Пяшчынкі шчасця. Канстанцін Шанцаў
добра, што-небудзь прыдумаем.
– Дзякуй.
– Так яшчэ няма за што.
– Добра, мы ўжо даўно гуляем. Пайшлі назад.
– Давай.
Прыйшоўшы назад, Лакі вылез з касцюма і пайшоў у душ. Хутка абдаўся і вярнуўся ў пакой. Разаслаўшы ложак, ён нырнуў пад коўдру, адзначыўшы лёгкіх пах дэзынфектанта. Начапіўшы акуляры, Лакі паклікаў Ві.
– Ты чаго гэта яшчэ не спіш? – Ві ў піжаме і велізарных тапках-зайцах была проста цудоўная.
– Хацеў паглядзець на твае любаты.
– Перакрут!
– Добра, добра, проста пажадаць дабранач. У нас на заўтра ўсё гатова?
– Спакойнай ночы. Так, усё падрыхтавана і замоўлена. Заўтра трэба будзе яшчэ сякія-такія дробязі зрабіць, але як я ўжо сказала, гэта заўтра. А цяпер спаць. І рукі паўзверх коўдры паклаўшы.
– Так, мамачка!
– Глядзі мне, а то будуць рукі валасатымі.
– Дабранач.
– Эх, і зваліўся ж ты мне на маю галаву…
– Хто б казаў, а ты б ужо маўчала.
Разгледзеўшы чароўны чырвоны кіпцік на сярэднім пальцы Ві, Лакі зняў акуляры і амаль адразу ж праваліўся ў глыбокі сон.
Дзень трэці
Раніца пачалася раптоўна. Лакі здавалася, што вось толькі што ён лёг і зачыніў вочы, і не паспеўшы заснуць, ужо расплюшчыў вочы. Надзеўшы акуляры, Лакі усміхнуўся, убачыўшы Ві. Тая сядзела на самым краі бачнай вобласці акуляраў у нейкім крэсле і нешта гартала. Больш за ўсё яго ўразіў ручнік, наматаны на яе галаву.
– Кхм… Добрай раніцы, Ві!
– Добрай раніцы, соня.
Праігнараваўшы шпільку, Лакі спытаў:
– Ві, вось гэты ручнік… Гэта што?
– Ведаеш! Пакуль некаторыя тут спяць, іншыя працуюць у поце твару. Думаеш мне будзе прыемна хадзіць потнай? Вось я і прыняла душ і памыла валасы. Што і табе рэкамендую.
– Ві! Прытармазі, калі ласка. Які душ? Якое мыццё валасоў?
– Слухай, Лакі. Давай так. Ты прасіў больш адэкватны варыянт мяне?
– Ну… так.
– Вось табе! Вось табе адэкватны варыянт. Трымай! Ты мне скажы, калі б ты жыў з дзяўчынай, цябе здзівіла б падобнае становішча рэчаў?
– Э-э-э-э, напэўна, не.
– Ну вось! Вось і я табе аб тым жа! Усё, забудзь і бегам у душ.
– Бягу, матуля!
– Вельмі павольна бяжыш.
Узбадзёрыўшыся пасля душа і адчуваючы сябе значна лепш, Лакі прыйшоў у свой пакой і начапіў акуляры. І ў чарговы раз усміхнуўся, бачачы як Ві папраўляе памадай вусны, гледзячы ў кішэнькавае люстэрка.
– Выдатна выглядаеш.
– Дзякуй. Я ведаю.
– Ты – сама сціпласць.
– Гэта я таксама ведаю. Усё, я гатовая. Апранайся. Дуй паесці. У нас сёння шмат працы.
– Ага. Бягу ўжо.
– Не язві!
– Дык я сур'ёзна. Зараз апрануся і пайду.
Праглынуўшы няхітры сняданак, Лакі зайшоў да Віктара Мікалаевіча.
– Добрай раніцы, Віктар Мікалаевіч.
– Добрай раніцы, Лакі. З чым завітаў?
– Тут такая справа… увогуле, Ві прапануе сёння зрабіць некалькі больш працы, каб заўтра