Christine le Roux Omnibus 8. Christine le Roux
raak.”
“Amelia is ’n ander saak.”
“In watter opsig?”
“Sy is … jy is lief vir haar en wil haar hart wen.”
“En Louisa?”
Sy het hom agterdogtig aangegluur. “Is jy lief vir haar?”
“Nee, sy is net ’n ou vriendin.”
“Nouja, dis die verskil.” ’n Onlogiese argument, maar al waaraan sy kon dink. En hy het ook nie verder uitgevra nie.
Sy word deur nog ’n ondervraging gesit toe haar ma net voor middagete by haar kantoor inloer. “Hallo, skattebol,” sê sy. “Ek neem my dogter uit vir middagete. Is al heeloggend by die winkels. Jy het nie ander planne nie, het jy?”
Sy skud haar kop. Sy het gehoop Jack wil haar uitneem sodat hulle dinge kan uitpraat, maar sy het nog geen teken van hom gewaar nie. Sy laat dus toe dat Herman eers op sy gewone manier met haar ma flankeer, kry haar handsak en stap uit. Philip het nie iets gesê van saameet nie, en dit verbaas haar glad nie. Ná die naweek is hy seker ’n bietjie moeg vir haar en haar dramas. Oorblootstelling is nooit ’n goeie ding nie.
Toe hulle in die restaurant sit, val haar ma weg. “Wie is Philip?” vra sy.
“Ma het hom dan ontmoet!”
“Dit beteken niks nie. Hy kom my voor as ’n baie gawe man, aantreklik en …”
“Dink Ma hy’s aantreklik?” vra Nicolette verbaas.
“Natuurlik is hy. ’n Baie mooi man, sou ek sê. Jy moet hom net nie langs Jack sit nie. Dis soos ’n tarentaal langs ’n pou met gespreide stertvere. As jy die tarentaal op sy eie sien, is dit ’n pragtige voël, vol besondere en unieke eienskappe; langs die pou lyk hy vaal en oninteressant.”
Nicolette vind dit nogal ’n goeie vergelyking, maar sy sê dit nie. “Hy is my baie goeie vriend.”
“Mens raak nie verloof aan goeie vriende nie, veral nie as jy twee jaar lank smoorverlief is op iemand anders nie. Ek ruik ’n komplot.”
Nicolette breek ’n broodrolletjie en begin botter smeer. Sy ken haar ma en sy weet sy staan nie ’n kans nie, haar ma gaan grawe tot sy by die waarheid uitkom. “Ja, goed,” erken sy. “Die idee is om Jack tot sy sinne te bring. Dis nie ’n regte verlowing nie.”
Haar ma bestudeer haar gesig sorgvuldig. “En Philip is bereid om saam te speel?”
“Ja, hy het nie ’n sekonde getwyfel nie. Die verlowing was sy idee, ek het hom net saamgenooi vir die naweek in die berge. Drie weke gelede. Hy’t gedink dít op sy eie gaan nie veel indruk maak op Jack nie en hy was reg. Jack beskou Philip as skadeloos, net ’n goeie vriend.”
“En het die verlowing hom laat skrik?”
“Ek weet nie,” moet Nicolette erken. “Daar was vanoggend weer rose, die bos wat Ma gesien het. En ek was die naweek weg saam met hom.”
“Saam met wie?” vra mevrou Meiring.
“Jack. Wel, Philip ook op die ou end.”
Mevrou Meiring se oë rek en sy bestel witwyn. “Albei? En hoe het dit verloop?”
Nicolette gee weer eens die stryd gewonne en vertel haar ma wat gebeur het. “Ma kan dus sien, Philip neem sy taak as verloofde ernstig op,” eindig sy die relaas.
“Waarvoor ek net dankbaar kan wees. Die gesit in die reën klink vir my haglik.”
“Dit was.”
Haar ma lyk baie ingedagte vir die res van die ete, maar sy torring nie verder aan Nicolette nie. Daar is ook ander groot en belangrike nuus: Nicolette se ouer suster wat ’n jaar gelede getroud is, verwag ’n baba.
“Niemand gaan my glo as ek sê ek is ’n ouma nie,” sê mevrou Meiring. “Maar ek gee nie om nie, ek is in die wolke. Jy weet hoe erg is ek oor babas.”
