Christine le Roux Omnibus 8. Christine le Roux
is reg.
“Ons wil nie nou al koffie hê nie, wil ons?” vra hy toe sy sit. “Ek het vir ons sjampanje in die yskas.”
“Wat is die geleentheid?” vra sy toe hy haar borrelende glas vir haar gee.
Hy trek sy baadjie uit en kom sit langs haar. “Kom ons noem dit ’n reünie.” Hy tik sy glas liggies teen hare. “Die hereniging van twee mense wat onnodiglik uitmekaar geruk is.”
“Gesondheid,” sê sy en drink ’n sluk.
Hy sit sy glas neer en rus sy hand agter op haar nek. “Ek blameer jou nie, pop, ek het jou nie goed genoeg opgepas nie en in die proses het jy byna tussen my vingers uitgeglip.”
“Is dit?”
Hy lag, die diep lag wat haar altyd laat smelt het. “Het jy gedink ek verstaan nie? Het jy gedink ek sien nie deur die spel nie?”
“Watse spel?”
Sy vingers gly warm in haar nek af, rus in die kuiltjie van haar sleutelbene. “Dis nie jou skuld nie, ek het dit verdien,” sê hy. Hy leun vooroor en soen haar op die lippe. “Hoe koel is jou lippe,” fluister hy. “Hoe eenkant. Jy weet mos ek is lief vir jou.”
“Weet ek dit?”
Hy sit albei sy hande op haar skouers en gly hulle heen en weer oor die syerige materiaal. “Wil jy hê ek moet jou vra om te trou? Jy weet ek wil nie nou al trou nie, ek het gedink jy voel dieselfde, maar as dit is wat jy wil hê …”
Sy rol haar skouers asof iets haar hinder. “Ek dwing geen mens om te doen wat hy nie wil doen nie.”
Hy soen haar weer al hou sy haar lippe geslote. “Of ons trou of nie, maak tog nie saak nie. Jy weet jy is die enigste meisie vir my.
“Wat van Tanya?”
Hy lag weer. “Twee kan mos die speletjie speel, of hoe? As jy vir ’n oomblik dink ek glo dat jy en die goeie Philip …”
Sy ruk los uit sy greep. “Nie ’n woord nie,” waarsku sy. “Nie ’n woord oor Philip nie.”
Sy oë vernou effens. “Dan bespreek ons ook nie vir Tanya nie.”
Sy drink nog ’n sluk sjampanje en voel hoe die borreltjies warm in haar keel af kielie. Daar is iets hipnoties in sy stem, in sy hande wat stadig oor haar skouers beweeg. En dis ’n bekende spel, dis iets wat hulle al soveel keer gedoen het. Sy voel asof haar ruggraat sag word, sy sit nie meer regop na hom en kyk nie, sy begin ingee.
Terwyl hy praat, vir haar vertel hoe begeerlik sy is, hoe sy nog altyd die mooiste vrou in die wêreld is, voel sy sy vingers teen haar bors en sy raak weer verwyderd, bekyk die tafereel van ’n afstand. So ’n aantreklike man, dink sy afgetrokke. Kyk hoe buig hy oor die meisie, kyk hoe vaardig knoop sy vingers die sybloes los. ’n Geoefende man, elke sin wat hy sê het sy al soveel keer vantevore gehoor en gelees en op die silwerdoek gesien, daar is niks nuuts nie.
Hy trek haar regop aan haar hand. “Kom,” sê hy. “Jy het nog nooit van die bank gehou nie. Kom ons gaan kamer toe, my lelie van die dale, my roos, my eie, eie speelpop.”
Sy ruk haar rug so hard regop dat sy eintlik seerkry en sy gryp na die pante van haar bloes. “Ek is nie ’n pop nie, Jack!”
Hy glimlag net. “Jy is my speelding,” sê hy in sy fluweelstem. “My eie speelding, my beste speel …”
“Nee,” sê sy hard en knoop haar bloes toe. “Nee, wag.”
Op hierdie oomblik lui die telefoon op die lamptafeltjie langs haar en sy is so verward dat sy outomaties haar hand uitsteek en dit optel, al hoor sy vir Jack swets.
“Liefling!” kryt ’n stem in haar ore. “Wat gaan aan? Hoekom mag ek nie vanaand oorkom nie? Hoe kan jy my elke dag begrawe onder die bosse rose en dan net op my antwoordmasjien sê ek mag nie vanaand oorkom, jy is besig nie?”
