Schalkie van Wyk Keur 8. Schalkie van Wyk
om haar reëlings met jou ouma te verander?” vra Vincent, vies oor die opsigtelike vriendskap tussen Marné en Erik.
“Seker nie, maar Nicolette sal nie voor vyfuur teruggaan huis toe nie. My ouma het haar geleer om op die kombuishorlosie tyd te lees. Sy weet wanneer dit vyfuur is en sy weier beslis om voor die tyd huis toe te gaan.”
Vincent lyk opstandig. “Sy is nou in jou sorg, Marné. Jy sal haar moet leer om jou te gehoorsaam. As jy haar gaan haal … Ek sal hier op julle wag.”
Marné haal haar skouers op. “As jy kans sien om tot vyfuur te wag, doen dit gerus. Ek probeer nog om Nicolette se vertroue te wen en ek sal dit nie regkry as ek haar teengaan nie. Verskoon my, asseblief,” sê sy en loop weg in die rigting van die sandsteenwoning.
“Die mooi meisie laat haar nie voorskryf nie, Vincent. Onthou dit maar in die toekoms,” spot Erik en stap vinnig weg om by Marné aan te sluit.
“Eiland-huis behoort aan ons, De Ridder! As dit moet, sal my ouma van oom Sebastiaan en julle gespuis ontslae raak!” roep Vincent agter hom. Vincent spring in die saal en jaag op ’n galop weg.
“Wat ’n aanstellerige snob! Hoe kry jy dit reg om so geduldig met hom te wees?” vra Marné en bly staan om Vincent agterna te kyk.
“Moenie hom te veel verkwalik nie, Marné. Die vent is nie baie slim nie.”
“Maar het jy nie gesê hy was op universiteit nie?”
“Hy was, ja, maar …” Erik huiwer ongemaklik. “Ek voel soos ’n skinderbek, maar miskien is dit beter dat jy weet, want dan sal jy Vincent beter kan verstaan. Sy ouma het groot verwagtinge van hom gehad en hom na ’n duur privaat skool toe gestuur, maar hy het uit die staanspoor swak presteer. Dit het twee jaar en private onderrig geverg om hom matriek met universiteitsvrystelling te laat slaag.”
“Miskien het hy gedink dis nie nodig vir ’n ryk erfgenaam om hard te leer nie,” sê sy.
“Nee. Ek sê nie hy is ’n idioot nie, maar tant Mathilda het ons vertel dat die skoolhoof tant Renate afgeraai het om Vincent universiteit toe te stuur, omdat hy nie oor die intellektuele vermoëns beskik om ’n graad te behaal nie. Maar tant Renate laat haar nie voorskryf nie en Vincent is universiteit toe, waar hy net haar geld gemors het.”
“Hy lyk nie dom nie.”
“As hy die kans kry, sal hy ’n suksesvolle boer wees. Tant Mathilda sê Vincent boer in die koeistal en help met die versorging van die diere. Toe hy jonger was, het hy die werkers gehelp om die stalle skoon te maak, maar tant Renate was woedend toe sy daarvan hoor. Dis waarom Vincent gewoonlik soos ’n model lyk: skoon klere, skoon hande en elke haar op sy plek. Tant Renate laat hom toe om toesig te hou, maar hy mag nie sy hande vuilmaak nie.”
“Ek dink ek kan hom jammer kry. Maar is dit waar dat hy Nicolette ignoreer?”
“Ja, maar ek glo dis net nog ’n opdrag van sy ouma wat hy uitvoer. Vincent is doodeenvoudig te swak om sy oorheersende ouma teen te gaan, en tant Rentia kan nie ophou om hom te waarsku dat hulle almal afhanklik is van tant Renate se genadegawes nie.” Erik glimlag flitsend toe hy die besorgde uitdrukking op Marné se gesig sien. “Hou op om jou te kwel, Marné. Selfs tant Renate kan nie vir altyd lewe nie en eendag sal Vincent vry wees om te doen wat hy wil. Ek wou net gehad het jy moet die ware toedrag van sake verstaan, want dan sal jy Vincent nie te kras veroordeel nie.”
“Jy kry hom jammer, nè, Erik?”
“Soms,” sê hy. Sy sien ’n skadu oor sy oë skuif en merk ’n stroefheid op sy gelaat wat hom skielik van haar vervreem. Asof hy besef dat sy hom dophou, kyk hy na haar en glimlag gerusstellend. “Kom ons gaan kyk wat Nicolette van haar geskenk dink,” sê hy lighartig en begin aanstap huis toe.