Nicolette weet dis waar. Haar ma kan met die elegansie van ’n model deur ’n kamer beweeg, maar sit ’n baba voor haar neer en sy smelt ineen in ’n hoop onsamehangende moederlikheid.
“Jy en Philip moet by my kom eet,” sê haar ma voor hulle ry. “Kom Sondag, nee wag, ek is uitgenooi. Volgende Sondag. Al is hy net ’n speel-speel verloofde wil ek hom tog graag beter leer ken.”
In die week wat op die langnaweek volg, word daar elke oggend ’n bos blomme vir Nicolette afgelewer. Sy steek hulle in die stoorkamer weg tot sy huis toe gaan, want dit word ’n verleentheid. En ’n irritasie. Jack self sien sy nooit nie, dis net die daaglikse ruiker blomme met die liefdevolle boodskappe. Vanselfsprekend is Philip ook hiervan bewus omdat hulle ’n paar dae saamry en hy haar moet help om die blomme in sy motor te laai.
“Van Jack?” vra hy.
Sy lyk moedeloos. “Ek weet nie meer wat om met al die blomme te doen nie! Elizma sê sy kry hoofpyn in die woonstel, so soet ruik dit. Die laaste twee ruikers was proteas en fynbos en sy is allergies daarvoor. Ek het dit vir die opsigter gaan gee.”
“Meisies hou mos van blomme,” is sy neutrale opmerking.
“Nee, nie as dit in die plek is van …” Sy soek na woorde. “Hy moet self na my kom en verskoning vra vir die naweek. Ek het hom nog nie met ’n oog gesien sedert hy daardie aand by ons … by jou chalet ingebars het nie.”
“Ek het gehoor hy is in Johannesburg.”
Dit maak haar net kwater. “Hy kon my gesê het!”
“Miskien gee dit julle al twee afkoelkans. Tyd om te dink oor die verhouding.”
“Ja,” sê sy, en omdat sy nie kans sien vir hierdie verleentheid nie, vertel sy hom dat sy die volgende week weer haar motor elke dag nodig het en hulle nie sal kan saamry nie.
“Dis in orde,” sê hy op sy kalm manier. “Ek is self nou baie besig.”
In plaas van dat dit haar beter laat voel, is sy die hele volgende week humeurig en so kort van draad dat tot Elizma lig loop. Philip kom nie in die aande kuier nie, hy nooi haar nie om middagetes saam te eet nie. Hy bly uit haar pad uit. Die blomme droog ook op en Jack is terug op kantoor. Sy sien hom net in die verte of by ander kollegas en hoewel hy altyd vrolik groet of vir haar soentjies waai, praat hy nie met haar nie. Omdat sy Philip nooit sien nie, bel sy hom een aand om hom saam te nooi na haar ma die Sondag.
“Dankie,” sê hy in ’n afwesige stem. “Dit sal lekker wees.”
Sy wag dat hy uitvra of verduidelik waarom sy hom nie sien nie, maar hy vra net hoe laat hy haar moet kom oplaai en lui toe af.
Die Saterdagaand is Elizma uit en Nicolette so opgeskeep met haarself dat sy iemand te lyf wil gaan. Philip het altyd ingeloer as hy weet sy is alleen, al was dit net vir ’n koppie koffie. Nou sit sy al die hele dag op haar eie. Jack flenter seker rond met sy ballerina en Philip met Louisa, dink sy bitter. Sy maak die yskas oop, tuur somber na die inhoud en besluit sy is lus vir roomys. Sy vat net haar beursie, trek haar jas aan en stap na die superette ’n blok van die woonstelgebou af.
Dis ’n groterige plek en sy draal tussen die rakke omdat sy nie wil teruggaan na die leë woonstel nie. Sy pak haar draadmandjie vol onnodige goed: roomys, appeltertjies, ’n pak skyfies, koeldrank en laaste die koerant. Daar is ’n hele paar mense voor die kassier en sy beweeg in daardie rigting, al lesende, toe sy hard teen iemand stamp en goed hoor val.
“Ai, jammer tog,” sê sy en druk die koerant in haar mandjie. “Ek het nie gekyk waar ek loop nie.”
Dis ’n vrou en sy is baie kwaad. “Kyk net!” roep sy hard. “Alles is op die vloer!”
Nicolette buk en begin optel. Ongelukkig was een van die vrou se inkope ’n dosie eiers en hulle het gebreek.
“Dis stukkend!” gil die vrou. “Jy’t die eiers gebreek!”
“Ek