Nicolette maak haar mond oop om iets te sê, maar die meisie gee haar nie eintlik kans nie. “Rooi rose,” sê sy. “Jy het my bed en my kamer vol rooi rose gesprinkel en voor ek kan dankie sê, los jy net ’n boodskap en …”
Nicolette hou die telefoon uit na Jack. “Dis vir jou,” sê sy en staan weg. Sy trek haar bloes reg en kam haar vingers deur haar hare. Sy kan nie hoor wat hy vir die meisie – Tanya? – sê nie, maar hy klink baie kwaad. Sy stem is laag en sissend. “Ek gaan badkamer toe,” sê sy vir hom. “Neem jou tyd, ek is nie haastig nie en jy het baie om te verduidelik.”
In die badkamer spat sy koue water oor haar gesig en staar na haar weerkaatsing in die spieël. Sy voel besoedel. Sy wil al haar klere uittrek en onder die stort gaan staan. Sy wil haar tande borsel en haarself ontsmet, maar al wat sy doen, is haar hare borsel en vars lipstiffie aansmeer. Toe stap sy terug.
“Ek kan verduidelik,” sê hy toe hy haar sien. “Jy kan my nie verantwoordelik hou vir een of ander meisie se histeriese uitbarsting nie. Ek was onder die indruk ek het die telefoon uitgetrek.”
Dit laat haar lag. “Maar daar sal altyd ander meisies wees, Jack. Altyd. Jy kan nie jou hele lewe lank die foon van sy mik af los nie. Kan jy my huis toe neem?”
Hy is nou nukkerig. Sy mooi gesig is op ’n plooi getrek en hy gryp sy baadjie en rem dit aan. “As jy net wil luister …”
Sy skud haar kop. “Nee wat, en as dit enige troos is, die oproep het nie veel effek gehad nie. Ek het tot my sinne gekom voor dit gelui het. Jy moet maar aangaan met al jou meisies, Jack. En moenie weer vir my blomme stuur nie, dis ’n vreeslike mors van geld.”
In die motor probeer hy net een keer nog pleit, maar om by ’n meisie te pleit, is nie sy sterk punt nie, hy vererger net die saak.
“Dankie vir die ete,” sê sy toe hy voor haar gebou stilhou. “En ek wens jou sukses toe.”
“Jy’s ’n koue vrou, Nicolette,” sê hy. “Ek het dit nog altyd gedink. Vol nukke en spesifikasies. Jy’s nie soos ander meisies nie. Ek het dit daardie naweek by die see weer gesien. Altyd eenkant, altyd te hooghartig om deel te wees van die pret.”
“Hooghartig?” vra sy. “Is dit wat jy dit noem?”
“Ag, pop,” sê hy skielik weer wanhopig en gryp na haar. “Vergewe my, vergeet wat ek gesê het, ek weet nie wat ek sê nie, dis jy wat my tot raserny dryf.”
“Los my,” sê sy kwaad.
Hy gryp net harder na haar en begin haar soen, of probeer soen, want sy ruk haar kop heen en weer. Sy wag dat die motordeur oopgeruk word en Philip haar kom red, maar dit gebeur nie, dis doodstil in die straat. “Philip!” roep sy.
Hy los haar so vinnig dat sy teen die deur val. “Jy dink tog nie …?” Hy begin lag. “O, vader behoede my, jy dink tog nie daardie dooie drel gaan soos ’n prins op ’n wit perd aangejaag kom en jou op sy saal gooi nie? Philip? Jy moet mal wees as jy my verruil vir so ’n …”
Daar is nie veel ruimte in die motor nie, maar sy trek haar arm terug en klap hom met meer geweld as wat sy geweet het sy besit. Sy klap hom so hard dat haar handpalm brand, toe ruk sy die deur oop en klim uit. Sonder om eens terug te kyk, hardloop sy na die ingang en storm die hysbak binne.
Elizma is nog wakker en kyk belangstellend op toe Nicolette inkom. “Lekker aand gewees?” vra sy minsaam.
“Nee!”
“My aarde,” sê Elizma. “Jy lyk asof jy met ’n leeu gestoei het. Jou lipstiffie is oor jou gesig gesmeer en jou hare …”
“Leeu,” sê Nicolette veragtend. “Papbroekige muis, sou ek sê. Hoe ek ooit kon gedink het daardie skepsel is die son en maan gaan my verstand te bowe. Hoekom het jy dit nie raakgesien en my teen hom gewaarsku nie?”
“Wel,” sê Elizma taktvol. “Ek het altyd probeer sê ’n mooi gesig is nie alles nie, selfs al is dit so mooi soos Jack en …”
“Ek wil nie hoor nie.