Пьесалар / Пьесы. Туфан Миннуллин
буйларына
Китмәссең уйларымнан.
Гөлфирә. Нишлисең, Мансур?! Кешеләр ишетә.
Мансур. Беркем дә юк, Гөлфирә, дөньяда без икәү генә.
Әлмәндәр (Гөлфирә белән Мансур ишетерлек итеп). Ә мин?! Мине кая куясыз. Мин бар, мин – шаһит!
Мансур белән Гөлфирә Әлмәндәр тавышын ишетеп сызалар. Әлмәндәр тураеп бакча уртасына баса.
Ә мин?! Мин бар дөньяда! Мин исән! Кит, Әҗәл. Китеп тор янымнан! Эх!.. (Мансур җырлаган көйгә җырлап, бакча буйлап йөренә.)
Уфа тараклары белән
Кем чәчләрен тараган;
Фани дөнья авыр, диләр,
Кем күтәреп караган.
Уфа таракларым җуйдым
Чәчләрем тараганда…
Бакчага Өммия чыга. Аптырап, Әлмәндәргә карап тора.
Әлмәндәр, җырын дәвам итеп, аның каршына бара.
И туган-үскән илләрем,
Чит җиргә караганда.
Өммия. Әллә инде акылың ук җиңеләйдеме, ходаем?! Өйдә югыең лабаса, Антунга китте, дигәннәрие. Кай арада кайтып җиттең? Булсаң да булырсың икән!
Әлмәндәр. Кушылып җырла миңа, килен.
Өммия. Әстәгъфирулла. (Тиз генә кереп китә.)
Әлмәндәр. Надан! (Алачык янына бара-бара сөйләнә.) Дөнья ямен аңламый. Япь-яшь башларыннан йоклап яталар. Эх, егерме генә елга яшь булсам! (Алачык идәненә утырып.) Утыз гына елга. Кырык… Илле… Алтмыш… Җитмеш…
Алмагач арасыннан көянтә-чиләк күтәргән Йөзембикә чыга. Ул төсе, буе, тавышы белән Гөлфирәгә охшаган. Киеме генә башка.
Әлмәндәр. Йөзембикә!
Йөзембикә (туктап кала, йөзен яулыгы белән каплый). Кем ул?
Әлмәндәр. Мин бу, Йөзембикә, Әлмәндәр.
Йөзембикә. Басма өстендә нишләп утырасың, Әлмәндәр?
Әлмәндәр. Айны саклыйм.
Йөзембикә. Айны? Аны урлыйлармыни? Ул бит еракта, аңа кемнең кулы җитсен?
Әлмәндәр. Җирдәге айны. Иңбашларына көянтә-чиләкләр аскан айны саклыйм, Йөзембикә.
Йөзембикә. Әллә минеме?
Әлмәндәр. Син аймыни?
Йөзембикә. И хәсиятсез. Кит, юл өстендә утырма.
Әлмәндәр. Китмәсәм нишләтерсең?
Йөзембикә. Суга төртеп төшерермен.
Әлмәндәр. Аннары тартып алырсың да бауга элеп киптерерсең.
Йөзембикә (көлеп). Тиледер син, иеме? Төнлә берүзең басма өстендә утырасың.
Әлмәндәр. Син дә берүзең чишмәгә килгәнсең ич. Төн дип тормагансың.
Йөзембикә. Көндезләрен вакытым юк.
Әлмәндәр. Минем дә вакытым юк.
Йөзембикә. Минем әти сине мактый. Ун кеше өчен эшли, ди. Печән чапканыңны карап торган.
Әлмәндәр. Алай булгач, эш пешә икән.
Йөзембикә. Нинди эш?
Әлмәндәр. Сиңа яучы җибәрсәм, әтиең ык-мык килеп тормас.
Йөзембикә. Минем әти яучыларны яратмый, кызларым үзләре теләгәннәргә барсыннар, ди.
Әлмәндәр. Алай булгач, бигрәк тә җайлы. Көзгә туй ясарбыз.
Йөзембикә. Мин сиңа барырга җыенмыйм да.
Әлмәндәр. Нигә?
Йөзембикә. Син әллә нинди. Сиңа ышанып булмый. Син авылдагы бөтен кызларга да күз кысасың.
Әлмәндәр. Аның хәйләсе бар, Йөзембикә. Бүтән кызларга мин күз кыскан булып бер күзем белән генә карыйм,