Пьесалар / Пьесы. Карим Тинчурин
Селәгәй агызып кына калыр да шул.
Мансур. Калыр, диең, ә?
Садрый. Галахлар шайкасы шул. Билләһи газыйм, галахлар шайкасы. Ха-ха!
Мансур. Ха-ха, диең, ә?
Садрый. Тукта әле, син шул хәерче башың белән ни дип, эт шикелле, байлар дачасы тирәсендә чуаласың?
Мансур. Син әле черегән башың белән дә чуаласың бит.
Садрый. Нәрсә, ни дисең?
Мансур. Черегән башың белән дә чуаласың, дим.
Садрый. Бу ни дигән сүз?
Мансур. Черегән дигән сүз.
Садрый. Бу хакта без синең белән бер очрашырбыз әле. Һәрбер узып барган зимагурга үземне кимсетергә рөхсәт итмәм.
Мансур. Сез үзегез баштанаяк кимчелек бит. Шакшының шакшылыгын исбат иткәнен дәлил итеп шакшылыкны алалар. Бу – табигый канун…
Садрый. Бер очрашып, синең белән яхшылап хисаплашасы бар әле, егет. Без синең ише генә галахларны күргән.
Мансур. Без дә синең шикелле этләрнең койрыкларын кисә торабыз.
Садрый. Ярый инде, Мөршидә туташ хөрмәтенә мин монда җәнҗал чыгармыйм. Икенче урында булса, син бу кыланышларыңның сумасын җилкәңә күтәреп алып киткән булыр идең.
Мансур. Хәзердән үк эшне бетерергә мөмкин. Нигә аны сузарга? Аннан соң нигә монда Мөршидә туташны катнаштырырга?
Садрый. Таракан булырга азапланабыз, диең, ә? Ха-ха! Ләкин соңгарак калгансың, егет. Без алай пешкән җимешкә карап кына тормыйбыз.
Мансур. Шуннан соң?
Садрый. Әүвәле-ахры шунда инде.
Мансур. Турыдан-туры әйтергә батырлыгыгыз җитми.
Садрый. Андый эшләр белән мактануны бездә егетлеккә санамыйлар. Ә сез, Мөршидә туташ дип, селәгәегезне агызып тик йөрегез.
Мансур. Мөршидә туташның сезнең ише юләр балыклар белән эше бик аз аның.
Садрый. «Эше беткәч»…
Мансур (кызып). Нәрсә, нәрсә дидегез?!
Садрый. Кәҗә белән кәбестә хикәясен ишеткәнегез бармы, дим? Ха-ха!
Мансур. Нәрсә?
Садрый. Ишеткәнегез юк идемени?
Мансур (ярсып). Син бер ятим кызны пычратырга ничек җөрьәт итә аласың? Мөршидә минем кәләшем икәнлегеннән хәбәрең юк идеме әллә? (Шашынып кала. Тиз генә террасага барып.) Мөршидә туташ! Монда чыгыгыз әле!
Садрый китмәкче була, Мансур аның юлына аркылы төшә.
Юк, сабыр итегез, чибәр егет! Без сезнең белән хисапны мәңгегә өзәргә тиеш.
Мөршидә чыга.
VII. Мансур, Садрый һәм Мөршидә.
Мөршидә. Мансур әфәнде, сез чакырдыгызмы?
Мансур. Мөршидә туташ, менә бу пычрак җан сезнең гыйффәтегезгә тап төшерерлек сүзләр белән сезне тәхкыйрь кыла. (Садрыйга.) Йә, Мөршидә туташ хакында миңа әйткән сүзләрегезне тәкрар итегез!..
Садрый. Юри тавыш чыгарып, сезне хур итмәкче була. Мөршидә туташ, ышанмагыз… Ялганлый ул…
Мансур. Шулаймы? Ялганлыймы? Менә, алайса, сезгә туры сүз! (Яңагына суга.) Җитәрме, әллә тагын кирәкме?
Садрый як-ягына карана да явыз елмаеп куя.
Мөршидә. Тукта, Мансур, син ни эшлисең?
Мансур (Садрыйга). Әгәр дә яңадан кешеләрнең саф вөҗданнарына кара ягарга уйласаң, икенче төрлесе булыр. (Мөршидәгә.) Ярый, хуш, җаным, гафу ит инде! (Садрыйга.)