Rian. Rian van Heerden
weet jy iets van tegnies af!”
Ek kon my geluk nie glo nie. Omroepers! Met my stem sou hulle mos nie ’n keuse hê nie, hulle sou my moes aanstel. Omroepers klink soos Eon de Vos en wraggies, ek het! En dan sou die HAP sy stem behoorlik laat hoor! Daar was ’n boks met aansoekvorms op ’n mankolieke tafel en ek het onmiddellik een ingevul en dit vir hierdie gelukkige radiostasie daar gelaat.
Dit het my nie eens gepla toe die fokken Mini kort hierna nie onmiddellik wou start nie.
Kort voor lank het Radio Tuks my inderdaad gekontak. Ek probeer nog steeds onthou hoe, want ons het natuurlik nie selfone gehad nie. Ek neem aan ek was seker maar die een wat gaan vra het of ek nou die joppie het of nie. Hulle was erg geïnteresseerd in my. Oor die stem, jy sien?
Nie lank daarna nie moes ek vir ’n stemtoets gaan en het Duncan Pollock (omroeperbestuurder) my getoets. Ek moes Michael Jackson se “Black or White” aankondig en het dit so na as moontlik aan Eon de Vos se styl probeer doen. Ek is aangestel as omroeper. Oor die stem, jy sien?
Ek dink baie terug aan hoe daardie aanstelling my lewe totaal en al verander het. As lid van ’n diverse en dinamiese groepie misfits het ek my ware self gevind. Miskien was FW reg, miskien was ek die slagoffer van propaganda waarvan ek nie eens geweet het nie. Al wat ek vir jou vandag kan sê, is dat ek stadig maar seker begin verander het.
Hierdie lieflike lot mense was vrydenkers, hulle was individue, hulle was opinionated en skaamteloos, hulle het gedrink en gerook en soms heel skape op die spit gesit. Tussendeur het hulle ongelooflike radio gemaak. Hulle het name gehad soos Smiddie en Witblitz, The Fury en The Doctor. Hulle het my gewys dat dit fine is om te verskil van ander. Dat diversiteit inderdaad die ware spesery van die lewe is. Hulle het my help grootmaak.
Toe ek uiteindelik toegelaat is om my eie program aan te bied, was ek alreeds anders. Ek het besef dat ’n DJ (nie “omroeper” nie) nie soos iemand anders moet klink nie. Hy moet soos homself klink.
Steeds het ek gesukkel. Afrikaans was nie cool nie, in Afrikaans het jy as DJ nie Metallica, Green Day of Nirvana aangekondig nie, dit was Cora Marie of Bles Bridges. Die name van die liedjies het vreemd van my tong afgerol, so tussen die tydaankondigings en weerberigte deur. Ek was ’n totale groentjie, totaal onkundig en totaal uit my diepte.
Ons sou iets nuuts moes skep …
Vir langer as ’n jaar het ek uitgesaai vir koshuiseetsale. Dit was Radio Tuks se grootste gehoor aangesien FM steeds net bestem was vir die uitgelese stasies wat óf steeds deel was van die SAUK óf voorheen deel was. Ons het landlyne gehad en dit was dit. In die koshuise was dus versterkers wat aangeskakel moes word deur die studente anders was ons gehoor beperk tot die paar besoekers wat ons in die radiostasie se sitkamer gekry het. En, ja, die studente het gereeld vergeet om Radio Tuks aan te skakel.
Vir langer as ’n jaar het ek dus eintlik net geoefen om ’n DJ te wees. En toe, in Februarie van 1993 kry ek uiteindelik die geleentheid. Ons is ’n tweeweke-lisensie gegun om op FM uit te saai! Ek onthou dat daar ’n ou beige telefoon in die ateljee was met ’n rooi liggie wat sou aandui as iemand die ateljee skakel en ons sou vir die ding staar soos nuwe sekuriteitswagte vir ’n kluis.
’n Inbeller het beteken iemand luister! Ons sou ook elke oproep met absolute waardigheid hanteer en selfs soms (soos in my geval) lang gesprekke aanknoop oor vakkeuses en die stand van die land. Ons het ook ’n paar prominente gaste in hierdie tyd gehad. Ek het byvoorbeeld die voorreg gehad om ’n onderhoud te voer met die legendariese Anton Goosen. Die enigste probleem was dat ons net een liedjie van Anton in die radiostasie gehad het.
“Boude.” En dit was op ’n gekrapte kortspeler! Ja, kinders, daar was nie sulke goed soos MP3’s en downloading en so nie. Alles was op plate en tapes met net enkele CD’s in die platebiblioteek beskikbaar. Ek moes natuurlik darem ietsie van Anton speel tydens ons onderhoud en vat toe maar ’n kans met “Boude”.
