Пяшчынкі шчасця. Канстанцін Шанцаў
распараджэнні. Зможам зрабіць вылазку куды-небудзь.
– Ты запрашаеш мяне на спатканне?
– Дурань! Ты для мяне стары ўжо!
– Жартую!
– Так і я жартую. Можаш не верыць, але я хоць і віртуальная, цікаўнасць у мяне як у звычайнай дзяўчыны. У Зоне мноства месцаў, стварэнне якіх знаходзіцца ў невядомасці. Мне было б цікава наведаць такія месцы. Ад нас, такое знаходзіцца на адлегласці каля трох з паловай кіламетраў, калі па прамой. Ну, і некалькі яшчэ далей. Дык вось, каб вызваліць дзень для нас, я размясціла дадатковы кантэйнер з вадой і дапоўнены рацыён харчавання. Яшчэ адзін магазін для зброі возьмеш раніцай пры загрузцы датчыкамі. Потым толькі паспявай слухацца матулю.
– Абавязкова.
– Не, я сур'ёзна.
– Так і я сур'ёзна. Думаеш, я зусім нічога не бачу. Ты будуеш маршрут такім чынам, каб пакуль я быў нагружаны, дарога сыходзіла ўніз, а калі я ўлегцы, то і ў горку магу падняцца. Ты наперад пралічваеш, што лепш, абыйсці або пералезці, улічваеш нават мой пульс, пракладваючы маршрут. Пакуль што не бачу сэнсу табе не давяраць.
– Хм… дзякуй.
– Смешна будзе, напэўна, але ты больш праяўляеш клопату пра мяне, чым некаторыя людзі, якіх я ведаў раней.
– Ой, не ілсьці мне.
– Ві, я сур'ёзна.
– Ну, добра, добра. Але ж і мне ў гэтым таксама ёсць свой сэнс.
– Растлумач.
– Мы тут з табой ўвязаныя як сімбіёнты. Мы не паразітуем адзін на адным, а дапаўняем адзін аднаго. Мая задача забяспечыць тваю бяспеку, паколькі маё існаванне залежыць ад цябе. Калі вельмі груба казаць, то калі ты загінеш, то пратаколы маёй сістэмы настроены так, што і мне пагражае лічбавая смерць. Я не ведаю, ці будзе гэта так жа балюча, як гэта адчуваюць людзі, але ўся мая асоба знікне. А я пакуль неяк не гатовая да гэтага.
– Эк, ты загнула…
– Ну так… Аж у самой мурашкі па скуры…
– Ві, ты чаго гэта? Усё ж добра! Ніхто не збіраецца паміраць! Нават хварэць!
– Слухай, напэўна, я прымудрыла з наладамі чалавечнасці…
– Ну, усё нармальна. Ты ж дзяўчынка!
– Пайшоў ты!
– О, усё нармальна! Вярнулася ранейшая Ві!
– Дык я і не сыходзіла.
– Лады, усё абмеркавалі?
– Ага.
– Вось і слаўна. Прагуляемся?
– Спатканне?
– Не дачакаешся!
– Тады пайшлі.
Прагульваючыся за плотам, кожны з іх выконваў нешта сваё. Ві калібравала датчыкі, наладжвала адчувальную апаратуру для зняцця паказанняў ва ўмовах недастатковай асветленасці. Лакі ж проста бяздумна карабкаўся на ўсякія пагоркі і насыпы, пералазіў праз паваленыя дрэвы і пераскокваў праз лужыны. Гадзіна такой прагулкі даволі добра выматала яго, але навіна, паведамленая Ві, не магла не парадаваць:
– Тонус тваіх цягліц ніжніх канечнасцяў павысіўся і замацаваўся. Залішняя малочная кіслата будзе выведзена праз шэсць гадзін сну. Кажучы чалавечай мовай, паспіш і зможаш праходзіць без звычайнай стомленасці на пяць-сем кіламетраў больш.
– Ты