Пьесалар / Пьесы. Туфан Миннуллин
ходаем… (Бакча капкасына бара. Анда Гөлфирә белән Мансурны очрата.) Кайда йөрисең син бу вакытка чаклы? Дәү бабаң…
Гөлфирә. Нишләгән?..
Өммия. «Нишләгән, нишләгән»… Акылы җиңеләйгән. Бар, Хәмдебану әбиеңне чакыр!
Гөлфирә. Нигә?
Өммия. Белмисезмени, өйләнәм дип саташа бит. Үләм, ходаем, адәм көлкесенә калып бетәбез. Вакытында үлә белмәсәң, шулай инде ул. Бар инде, күңеле булсын.
Әлмәндәр. Килен, үзеңә кушкан йомышны бүтәннән эшләтмә.
Өммия. Үләм. Колагын кара син аның. И ходаем… (Китә.)
Гөлфирә (тиз генә бакчага керә, Әлмәндәр янына килә). Дәү бабай…
Әлмәндәр. Сөйгән егетең нигә кермәде?
Гөлфирә. Дәү бабай…
Әлмәндәр. Бар, алып кер.
Гөлфирә. Анда беркем дә юк, дәү бабай.
Әлмәндәр. Алып кер.
Гөлфирә, бакча капкасына барып, Мансурны чакырып кертә. Мансур кыюсыз гына Әлмәндәр янына килә.
Әлмәндәр. Ник алай, әйбер урлаганда тотылган сыман киләсең?
Мансур. Исәнмесез, Әлмәндәр бабай! Исәнме, Искәндәр бабай!
Әлмәндәр. Исән булмый нишлик. Ничек дидең әле, дөньяда без икәү генә, дидеңме? Шәп әйттең, муладис! Кара аны, арагызга өченче кешене кертмә, колагың борып өзәрмен. Менә, Искәндәр улым, оныгыңның кияве шушы егет була. Белә идеңме?
Искәндәр. Әти…
Әлмәндәр. Әй, сиңа сүз әйткән мин җүләр. (Гөлфирәгә.) Дәү әниеңә охшагансың икән син, кызым, бәхетле булырсың. Кил, утыр яныма. Син, кияү… Мансурмы әле исемең?
Мансур. Мансур.
Әлмәндәр. Илсур атлы энең дә бармы әле синең?
Мансур. Бар.
Әлмәндәр. Кайда ул?
Мансур. Йоклыйдыр.
Әлмәндәр. Алып кил.
Мансур. Мондамы?
Әлмәндәр. Алып кил, дигәч, монда була инде.
Гөлфирә. Дәү бабай…
Әлмәндәр. Йокысыннан уяна алмаса, күтәреп алып кил. Бар инде, бар. Егет кеше ике әйткәнне көттерми.
Мансур чыгып китә.
Искәндәр. Әти, өйгә керик.
Әлмәндәр. Бакчага кунаклар чакырдым, өйгә кереп качыйммы? Дөрес бит, кызым?
Гөлфирә. Дәү бабай, син кыланасыңмы?
Әлмәндәр. Ни дидең?
Гөлфирә. Син кыланасың гына бит, әйеме?
Әлмәндәр. Дәү бабаң гумере буе кыланчык булды, кызым.
Бакча капкасы янында – Хәмдебану белән Өммия.
Өммия. Нишләтәсең инде, Хәмдебану. Элек тә тулы түгел ие, хәзер булганы да чыгып беткән. Оят инде, оят.
Хәмдебану. Хәерле булсын.
Әлмәндәр. Килгәч нигә керми торасың, Хәмдебану?!
Хәмдебану. Керәм, Әлмәндәр абзый, керәм.
Өммия белән алачык янына киләләр.
Әлмәндәр. Йоклый идеңме, Хәмдебану?
Хәмдебану. Юк, Әлмәндәр абзый, уянган идем.
Әлмәндәр. Бер ялгызың күзгә йокы кермидер шул. Менә мин дә йоклый алмыйм.
Хәмдебану. Йокларсың, Алла боерса.
Әлмәндәр. Йокларбыз, диген, Хәмдебану.
Хәмдебану. Әй Алла…
Өммия. Сөйләмә дә инде.
Әлмәндәр. Кияүгә чыкмыйм дисең инде, алайса, Хәмдебану?
Хәмдебану. Чыгарбыз, Әлмәндәр абзый, чыгарбыз.
Әлмәндәр. Кемгә?
Хәмдебану.