steeds op kousenvoeten met ongemakkelijke dingen rondliep. En ze wilde Connelly in geen geval spreken als hij in een ellendige bui was.
O’Malley antwoordde bij de tweede toon. “Avery? Jezus... Waar ben jij in godsnaam geweest?”
“In het bad.”
“Ben je in je appartement?”
“Ja. Is dat een probleem? Ik zag dat Connelly een bericht stuurde. Hij stuurde een bericht. Wat is er mis?”
“Kijk... We hebben hier misschien iets behoorlijk groots en als je er klaar voor bent, willen we graag dat je terug komt. Eigenlijk... Zelfs als je er niet klaar voor bent, wil Connelly je hier hebben.”
“Waarom?” vroeg ze geïntrigeerd. “Wat is er?”
“Kom... Kom gewoon hierheen, ja?”
Ze