Só trek daai liedjie toe weg: “Boude … lekker … lekker … lekker … lekker … lekker … lekker … ” Die plaat het vasgehaak. Sommer reg in die begin en ek moes sonder dat my gas dit agterkom die platespeler van onder ’n stamp met die knie probeer gee. Gelukkig het dit gewerk!
Die gogga het gebyt. Politiek het tweede viool begin speel teen die uitvindsel van Marconi en ek was hopeloos verlief op die medium. Ons almal wat vir die eerste keer op die lug kon uitsaai, het opgesien teen daardie Sondag 14 Februarie 1993 wanneer ons kortstondige lisensie tot ’n einde sou kom.
Daar is besluit dat die laaste program ’n Valentynsprogram sou wees en dat ek en Gideon Fourie (The Fury) dit sou aanbied. Luisteraars kon inbel met hulle Valentynsboodskappe – en het hulle ingebel! Nie net die ateljeenommer nie, maar elke foon in die plek het gelui en ’n aktuariële student in die nuuskomitee het bereken dat 25 000 studente besig was om na ons te luister. Ons was in ekstase. 25 000!
Om te dink dat ’n radiostasie soos Jacaranda FM tans rondom 1 400 000 luisteraars het!
Maar toe was dit tyd om die sender af te skakel. Met die horlosie wat nader aan 24:00 beweeg daardie Sondagaand het ek en Gideon besluit dat ons laaste song Boys 2 Men se “End of the Road” sou wees. Terwyl dié destydse treffer klaar speel, het ons en ons medespanlede met trane in die oë binne en buite die ateljee gesit. Die droom was byna aan sy einde.
“So we’ve come, to the end of the road … Still I can’t let go … ”
Boys 2 Men se laaste klanke het in die eter weggedryf en Gideon het ’n laaste klingel gespeel: “You’re listening to Radio Tuks … Tuks … Tuks … ”
En dit was dit. Twee weke van great musiek, gesprekke, pret en spangees was verby. Ek het nog ’n paar trane gestort in die Mini op pad terug na my woonstel in Hatfield.
Maar teen Augustus was Radio Tuks weer terug op die lug, van 2 tot 15 Augustus, om saam te val met die Tuks-RAU-Intervarsity en ek het weer die 10:00–13:00-program op weeksdae aangebied. As jy na die koerantfoto kyk waar hierdie blye nuus in die Pretoria News aangekondig word, sien jy my met ’n oop bek glimlag wat groot genoeg is om die hele mikrofoon in te sluk.
Ons kon eenvoudig nie wag nie. Dit was ook in hierdie tyd dat ek vriende geword het met Ian van Wyk, of “Witblitz” soos hy op die lug bekend gestaan het. Ian se pa was die dekaan van Lettere en Wysbegeerte by die universiteit en nogals ’n vername man op kampus.
Een aand het ek tydens Witblitz se show vir hom gaan kuier en het verveeld in die sitkamer rondgesit terwyl hy besig was met een of ander treffersparade. In ’n stadium het hy die sitkamer ingestap gekom en my gevra om in die ateljee by hom te kom sit en sommer ’n bietjie op die lug te gesels. Ek was verveeld genoeg om dit te doen, maar besluit toe om eerder ’n skuilnaam te gebruik. Ek het gedink dit kan net belaglik klink as die ou van die laatoggendgleuf skielik ook in die aand sy verskyning maak!
Dit is hoe Huigel met Hassim begin het. Ek het agter die mikrofoon gaan sit en aangekondig dat my naam “Hassim” is en dat hierdie geselsie met my bekend sal staan as “Huigel met Hassim”.
Waaroor het ons daardie eerste aand gesels? Wel, kom ons stel dit so, dis ongelooflik hoeveel mag daar agter ’n skuilnaam skuil! Ek het (aangehits deur Witblitz) vinnig nader aan die grense begin beweeg – en daar was baie van hulle!
Daardie eerste aand het ons om die een of ander rede oor ou tannies gesels en ek wou verwys na die ouer langbeenhaar-vrouebrigade wat ek keer op keer in Randfontein se OK raakgeloop het. Ek kon net nie op die naam van die bekende pienk skeermes kom wat so gewild was onder die dames nie. Toe glip dit uit: “Ou tannies gebruik nie Lil-let’s nie!”
Witblitz het letterlik van sy stoel afgeval. Hy was op die grond. Die arme man kon skaars ophou lag om die volgende plaat te draai.
Binne dae was “Huigel met Hassim” ’n voltreffer. Veral onder skoolkinders! Ons is meegedeel dat skoolkinders dit in die aand opneem en dan die volgende dag onder mekaar sou versprei. Jy sien, in daardie stadium was ons temas ongehoord (letterlik en figuurlik) op radio. Veral in Afrikaans.
Ons het byvoorbeeld ’n hele program afgestaan