Konferencja ptaków. Ransom Riggs

      Usadowiliśmy się na poduszkach. Pani Peregrine wyglądała władczo, nawet siedząc na podłodze, z wyprostowanymi plecami i dłońmi ukrytymi w fałdach czarnej sukni. Opowiedziałem dyrektorce i Noor o proroctwie, a właściwie o tym, co o nim usłyszałem. Wspomniałem także, co wydarzyło się wcześniej. Przybliżyłem pani Peregrine nieznane jej szczegóły, między innymi na temat tego, jak się wymknąłem z pantransportikum, żeby znaleźć H w Nowym Jorku, i co odkryłem po dotarciu do jego mieszkania. Na sofie H leżała Noor, uśpiona pyłem nasennym, a na podłodze śmiertelnie ranny H.

      Następnie powtórzyłem, co mówił przed śmiercią.

      Żałowałem teraz, że nie wpadłem na to, aby zapisać jego słowa, kiedy nadal miałem je świeżo w pamięci. Tyle się wydarzyło od tamtego czasu, że wszystko zaczęło mi się mieszać.

      – H powiedział, że istnieje proroctwo przepowiadające twoje narodziny – oznajmiłem, patrząc na Noor. – Jesteś „jedną z siedmiu wyzwolicieli osobliwości”.

      Patrzyła na mnie tak, jakbym mówił do niej po chińsku.

      – I niby co to ma znaczyć? – spytała.

      – Nie wiem. – Spojrzałem z nadzieją na panią Peregrine.

      Miała neutralną minę.

      – Coś jeszcze?

      Skinąłem głową.

      – Wspomniał, że nadchodzi „nowa, bardzo niebezpieczna epoka”. Pewnie właśnie od niej ma nas „wyzwolić” tych siedmioro. I dodał, że tamci ludzie tropili Noor właśnie z powodu proroctwa.

      – Chodzi o moich stalkerów ze szkoły – domyśliła się Noor.

      – Tak. Tych, którzy usiłowali nas dopaść helikopterem na budowie i postrzelili Bronwyn usypiającą strzałką.

      – Hm... – Mina pani Peregrine wyrażała powątpiewanie.

      – No i? – Popatrzyłem na Noor. – Co o tym myślisz?

      – To tyle? – Uniosła brwi. – To już wszystko?

      – Mało prawdopodobne – oświadczyła pani Peregrine. – H raczej parafrazował, próbował przedstawić panu coś w ogólnych zarysach, świadom, że wykrwawia się na śmierć.

      – Ale co to w ogóle znaczy? – spytała Noor. – Bronwyn mówiła, że pani dużo wie.

      – Zazwyczaj tak, ale nie znam się szczególnie dobrze na niezrozumiałych przepowiedniach.

      Znał się na nich Horace, więc za zgodą Noor zawołaliśmy go do pokoju, żeby wszystko mu opowiedzieć.

      Wysłuchał nas z głęboką fascynacją.

      – Siedmiu wyzwolicieli osobliwości. – Potarł dłonią gładką brodę. – Coś mi świta, ale potrzebuję więcej informacji. Czy powiedział, kim był prorok? Albo skąd się wzięło proroctwo?

      Z trudem usiłowałem sobie przypomnieć, co mówił H.

      – Wspomniał o... – Nie pamiętałem, jakiego słowa dokładnie użył. – Apokryfacie? Apokrytonie.

      – Interesujące. – Horace pokiwał głową. – To pewnie jakiś tekst. Nie słyszałem o nim, ale jest od czego zacząć.

      – I to wszystko? – spytała pani Peregrine. – H sparafrazował kilka wersów proroctwa, a następnie umarł?

      – Nie. – Pokręciłem głową. – Na samym końcu powiedział, że powinienem zabrać Noor do kobiety o imieniu V.

      – Co?

      Zobaczyliśmy, że Emma wychyla się zza drzwi i przykrywa dłonią usta, zawstydzona swym wybuchem. Po chwili postanowiła się tym nie przejmować i po prostu weszła.

      – Przepraszam, ale wszyscy słuchaliśmy – oznajmiła.

      Drzwi otworzyły się szerzej i za progiem ujrzeliśmy resztę moich przyjaciół.

      Pani Peregrine westchnęła z irytacją.

      – Wobec tego zapraszam – powiedziała. – Przykro mi, Noor. Między nami właściwie nie ma sekretów i czuję, że ta kwestia być może będzie dotyczyć nas wszystkich.

      Noor wzruszyła ramionami.

      – Jeśli ktokolwiek mi powie, o co do cholery chodzi, napiszę to na billboardzie.

      – Wyzwoliciel osobliwości, hm? – powtórzył Enoch. – Brzmi niesamowicie.

      Szturchnąłem go w żebra, kiedy siadał obok mnie.

      – Nie zaczynaj z nią – wymamrotałem.

      – Nie ja to wymyśliłam – zwróciła się do niego Noor. – Moim zdaniem to brzmi idiotycznie.

      – Ale H musiał w to wierzyć – zauważył Millard. Jego fioletowa marynarka sunęła od ściany do ściany. – Inaczej nie ryzykowałby życia, żeby ocalić Noor, ani nie skłoniłby Jacoba i reszty z nas do udzielenia jej pomocy.

      – Mówiłeś o... tamtej kobiecie. – Emma patrzyła na mnie z uwagą.

      – O V, tak – potwierdziłem. – H mówił, że to ostatnia żyjąca pogromczyni głucholców. Mój dziadek osobiście ją szkolił w latach sześćdziesiątych. W swoich zapiskach często o niej wspominał.

      – Różdżkarze widzieli się z nią więcej niż raz – odezwała się Bronwyn. – Chyba zrobiła na nich wrażenie.

      Emma drgnęła, nie zdoławszy ukryć niepokoju.

      Pani Peregrine wyciągnęła z kieszeni sukni niewielką fajkę i poprosiła Emmę, żeby ją dla niej zapaliła. Następnie zaciągnęła się głęboko i wydmuchała kłąb zielonego dymu.

      – To niezwykle zdumiewające, że radził panu szukać pomocy innej tropicielki głucholców, a nie ymbrynki – zwróciła się do mnie.

      „A nie mojej” – zapewne powiedziała w duchu.

      – Bardzo zdumiewające – zgodziła się Claire.

      – Chyba myślał, że V to jedyna osoba, która może nam pomóc – odparłem. – Ale nie mówił, dlaczego.

      Pani Peregrine skinęła głową i wypuściła z ust kolejny kłąb zielonego dymu.

      – Abe Portman i ja darzyliśmy się ogromnym szacunkiem, jednak w pewnych kwestiach nasze organizacje zupełnie się nie zgadzały. Możliwe, że po prostu czuł się lepiej, wysyłając pana pod opiekę jednego ze swoich towarzyszy, a nie moją.

      – Albo wierzył, że nie wie pani pewnych rzeczy o tej sytuacji – wtrącił Millard.

      – Albo o