Пьесалар / Пьесы. Карим Тинчурин
йөрәкләр нурдан качтылар.
Тәмугларына юллар ачтылар.
Юк, юк ул тәмуг безнең пакь җанга,
Шатлыклы хәят балкыйдыр анда.
Барысы.
Шатлыклы хәят балкыйдыр анда.
Мәхәббәт.
Сезгә гомерлек минем бүләгем.
Ирек (нурдан гөл бирә).
Ирекле тормыш катгый теләгем!
Бәхет.
Бөтен барлыгым сезгә багышлыйм.
Адәм.
Күрекле гүзәл, ямьле Һава, кил, кил миңа!
Чолгап алды күкрәгемне көчле ялкын!
(Кавышалар, кочаклашалар.)
Һава.
Чолгап алды йөрәгемне серле ялкын!
Газазил.
Тәңре җиңелде! Тәңре җиңелде!
Һәммәсе.
Тәңре җиңелде! Тәңре җиңелде!
(Шатланышып сикерәләр, бииләр.)
Адәм.
Энҗе бөртекле, нурлы ак гөлгә
Күбәләк булып юлыксам иде!
Шул гөл алдында гомергә бергә
Онытылып шулай торалса идем.
Һава.
Йөрәкнең назы, гөл үзәкләрен
Гомергә шулай сөя алсам иде.
Күкрәккә тулган саф теләкләрем
Күзеңә карап әйтә алсам иде.
Адәм.
Кәүсәрнең нуры шәгълә сипкәндә,
Күзеңдә өмет күрә алсам иде.
Күбәләк төсле назлы очканда,
Канатларыңны коча алсам иде…
Һава.
Гөлнең хуш исе качынган төсле,
Качынып сиңа бара алсам иде.
Суда уйнаган якты нур төсле,
Йөрәкләреңә үтә алсам иде.
Адәм.
Йомшак җил төсле, тавышсыз-тынсыз,
Дулкын чәчеңне үбә алсам иде.
Нурлы шәгъләләр, ал лаләләрне
Сөя алган төсле сөя алсам иде.
Һава.
Былбыл авазы чут-чут иткәндәй
Сызгырганыңны ишетсәм иде.
Керфек уйнатып, дәртле ләхендәй[45]
Ашкынганыңны күрә алсам иде.
Адәм.
Мохит диңгезе дулкыны төсле,
Көчле күкрәгең коча алсам иде.
Дүзәхнең тирән упкыны төсле,
Мәхәббәтеңдә яна алсам иде.
(Кочакланышалар.)
VI күренеш
Дәҗҗал бөтен груһы белән килеп керә. Исрафил быргы кычкырта.
Дәҗҗал.
Әгәр Һавадан ваз кичмәсәң, син
Җәһәннәмендә мәңге янарсың!..
Җәбраил.
Оҗмах, тәмугны юктан яраткан,
Сине яраткан олуг Тәңре
Мәңгегә сөрде сезне оҗмахтан.
Бу – аның соңгы катгый әмере!
Дәҗҗал груһы барысы.
Мәңгегә сөрде сезне оҗмахтан.
Бу – аның соңгы катгый әмере!..
Җәбраил.
Синең, Газазил, ләүхелмәхфүздә
«Мәлгунь» ләкабең[46] уттан язылды.
Газазил.
Без китәбез ташлап аның ләүхелмәхфүзен һәм үзен;
Без китәбез ташлап аның ләхед төсле
оҗмахларын;
Без китәбез ташлап аның богаулы гарше көрсиен;
Ләхен – җыр, көй.
Ләкаб – кушамат.