Nicolette spring op van haar stoel en storm op Erik af toe hy en Marné die ruim kombuis binnekom. Sy gooi haar arms om hom, druk haar kop teen sy bors en lag uitgelate in sy gesig. “Dankie, dankie, Erik! Drie legkaarte is baie! Ek en oom Lukas bou hulle almal,” vertel sy trots en wys na die skinkbord op die kombuistafel. “Tant Kobie sê ek is slim, want ek kry al die regte stukke, maar oom Lukas sukkel.”
“Weet jy hoeveel stukke is daar in elke legkaart, Nicky?” vra hy en beweeg met sy arm om haar na die tafel.
“Twintig! Ek hou van die seuntjie en die dogtertjie wat die emmer dra. Kyk, ons het dit klaar gebou.” Sy stap na die kombuiskas en wys na ’n skinkbord. “Sien jy, Marné? Hou jy ook van legkaarte?”
“Ja, baie. Ek en jy kan jou legkaarte by die huis bou.”
Nicolette se oë rek wyd van ontsteltenis. “Nie hierdie legkaarte nie, Marné. Erik koop vir my ’n klomp legkaarte, maar dis my geheim. Jy sal nie vir die ander mense sê nie, nè, Marné? Jy is mos my beste maatjie?”
“Nie ’n woord nie, Nicolette. Ek beloof. Toe, bou die ander legkaart klaar sodat ek kan sien wat dit is,” antwoord Marné goedig.
“Die twee katjies en ’n bol wol! Kom ons bou vinnig, oom Lukas,” sê Nicolette, neem langs hom plaas en konsentreer op die legkaartstukke.
“So ’n ou sonstraalkindjie,” sê Kobie gedemp langs Marné, haar oë vol deernis op Nicolette gerig. “Ek is bly jy is hier om na haar om te sien, Marné, want ek kwel my tog so wanneer sy alleen rondloop op die eiland.”
“As dit werklik onveilig vir Nicolette is, waarom bou tant Renate nie ’n hoë ringmuur om haar huis nie? Ek sal in voortdurende vrees leef as ek nie weet waar Nicolette is nie,” sê Marné.
Kobie se mond vertrek wrang. “Renate is te trots om openlik te erken dat daar iets met haar jongste kleinkind skort.”
“Maar weet die mense van Twiswaters nie van Nicolette se … se toestand nie?” vra Marné ongelowig.
“Almal weet, want al swyg ons, praat die huishulpe. Renate besef dit, maar sy glo sy kan almal ’n rat voor die oë draai deur voor te gee dat die kind normaal is. Trots maak van mense dwase,” sê Kobie afkeurend.
“Nicolette hou van roetine, Marné,” verduidelik Erik. “Wanneer sy by die voordeur uitstap, kom sy altyd reguit hierheen. Gewoonlik onthou sy om tant Mathilda te waarsku dat sy by ouma-hulle kom kuier, maar soms glip sy tog ongesiens weg.”
“Wat gebeur as ek …” begin Marné sê, maar sy swyg toe Nicolette opspring en haar hande klap.
“Klaar! Nou gaan ek en oom Lukas en Erik vir die hoenders kos gee en eiers soek. Kom, Erik, ek sal jou wys waar die hoenderkos is,” sê Nicolette opgewonde. Sy vat Erik se hand en huppel langs hom na die agterdeur toe.
Lukas bly langs Marné staan. “Hallo, ounooi. As Nicky te veel word vir jou, bring haar hierheen. Ek en Kobie weet al hoe om haar besig te hou.”
“Dankie, oom. Ek sal probeer om te kom,” antwoord Marné, maar sy byt aan haar onderlip – duidelik gekwel.
“Waarom klink jy so onseker, Marné?” vra Kobie toe Lukas die agterdeur agter hom toemaak.
“Dis eintlik so belaglik, tannie,” begin Marné. Sy vertel van haar en Erik se gesprek met Vincent.
Kobie luister in stilte en glimlag gerusstellend. “Ek steur my nie veel aan die bevele van die vorstin van Flaminke-eiland nie, liefie. Vroeër jare het sy ook geprobeer om Nicky hier weg te hou. Hulle het die kind in haar speelkamer toegesluit, en wat het gebeur? Nicky het die vensterruite met haar speelgoed en boeke flenters gegooi. Ek glo die kind sou deur die venster geklim het as Mathilda haar nie gekeer het nie.”
“Maar die speelkamer is op die tweede verdieping!” sê Marné ontsteld.
“Ek weet, liefie. Gelukkig was meneer Sebastiaan hier toe Mathilda ons van die voorval kom vertel het. Dit was kort ná sy vrou se dood, nie lank nadat ons hier ingetrek het nie. Daardie dag het ek hom die eerste en die laaste maal na Flaminke-huis toe sien stap en kort daarna is daar tralies voor die vensters van die speelkamer en Nicky se slaapkamer aangebring. Mathilda glo hy het betaal vir die onkoste om Nicky se kamers